Δευτέρα απομεσήμερο, απόγευμα σχεδόν κι αφήνω το γραφείο αργά και με την καλοκαιρινή νωχέλεια. Ανεβαίνοντας την Ακαδημίας, τσεκάρω με τη σκέψη τα παιδιά μου. Ο γιος μου είναι στο χωριό, η κόρη στην κατασκήνωση του Αγ. Αντρέα. Τα μακαρίζω που δεν είναι στην Αθήνα καθώς η ζέστη θεριεύει, προβλέπεται να μας κάνει στενή παρέα τις επόμενες μέρες. Αμέριμνη γυρίζω σπίτι, ένα τηλεφώνημα με βάζει σε έγνοια. Η φίλη μου η Σοφία έχουν σπίτι στο Κόκκινο Λιμανάκι, η κόρη της ήταν εκεί με μια φίλη της, άρον άρον τις ειδοποίησαν να φύγουν, η Μαραθώνος κλειστή, τα κορίτσια έφυγαν απ’ το βουνό και τέλος η ερώτηση: η κόρη σου τι κάνουν στον Άγιο Αντρέα; Κλείνω αμέσως και καλώ την κατασκήνωση. Καλά είμαστε και μην ανησυχείτε θα κάνουμε ότι μας πουν, σε μισή ώρα με ειδοποίησαν ότι η κατασκήνωση εκκενώνεται, τα παιδιά οδηγούνται στην παραλία, θα αργήσουμε οι δρόμοι είναι κλειστοί παρέλαβα την κόρη νύχτα, έντεκα και, είχαν ταξιδέψει δύο ώρες για να βρουν δρόμο ανοιχτό.
Πέμπτη πρωί και βαδίζω στη Βασιλίσσης Σοφίας. Βουβοί και σκυμμένοι όλοι τριγύρω, μπαίνω στο λεωφορείο, λίγοι στο κινητό καταλήγουν να μιλούν για τη φωτιά, φίλοι, συγγενείς, γνωστοί, γνωστοί γνωστών, όλοι μας έχουμε κάποιον με σπίτι στο Μάτι, στη Ραφήνα, στο Βουτζά, στο Κόκκινο. Όλοι λυπόμαστε τις ζωές, τον τραγικό θάνατο «τι θάνατο είδαν, τι θάνατο», αυτό τα λέει όλα, τις περιουσίες, σ’ αυτή την απαγορευτική για έξοδα εποχή, τι να ξαναφτιάξεις, τι να παλέψεις, τι να σκεφτείς;
Τι να’ ναι στ’ αλήθεια, τι να σημαίνει για τη μέρα μας, γι’ αυτή τη μέρα που κυλάει βαριά αλλά μ’ εμάς ν’ ανασαίνουμε ωστόσο, ενώ άλλοι όχι, τι να σημαίνει το τριήμερο πένθος αναρωτιέμαι κι υψώνω το βλέμμα. Είναι η μεσίστια σημαία στο Μουσείο Μπενάκη, στο Υπουργείο Ανασυγκρότησης, στις πρεσβείες τη μία μετά την άλλη, στη Βουλή πάνω απ’ τον Άγνωστο Στρατιώτη, στην Τράπεζα της Ελλάδος κι απέναντι στη σειρά στην Ακαδημία, το Πανεπιστήμιο, τη Βιβλιοθήκη. Μια τυπική υποχρέωση, ένας βαθύς σεβασμός.
Στην Ακαδημίας πάντοτε ρίχνω μια ματιά στη βιτρίνα του Ζούλια. Σήμερα προσπαθώ να ξεφύγω ελπίζοντας σε γενναίες πολύχρωμες φούστες, στενά κορσάζ και χαρούμενα ψηλοτάκουνα. Ένα μαύρο ίσιο φόρεμα, σκέτο, ολόμαυρο, αυστηρό, μια μαύρη τσάντα και μαύρα παπούτσια σ’ όλα τα ραφάκια, μου δείχνει τι μπορεί να είναι το τριήμερο πένθος για όλους μας.
Τρεις μέρες σιωπής για το κράτος, πολλές μέρες θλίψης για μας τους υπόλοιπους, πένθος όμως για πάντα για όσους έχασαν εκείνα τα μάτια που αγαπημένα σιγόκαιγαν σαν φλογίτσες όταν τους κοίταζαν και σφάλισαν μια κι έξω από μια φωτιά.
13°
