«Το μακρύ χέρι στην επικοινωνία και την κατασυκοφάντηση του λαού, των κινημάτων και των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς θα κοπεί από τη ρίζα του». Το είχε πει τον Απρίλιο του 2015 στη Βουλή ο Νίκος Βούτσης. Το τι κατάλαβε ο Πάνος Καμμένος, φάνηκε με τη μήνυση κατά επτά δημοσιογράφων της εφημερίδας «Φιλελεύθερος».
Ή, πάλι, μπορεί να μην ήταν ο μετέπειτα πρόεδρος της Βουλής που τον ενέπνευσε, αλλά ο υπουργός Επικρατείας Χριστόφορος Βερναρδάκης που εξηγούσε ότι «η βασική παθογένεια της δημοκρατίας = στην Ελλάδα –και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Αμερική και στην Ευρώπη και όπου αλλού θέλετε– είναι η αυτονόμηση συγκεκριμένων πολιτικοοικονομικών κύκλων διαμέσου των μέσων μαζικής ενημέρωσης».
Μπορεί να βρει κανείς και άλλους ινστρούχτορες, αν ψάξει. Μπορεί να θυμηθεί τον Πολάκη να απειλεί έναν δημοσιογράφο ότι θα τον θάψει τρία μέτρα κάτω από τη γη, τον Πολάκη να μιλάει ξανά και ξανά για βοθροκάναλα, τον Φίλη να διορθώνει ακόμη και τα «σούπερ» των εκπομπών που τον καλούσαν, τον Σκουρλέτη να εξαπολύει μύδρους κατά των «μνημονιακών» μέσων, τον ΣΥΡΙΖΑ σύμπαντα να κάνει εμπάργκο στην εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη για ένα άρθρο του στο «Βήμα της Κυριακής» με τίτλο «Ζωή Κασιδιάρη».
Δεν είναι, λοιπόν, η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξέρει τι ποιεί η Άκρα Δεξιά του. Ο εχθρός για ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ είναι ομολογημένος – και είναι κοινός. Η δυσανεξία απέναντι στα μέσα ενημέρωσης είναι κοινή, κοινός είναι και ο πόθος του ελέγχου, κοινή και η αντίληψη της σύγκρουσης μέχρι θανάτου. Απλώς ο Καμμένος είναι πιο μπρούτος. Κι έτσι, μπρούτα, κάνει το σήμα της νίκης κρατώντας τα «Νέα», που πιστεύει ότι έχει κατατροπώσει, κι έτσι, μπρούτα, καταθέτει μήνυση ξέροντας ότι οι δημοσιογράφοι θα οδηγηθούν στο αυτόφωρο.
Έκαναν ή δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους; Σε αυτό το σημείο καμία σημασία δεν έχει. Μπορούμε να συζητάμε αιώνες εάν ο Τύπος είναι καλός ή κακός, εάν οι εφημερίδες είναι καλές μόνο για να τυλίγει κανείς ψάρια, αν παίζουν παιχνίδια, αν είναι βαρετές ή πεθαίνουν. Όχι όμως όταν η εξουσία θέλει τα μέσα ενημέρωσης κλειστά ή τους δημοσιογράφους στη φυλακή. Εδώ η συζήτηση σταματάει. Σταματάει επειδή εδώ δεν είναι η ποιότητα του Τύπου που έχει σημασία, αλλά η ποιότητα της δημοκρατίας. Έχει σημασία σε τι χώρα θέλει να ζει κανείς, ποιο υπόδειγμα έχει στο μυαλό του.
Από την άλλη, δεν έχει και τόση σημασία ο τρόπος. Αν δηλαδή η φίμωση του Τύπου είναι μαδουρικής έμπνευσης, οπότε θα πρέπει να πάψουν να «αυτονομούνται συγκεκριμένοι πολιτικοοικονομικοί κύκλοι διαμέσου των μέσων μαζικής ενημέρωσης», ή ερντογανικής, οπότε οι εφημερίδες κλείνουν και οι δημοσιογράφοι φυλακίζονται, ή πουτινικής, οπότε δολοφονούνται. Είναι πολύ μακριά όλα αυτά;
Όχι και τόσο πια. Η οικονομική και ηθική εξόντωση ενός δημοσιογράφου για ένα άρθρο γνώμης, όπως αυτή που επιχειρήθηκε από τον Καμμένο σε βάρος του Ανδρέα Πετρουλάκη, είναι ένα είδος δολοφονίας. Το κυνήγι για ένα ρεπορτάζ είναι ολοκληρωτική αντίληψη. Εντάξει, οι σφαίρες δεν είναι από μολύβι, όπως στην περίπτωση της Άννα Πολιτκόφσκαγια. Αλλά έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ τα πάντα επικίνδυνα αλλά πάντως γραφικά tweet του Ντόναλντ Τραμπ.
