Φαντάζομαι κανείς δεν έχει ξεχάσει εκείνη την καμπάνια του Ποταμιού στην οποία διάφοροι συμπολίτες μας κοιτούσαν στα μάτια και δήλωναν ευθαρσώς ότι εκείνοι, κάθε ένας χωριστά, ήταν το Ποτάμι.
Επρόκειτο για μια καμπάνια που ξέφευγε από τη συνηθισμένη αστειότητα των κομματικών διαφημίσεων και μας σύστηνε την εναλλακτική αστειότητα μιας καμπάνιας ενός κόμματος που ήθελε πολύ να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα χωρίς να έχει βρει το πού θα ξεχώριζε.
Λίγα χρόνια μετά, το Ποτάμι ξαναχτυπά με μια καμπάνια στην οποία το κεντρικό σύνθημα είναι #thelopotami και η οποία περιλαμβάνει συνθήματα τουϊτερικού λαϊκισμού:
Εντεχνίλα (αναπόφευκτα, αφού αυτοί είναι το Ποτάμι):
Και ατόφια γραφικότητα αντίστοιχη ενός αιγαιοπελαγίτικου σοκακιού ή ενός οπαδού του Παναθηναϊκού που απαιτεί να γίνει το τριφύλλι Ρεάλ:
Ενδιάμεσα υπάρχουν και κάποιες πιο προσγειωμένες απαιτήσεις, οι οποίες όμως δεν αρκούν για να χαλάσουν την πολύ ωραία εικόνα της κατά λάθος σάτιρας.
Από ό,τι καταλαβαίνω το Ποτάμι ζητά από τους πολίτες να συνδιαμορφώσουν την καμπάνια αυτή (για την τεμπελιά και την ανασφάλεια που προδίδουν οι ιντεράκτιβ καταστάσεις τα έχουμε ξαναπεί, οπότε ας μην τα πούμε ξανά) κι έτσι ετοίμασα κάποια μπανεράκια τα οποία, προφανώς, δεν φτάνουν σε έμπνευση την επιθυμία η Ελλάδα να αποκτήσει κρατικό κανάλι ίδιο με αυτό της Μεγάλης της Βρετανίας, αλλά μπορεί να βοηθήσουν τη συγκινητική προσπάθεια του κόμματος να χαρίσει το γέλιο εν μέσω μιας ζοφερής πολιτικής πραγματικότητας. Και μπράβο μου.
21°
