Πήρα στο Messenger εντυπώσεις και σκέψεις φίλης που μετανάστευσε στο Παρίσι δυο μήνες πριν και ασκεί τώρα εκεί το επάγγελμά της: οδοντογιατρός. Με την άδειά της, δημοσιεύω αυτό το κείμενο.
Νεομετανάστες, όπως νεόπτωχοι. Τα τελευταία δύο χρόνια, αθόρυβα, χωρίς καμία αναφορά στα ΜΜΕ, ένα νέο μεταναστευτικό κίνημα, κάτι σαν υπόγειο ποτάμι που ρέει μέσα στα σπλάχνα της καταρρέουσας ελληνικής κοινωνίας, διαμορφώνεται. Αφού η χώρα άδειασε από την αφρόκρεμα της σπουδασμένης νεολαίας (ίσως μισό εκατομμύριο άνθρωποι), ήρθε η σειρά των μεσήλικων να αναζητήσουν αλλού την τύχη τους. Άνθρωποι που πριν λίγα χρόνια μετρούσαν λίγο πριν τη συνταξιοδότηση, τους μήνες που τους απομένουν, σήμερα συνειδητοποιούν ότι το όνειρο όλο κι απομακρύνεται, και αναζητούν εναγωνίως έξοδο διαφυγής.
Ψάχνουν όλη μέρα σε sites με προσφορές εργασίας στο εξωτερικό, μια χαραμάδα ελπίδας για ένα καινούργιο επαγγελματικό ξεκίνημα, που ακόμα σε ορισμένες χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά ευτυχώς υπάρχουν. Απορείς πώς άνθρωποι με πλούσια καριέρα, κυρίως στον ιατρικό κλάδο και τον κλάδο των κατασκευών, έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο απελπισίας που είναι πρόθυμοι να μεταναστεύσουν στα 45, 55, ακόμα και άνω των εξήντα, αν είναι να ξεφύγουν από την καθημερινή μιζέρια, τη γενικευμένη κατάθλιψη και τη μηδενιστική προσέγγιση της πραγματικότητας.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις μού έδωσε ένας συνάδελφος οδοντίατρος σε καλό πόστο, με πολύχρονο πελατολόγιο, που όμως δεν βγαίνει πια ο μήνας για να πληρώσει τις υποχρεώσεις του. Με ρωτάει με αγωνία αν πρέπει να ξέρεις καλά γαλλικά για να εργαστείς στο Παρίσι. Δεν θέλω να τον απογοητεύσω και του συστήνω να κάνει εντατικά μαθήματα.
Νεομετανάστρια κι εγώ αυτό το καλοκαίρι, περασμένα τα εξήντα, συναντώ συναδέλφους που πήραν εγκαίρως των ομματιών τους, με το που μυρίστηκαν τη λαίλαπα «ΣΥΡΙΖΑ». Κανένας από αυτούς που ρώτησα δεν έχει μετανιώσει ούτε για μια στιγμή που εγκατέλειψε την Ελλάδα. Η Θ.Μ, περασμένα τα εξήντα, παιδοδοντίατρος με πάνω από 30 χρόνια καριέρας, έκλεισε το ιατρείο της στην Αθήνα κι εργάζεται εδώ, για να πληρώνει το μεταπτυχιακό του γιου της στη Αμερική. Ο Μ.Ρ, με πτυχίο Ιατρικής και Οδοντιατρικής και ειδικότητα στη Γναθοχειρουργική, εγκατέλειψε θέση διευθυντή σε πανεπιστημιακή κλινική, και τώρα αρκείται στις εξαγωγές εγκλείστων φρονιμιτών, μέχρι να βρει κάποιο καλύτερο πόστο ανάλογο των προσόντων του.
Γελάμε τις ώρες της μεσημεριανής ανάπαυλας, που είναι ιερή εδώ στη Γαλλία, με την κατάντια μας να δουλεύουμε εξοντωτικά σαν κωπηλάτες στη γαλέρα του γενναιόδωρου Γαλλικού Συστήματος Υγείας, που περιθάλπει σχεδόν δωρεάν τη μισή υποσαχάρια Αφρική. Οι αμοιβές είναι καλές αλλά οι ρυθμοί δουλειάς εξουθενωτικοί, λόγω έλλειψης ιατρικού προσωπικού. Βλέπετε, η πολιτική ορθότης επιβάλλει να εξημερώσουμε το θηρίο που λέγεται «ανεξέλεγκτη μετανάστευση», ακόμα και ανθρώπων που δεν προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες, αλλά βρίσκουν τρόπο και τρυπώνουν με το δέλεαρ των κοινωνικών παροχών.
Όσον αφορά τα δικά μας, με εξοργίζει που στα γαλλικά ΜΜΕ πέρασε λάθος μήνυμα ότι επιτέλους η Ελλάδα βγαίνει από τα μνημόνια και άρα μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Μερικοί ασθενείς μού έσφιγγαν το χέρι λέγοντάς μου «Βravo, fini la dette», τέλος το χρέος με λίγα λογια, κι εγώ έμενα κάγκελο. Κατάλαβα πως οι Ευρωπαίοι γκώσανε πια με το ελληνικό πρόβλημα, και αδημονούν να μας αφήσουν στη τύχη μας.
Η πατρίδα μας μοιάζει με τον αφρικανικό βούβαλο που παγιδεύτηκε στο νερόλακκο και περιμένει στωικά το επερχόμενο τέλος. Αφού αδειάσει κι από τους άλλοτε ευκατάστατους μεσήλικες, θα αρχίσουν οι μαζικές μεταναστεύσεις προς Ιταλία μεριά του εξαθλιωμένου πια προλεταριάτου, όπως οι Βενεζουελάνοι φεύγουν μαζικά για το Περού. Ελπίζω να μη ζω για να το ζήσω.
Προς το παρόν, εμείς οι νεόπτωχοι νεομετανάστες απολαμβάνουμε, για πρώτη φορά οι περισσότεροι, τη χαρά να ζεις σε μια χώρα με κανονικότητα, όπου η ευγένεια και οι καλοί τρόποι είναι τρόπος ζωής, οι δημόσιοι χώροι είναι σεβαστοί από όλους τους πολίτες, η ομορφιά και το καλό γούστο κυριαρχούν παντού και ο σεβασμός στους κανόνες είναι το κοινωνικό συμβόλαιο που συνέχει την κοινωνία και την καθιστά λειτουργική. Και κάτι ακόμα: η Γαλλία, παρόλη τη γενναιοδωρία της προς τους μετανάστες, έχει πληρώσει το βαρύτερο φόρο αίματος από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, σε τρομοκρατικές επιθέσεις εννοώ. Ωστόσο οι άνθρωποι συνεχίζουν και ζουν κανονικά, ακόμα και το ακροδεξιό κόμμα της Μαρίν Λεπέν εκφέρει ένα πολιτισμένο λόγο, χωρίς λεκτικές ακρότητες.
Το «Liberté, egalité fraternité» στη χώρα αυτή δεν είναι λόγια κενά περιεχομένου, είναι το modus vivendi ενός λαού που έχει αποφασίσει να διατηρήσει αυτές τις αξίες στην καθημερινή ζωή, στη δουλειά, στο μετρό στους, μποτιλιαρισμένους δρόμους – γιατί στις δοκιμασίες τεστάρουν οι κοινωνίες τα όριά τους. Προσωπικά κανένας Γάλλος δεn με έχει κάνει να νιώσω ξένη. Λατρεύω αυτή τη χώρα, και νιώθω περήφανη που με δέχτηκε ως ισότιμο μέλος της.
17°
