Το 1981 το ΠΑΣΟΚ έφθανε στην εξουσία υποσχόμενο έξοδο από ΕΟΚ και ΝΑΤΟ (το ίδιο συνδικάτο...), την επιστροφή της Ελλάδας στους Έλληνες και «αλλαγή». Ένα μήνα μετά, ο Α Παπανδρέου συμμετείχε υπερήφανα στις συνόδους κορυφής ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ξεχνώντας τις «εξόδους» αλλά ζητώντας χρήματα και εγγυήσεις. Η στροφή στο ρεαλισμό ήταν... ζαλιστική. Αλλά η «αλλαγή» είχε επιτευχθεί, το κράτος άλλαξε χέρια (και τα χρήματα της ΕΟΚ που εισέρρεαν στα ταμεία).
Το 2012 η ΝΔ έφθανε στην εξουσία καταγγέlλοντας το μνημόνιο ως έργο αποτυχημένων σαν τον ΓΑΠ και υποσχόμενη την αναδιαπραγμάτευσή του μαζί με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις της συγκυβέρνησης. Λίγο μετά ο αντιμνημονιακός μέχρι τότε Α. Σαμαράς δεσμευόταν να τηρήσει στο έπακρον τις εντολές της τρόικας.
'Εχουμε 2013. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλπάζει φαινομενικά προς την εξουσία χωρίς ιδιαίτερο κόπο αφού η κυβέρνηση καταρρέει μαζί με τα έσοδα παρά τη βίαιη αντιμετώπιση της πλειοψηφίας του λαού με αναγκαστικά μέτρα, διώξεις, κατασχέσεις και κυνήγι της επιχειρηματικότητας με απανωτούς φόρους, εισφορές και χαράτσια εκτός κάθε λογικής και δυνατότητας. Υπόσχεται με τη σειρά του «αλλαγή», επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου με απειλή παύσης πληρωμών, αν οι εταίροι δεν ανταποκριθούν, επαναφορά κατώτερων μισθών και συντάξεων στα επίπεδα του 2009 και «παραγωγική ανασυγκρότηση».
Όλοι και όλες φαντάζονται ότι σε περίπτωση εκλογής του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, η στροφή στο ρεαλισμό θα είναι επίσης... ζαλιστική. Κυρίως για τους οπαδούς της εξόδου από το ευρώ (μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ) και τους αντιμνημονιακούς ψηφοφόρους που δεν ξεχωρίζουν τις λέξεις από την χρήση τους (όπως ότι δάνειο, ακόμη και κούρεμα, χωρίς μνημόνιο δεν υπάρχει και ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι θα υπογράψει με τους -όποιους- εταίρους του ως κυβέρνηση).
Πάντα έτσι γίνεται στην Ελλάδα. Δεν φτάνεις στην εξουσία αν δεν υποσχεθείς γεφύρια και ποτάμια, αν δεν χαρίσεις δάνεια, αν δεν κάνεις το χατίρι όλων των κοινωνικών ομάδων ταυτοχρόνως.
Όσο ο Συνασπισμός ήταν μετρημένος και σοβαρός δεν ξεπερνούσε το 5%... Μόλις είδε ότι ο κόσμος τελείωσε με τον δικομματισμό, σήκωσε το γάντι του λαϊκισμού.
Πώς τώρα θα κάνει τη στροφή χωρίς να πέσει στον γκρεμό και μαζί του και η χώρα; Ποιος θα σηκώσει στην πλάτη του το ρίσκο;
Η ιστορία του Α. Παπανδρέου θα επαναληφθεί ως φάρσα αυτήν τη φορά; Γιατί δεν αρκεί η μίμηση, απαιτείται και κάποια ικανότητα από πίσω...
Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι σαν τον Γ. Δραγασάκη ή τον Γ. Σταθάκη ή τον Δ. Παπαδημούλη που ομνύουν στο ρεαλισμό από τώρα. Που συνυπάρχουν όμως, καιρό τώρα, με το βαθύ ΠΑΣΟΚ, τους δογματικούς νεοκομμουνιστές, τους μπαχαλάκηδες «κινηματικούς», τους... συλλέκτες μαρμάρων για τον Σεπτέμβριο και τους εκπροσώπους των αμυνομένων συντεχνιών, καθώς και τους γνωστούς νοσταλγούς της απλής αλλαγής φρουράς στο πελατειακό κομματικό σύστημα που ήδη έχουν φτιάξει τις υποδομές τους μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και αναμένουν...
Όλοι αυτοί σε μια τέτοια περίπτωση (εκλογικής νίκης) θα το «παίξουν» ερυθροφρουροί, φύλακες της καθαρότητας και του δόγματος της νέας εξουσίας - θα εμποδίσουν κάθε συνεργασία με δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, κάθε συμπαράταξη με υγιείς κοινωνικές ή πολιτικές συλλογικότητες, προκρίνοντας τους «καμμένους αντιμνημονιακούς πατριώτες» έναντι κάθε βιώσιμης εναλλακτικής λύσης. Με λίγα λόγια, θα τους βρουν μπροστά τους στον... κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ όλους αυτούς που τώρα την εξτίiμ και φασίζουσα δραστηριότητά τους χαϊδεύει η επίσημη ηγεσία του κόμματος.
Σίγουρα, στην Ελλάδα ζούμε. Στην πορεία για την εκλογική νίκη, δύσκολα οι ηγεσίες κατεβάζουν από το τρένο τους αποδειγμένα επικίνδυνους, τους φορείς του ακραίου λαϊκισμού και τους νοσταλγούς του υπαρκτού «σοσιαλισμού» και του μονοκομματικού κράτους - κι αυτό πληρώνεται ακριβά στη συνέχεια από όλους.
Όμως, ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξαντλήσει τις πηγές ψήφων από τέτοιες δεξαμενές - ότι ήταν να πάρει το πήρε ήδη από «κομμουνιστές» και «πατριώτες». Εξυγιαίνοντας εν μέρει άλλες δυνάμεις της αριστεράς με την απορρόφηση κάθε φιλόδοξου, καριερίστα, πελατειακού και συντεχνιακού στοιχείου του παλιού πολιτικού συστήματος ανάμεσα στις εκατοντάδες χιλιάδες αγανακτισμένους με την ύφεση και την ανεργία.
Τώρα πρέπει να πείσει ότι έχει και την ικανότητα να απαλλαγεί από αυτούς, όταν έρθει η ώρα. Να κερδίσει τους «άλλους»... Να πείσει κόσμο της κεντροαριστεράς (δεν έχει άλλη δεξαμενή ψήφω, ούτε ''γεωγραφικά" άλλον χώρο να καλύψει) που δεν βρίσκει έκφραση στις ατελέσφορες απόπειρες ανασυγκρότησής της με τα παλιά υλικά του τριακονταετούς καθεστώτος της ότι εδώ δημιουργείται κάτι νέο, έστω και με τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά, μια νέα σοσιαλδημοκρατία και όχι ένα νεοκομμουνιστικό μόρφωμα τσαβικού τύπου, χωρίς πετρέλαιο.
Να κάνει έστω επιλεκτικά συμβολικές πράξεις απαλλαγής από προκλητικά φαιοκόκκινα στοιχεία, πέραν των εκκλήσεων Δραγασάκη, Σταθάκη, Παπαδημούλη για ρεαλιστική στροφή και βίαιη ωρίμανση.
Μα μέχρι στιγμής δείχνει ότι δεν μπορεί -έδωσε τόσο θάρρος στο «χωριάτη» (λαϊκιστή) που δεν κατεβαίνει από το «κρεββάτι» (κόμμα)- και με τέτοιο προφίλ μάλλον χλωμό διαγράφεται το υπόλοιπο του σχεδίου για την εξουσία. Με τους αγανακτισμένους που ο ίδιος έθρεψε να καταγγέλλουν κάθε ρεαλιστική στροφή ως προδοσία...
Ποιος, λοιπόν, θα πιστέψει τη «στροφή στο ρεαλισμό» χωρίς απτά και πειστικά δείγματα γραφής πέρα από ενδιαφέροντα λόγια σαν αυτά που πράγματι ακούει κανείς στη συνέντευξη Δραγασάκη στο κυριακάτικο ΒΗΜΑ ;
14°
