Στη Eurovision στέλνουμε ένα άθλιο τραγούδι. Εξαιρετικό για να διαφημίσεις ελληνική ταβέρνα στο Σικάγο, αλλά δεν κάνει για σκηνή μεγάλου show. Είναι σαν να συμμετέχουμε στο φεστιβάλ της Βενετίας με το DVD της Τζούλιας. Σκέφτομαι πως η μοναδική περίπτωση να τα πάμε καλά είναι να σημειωθεί μία μεγάλη διακοπή ρεύματος, ο Αλκαίος να εμφανιστεί στη σκηνή γύρω στις 03.00 και οι Ευρωπαίοι τηλεθεατές να χορεύουν πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού τους, καταναλώνοντας μπουκάλια ούζου που θα διανεμηθούν δωρεάν από τις πρεσβείες μας.
Θα μου πείτε ότι ουδόλως σας ενδιαφέρει η Eurovision. Εμένα να δείτε! Θεωρώ δε ότι όσο μεγαλύτερος ο εξευτελισμός στο συγκεκριμένο διαγωνισμό, τόσο περισσότερα παιδάκια έχεις γλιτώσει από το παιδομάζωμα της trashy show biz. Δεν είναι αυτό το θέμα μας, αλλά η Eurovision θα μας βοηθήσει να το πλησιάσουμε. Χάζευα, λοιπόν, υπό καθεστώς λοβοτομής, τη βραδιά για την επιλογή του τραγουδιού που θα σηκώσει το βάρος της εθνικής εκπροσώπησης. Ξεκίνησε με ένα ευρηματικό χορευτικό που μας έλεγε ότι έχουν τελειώσει τα λεφτά και τέλος πάντων οι παχιές αγελάδες θα γίνουν μπριζόλες για να ταϊστούν τα γυναικόπαιδα. Το συγκεκριμένο ήταν εξόχως καλύτερο από το τραγούδι που επελέγη. Ακόμα και μία διαφήμιση του Jumbo θα ήταν καλύτερη από το τραγούδι που επελέγη. Μέχρι να κλείσω την τηλεόραση είχα αποφασίσει ότι θα ήταν προτιμότερο να αποφύγουμε αυτή τη μιζέρια του κακού γούστου και των μηδενικών προσδοκιών.
Πρακτικά αυτό σημαίνει πως είτε δεν συμμετέχουμε στη Eurovision, είτε δίνεις τη δουλειά με ανάθεση στον Χατζηγιάννη να σου γράψει σουξέ που μετά θα το πουλάς και ως ringtone βγάζοντας τα έξοδα. Περιέργως, όμως, η μιζέρια είναι η πρώτη μας επιλογή στις περισσότερες εκφράσεις της δημόσιας ζωής. Μιζέρια που επενδύεται με ένα νέο είδος λαϊκισμού, έτσι για να αναφωνήσει ο αγανακτισμένος λαός: «Πού πάνε τα λεφτά μας;». Η κατάσταση γίνεται και ελαφρώς φαιδρή, όταν οι περισσότεροι εξ αυτών που μεταδίδουν τη λαϊκή αγανάκτηση θα μπορούσαν να ελεγχθούν για βουτιές στο μαύρο χρήμα. Αν μη τι άλλο αυτή η κρίση μάς έδειξε ότι το λαϊκό θυμικό, εκτός από κακούγοστο, τυγχάνει και βαρέως καταθλιπτικό.
Πάντα έτσι ήταν, αλλά τώρα έχεις ολόκληρο επικοινωνιακό μηχανισμό να σπεκουλάρει επάνω σε αυτό. Με πρώτη την κυβέρνηση που, για ευνόητους λόγους, σπεύδει και διεκτραγωδεί την κατάσταση. Από την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας που υπαινίχθηκε ο Γιώργος μέχρι το απελπισμένα κουτσαβάκικο «δεν υπάρχει σάλιο» του Λοβέρδου, η μιζέρια ζευγαρώνει με το λαϊκισμό και γεννούν ένα καινούργιο είδος συλλογικής συνείδησης. Διαβάζω, για παράδειγμα, πως οι Ισλανδοί προσπαθούν με χιούμορ και αξιοπρέπεια να ξεπεράσουν την κρίση. Εντάξει, είναι μία χούφτα άνθρωποι, κοινωνοί άλλης παιδείας και διαφορετικού πολιτισμού. Εδώ θεωρούμε υποχρέωσή μας να βυθιστούμε στη θλίψη, στερώντας οι ίδιοι από όλους εμάς την ευκαιρία να δούμε πιο ζωντανά χρώματα. Να δείτε αυτό το χαριτωμένο που συμβαίνει με τον καλό κύριο από το Eλεγκτικό Συνέδριο, που θέλει να επιστραφούν όσες αμοιβές υπερβαίνουν το μισθό του προέδρου του Αρείου Πάγου. Μακράν ό,τι πιο λαϊκίστικο και κακιασμένο ακούστηκε πρόσφατα. Και αν τα έχουν φάει στους γιατρούς τι θα τους κάνεις, μεγάλε; Ας είναι. Δεν περιγράφουμε σχέδιο, δεν σχεδιάζουμε όραμα, η διαχείριση της μιζέριας μετατράπηκε σε πολιτική σκέψη. Γκρίνια, μαυρίλα, κακογουστιά. Εντέλει η οικονομία ήταν το τελευταίο που χρεοκόπησε στην Ελλάδα.
O Μιχάλης Χρυσοχοΐδης μπορεί να γίνει και πλούσιος. Αν πιάσει τον Επαναστατικό Αγώνα γιατί να μην πιάσει και το Τζόκερ; Ασφαλώς και πρόκειται περί συμπτώσεως, αλλά είναι εντυπωσιακό πως οι τρομοκράτες κάνουν το μοιραίο λάθος επί υπουργίας του. Πρώτα ήταν ο Ξηρός. Τώρα ο Φούντας. Και ήρθε μια χαρά σε συνδυασμό με τα νέα οικονομικά μέτρα. Διότι έτσι και ο φορολογούμενος γνωρίζει πως παίρνει ό,τι πληρώνει. Με ΦΠΑ στο 21% και περικοπή επιδομάτων παίρνεις Επαναστατικό Αγώνα. Με νέα αύξηση του ΦΠΑ βλέπεις live τη σύλληψη Παλαιοκώστα. Αν έρθουν και άλλα μέτρα, θα έρθει και ο Πάσσαρης από τη Ρουμανία. Οδικώς. Με στάσεις σε πόλεις και χωριά της υπαίθρου. Κάτι σαν την Ολυμπιακή Φλόγα.
18°
