Καταθέτοντας την άποψή τους για τα άρθρα «Οι αντιΣΥΡΙΖΑ φιλοι μου» της Αγγελικής Σπανού και «ΑντιΣΥΡΙΖΑ φανατισμός και η κουλτούρα του κακού» του Στέλιου Στυλιανίδη που προκάλεσαν έντονες αντιπαραθέσεις τις προηγούμενες μέρες και έγιναν viral στα κοινωνικά δίκτυα, η καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας στο ΕΚΠΑ και πρώην υφυπουργός Παιδείας Θάλεια Δραγώνα, ο ομότιμος καθηγητής London School of Economics Νίκος Μουζέλης και η καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Φωτεινή Τσαλίκογλου τοποθετούνται στη δημόσια συζήτηση.
Θάλεια Δραγώνα: Υπάρχει άλλος δρόμος έξω από το διάλογο για να διαμορφωθούν υπεύθυνοι, ενεργητικοί πολίτες με θέσεις και απόψεις;
Ο Στέλιος Στυλιανίδης είναι καθηγητής στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Αναρωτιέμαι τι άλλο μπορεί να κάνει ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος από το να αναλύει τα ατομικά και κοινωνικά φαινόμενα, να μαθαίνει τους φοιτητές του να κάνουν το ίδιο και να τους διδάσκει την αξία των διαλεκτικών πρακτικών. Ο Στυλιανίδης παίρνει θέση δημόσια χρησιμοποιώντας τα ψυχοδυναμικά εργαλεία που διαθέτει και έχει τοποθετηθεί σε πεδία που διακινούνται πολιτικές, κοινωνικές, επιστημονικές και ψυχικές αντιπαραθέσεις όπως ο Εμφύλιος, το Ολοκαύτωμα, η Χρυσή Αυγή, η χρεοκοπία της σημερινής Aριστεράς, η σύγχρονη αμερικανική πολιτική. Έχει σημασία αν κανείς διαφωνεί ή συμφωνεί με τις αναλύσεις του; Καμία απολύτως. Σημασία έχει ότι συγκροτεί επιχειρήματα τα οποία εκφράζει με τη δέουσα απόσταση. Αυτό έκανε και με το πρόσφατο κείμενό του που ξεσήκωσε τόσες αντιδράσεις. Τι κρίμα! Υπάρχει άλλος δρόμος έξω από το διάλογο για να διαμορφωθούν υπεύθυνοι, ενεργητικοί πολίτες με θέσεις και απόψεις;
Νίκος Μουζέλης: Με αφορμή τον κανιβαλισμό της Αγγελικής Σπανού
Γνώρισα προσωπικά την Αγγελική Σπανού πριν από λίγο καιρό. Αλλά θαύμαζα πάντα την αντικειμενική πληροφόρηση, τη σοβαρότητα και τον ισορροπημένο προσανατολισμό της στην αξιολόγηση των πολιτικών εξελίξεων στο ραδιόφωνο 24/7 καθώς και στο κανάλι Αction 24. Στο τελευταίο, το οποίο παρακολουθώ τακτικά, η Αγγελική ήταν για μένα ένα από τα κεντρικά πρόσωπα στο πρόγραμμα. Όχι μόνο γιατί σεβόταν τις απόψεις των συνομιλητών της και δεν διέκοπτε ποτέ κανένα, αλλά και γιατί είχε πάντα έναν νηφάλιο κριτικό λόγο βασισμένο σε βαθιά γνώση του τι συνέβαινε από μέρα σε μέρα στον πολιτικό χώρο.
Επειδή υφίσταμαι και εγώ έναν κανιβαλισμό παρόμοιο με αυτόν που σήμερα δέχεται η Αγγελική, ταυτίζομαι με τα συναισθήματα που προκαλούν τέτοιου είδους επιθέσεις που βασίζονται στην στοχοποίηση και στον άκρατο φανατισμό. Θέλω με λακωνικό τρόπο να αναδείξω μερικά σημεία με τα οποία συμφωνώ με τις θέσεις της Αγγελικής Σπανού, θέσεις που απορρίπτονται όχι μόνο από την Νέα Δημοκρατία αλλά και από το Κίνημα Αλλαγής.
1. Το τείχος που υπάρχει μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της αντιπολίτευσης (όποιος και αν το ξεκίνησε) εμποδίζει τον σοβαρό διάλογο και υποσκάπτει μια από τις βασικές αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
2. Το να θέλεις να εξαφανίσεις, να καταστρέψεις τον αντίπαλο δεν δείχνει μόνο έναν αυταρχικό πολιτικό πολιτισμό, αλλά είναι και ακατόρθωτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει ο δεύτερος πόλος του κομματικού μας συστήματος, είτε το θέλει είτε δεν το θέλει η αντιπολίτευση.
3. Το ότι συχνά το ΚΙΝΑΛ δαιμονοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο και από την ΝΔ οδηγεί σε δύο αυτοκαταστροφικά αποτελέσματα:
Πρώτον, εντείνει την πόλωση μεταξύ των δύο κύριων κομμάτων και άρα αποδυναμώνει τις δυνάμεις του κέντρου.
Δεύτερον, η στροφή του ΚΙΝΑΛ προς το νεοφιλελεύθερο κομμάτι της ΝΔ θα οδηγήσει, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην παραπέρα καθοδική του πορεία.
4. Με βάση τα παραπάνω, η θέση της Αγγελικής την οποία συμμερίζομαι, είναι πως η δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και όλων αυτών που χωρίς να είναι ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν στη δημιουργία μιας γέφυρας μεταξύ του ΚΙΝΑΛ και του ΣΥΡΙΖΑ θα βοηθούσε και τις δύο παρατάξεις. Θα οδηγούσε τον ΣΥΡΙΖΑ προς το ρεαλιστικότερο και το δημοκρατικότερο. Σε ό,τι αφορά το ΚΙΝΑΛ, θα μπορούσε από τη σίγουρη κάθοδο να περάσει σε μια άνοδο που θα το καταστήσει τον τρίτο πόλο ενός τριπολικού κομματικού συστήματος.
Αντί για κανιβαλισμούς, ας προσπαθήσουμε όταν διαφωνούμε να σεβόμαστε τις θέσεις του άλλου/άλλης. Αυτό θα είναι σίγουρα μια νίκη της σοσιαλδημοκρατικής κεντροαριστεράς, καθώς και ένα βήμα προς τον παραπέρα εκδημοκρατισμό της χώρας μας.
Φωτεινή Τσαλικόγλου: Πού πήγε η σκέψη μας;
Διαβάζοντας τα σχόλια για το Στέλιο Στυλιανίδη αναρωτήθηκα πού και πώς ζούμε; Που πήγε η σκέψη μας; Πού πήγε δηλαδή το μόνο που έχουμε για να μας επαληθεύει ότι είμαστε όντα έλλογα κι ότι αρνούμαστε να έχουμε θεό τον Μανιχαίο. Thinking is my fighting, η σκέψη είναι το όπλο μου, έλεγε η Virginia Woolf. Πόσο γυμνοί από το μόνο που έχουμε; Mην πιστεύοντας όλα αυτά τα υβριστικά σχόλια απέναντι σε έναν, μεταξύ πολλών άλλων χαρισμάτων του, κριτικά σκεπτόμενου φίλου και συναδέλφου μου, ανέτρεξα σε κείμενά του (εδώ, εδώ κι εδώ), αντιπροσωπευτικά των τεκταινομένων στη χώρα μας. Όσοι μπείτε στον κόπο να τα διαβάσετε ίσως συμφωνήσετε με μένα για το δικαίωμα που έχει ένα σκεπτόμενο όν να τοποθετείται με την κριτική του σκέψη σε όσα γύρω μας συνθέτουν μια πραγματικότητα που όλοι θα επιθυμούσαμε να είναι άλλη. Αλλά ο μόνος τρόπος γι’ αυτό θα ήταν ως κόρη οφθαλμού να διαφυλάτταμε αυτή τούτη την κριτική μας σκέψη.
15°
