Δουλεύω στον τομέα της εταιρικής επικοινωνίας επί 18 συναπτά έτη. Η δουλειά μας είναι ενδιαφέρουσα και απαιτητική, και κάποιες φορές όπως αυτές τις μέρες – σου δίνει μια βαθιά ικανοποίηση και περηφάνια. Γιατί υπήρξαμε –σ’ ένα απειροελάχιστο βαθμό- οι ενδιάμεσοι, για καθαρά πρακτικούς λόγους, μεταξύ της ανάγκης και της ικανοποίησής της.
Μέσα στη μαυρίλα και την απελπισία των ημερών, σ’ αυτό το συλλογικό πένθος που νιώθουμε ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, όπου ο ένας κοιτάει τον άλλον και στο «πώς είσαι;» απαντάει «ε, πώς να είμαι» και συνεννοούμαστε, υπάρχει ένα μεγάλο σπουδαίο πράγμα που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Και αυτό είναι η αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας στην τραγωδία. Της ελληνικής κοινωνίας όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τους πολίτες της, μέσα από της επιχειρήσεις της. Μέσα από την Ιδιωτική Πρωτοβουλία, με την ευρεία έννοια.
Η κοινωνία, λοιπόν, αντέδρασε άμεσα. Ξημέρωσε Τρίτη πρωί και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα οι ιδιωτικές εταιρίες κινητοποιήθηκαν προκειμένου να στείλουν όσα χρειάζονταν. Το έκαναν με ταχύτητα, το έκαναν αποτελεσματικά. Έφτασαν στα σημεία συγκέντρωσης υλικού φορτηγά από μεγάλες αλυσίδες, φάρμακα που είχαν αγοράσει εταιρίες παροχής υπηρεσιών, τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, ό,τι έλεγε η λίστα του ΚΕΕΛΠΝΟ. Ευλαβικά. Και γρήγορα. Από εταιρίες ελληνικές, από εταιρίες πολυεθνικές, από εταιρίες μικρές ή μεγάλες. Που είχαν ή δεν είχαν σχέση με αυτά που ζητούνταν. Παρακάμφθηκαν διαδικασίες, εσωτερικές γραφειοκρατίες, και δεν ασχολούμαστε με τίποτε άλλο εκτός από αυτό. Κάποιοι έβγαλαν ανακοινώσεις και καλά έκαναν προκειμένου να λειτουργήσουν ως παραδείγματα και να εντείνουν το φαινόμενο του μιμητισμού, κάποιοι δεν έβγαλαν καν και πάλι καλά έκαναν. Και για να είμαι ξεκάθαρη: δεν κινητοποιήθηκαν μόνο οι δικοί μας συνεργάτες. Και οι άλλοι. Όλοι, με την υπερβολή και την αλαζονεία που έχει η λέξη.
Ταυτόχρονα, κινητοποιήθηκαν οι πολίτες ως μονάδες. Και φτιάξαν μικρές συλλογικότητες μέσω facebook, και μαζέψαν υλικά, και οδήγησαν μέχρι εκεί, και στήθηκαν σιωπηλά και περήφανα στην ουρά για να δώσουν αίμα. Και πήγαν εθελοντές, στους Δήμους, στον Ερυθρό Σταυρό. Νέα παιδιά, δεκαπέντε χρονών που είχαν διακοπές, εργαζόμενοι που τους άφησε η εταιρία τους να φύγουν και δεν τους αμφισβήτησε κανείς για το πού πάνε (ναι, ισχύει και αυτό), γυναίκες που πόνεσαν την άλλη μάνα, και πολλοί, πολλοί άλλοι. Φαρμακευτικός Σύλλογος, Δικηγορικός Σύλλογος, ηθοποιοί, τραγουδιστές, δημοσιογράφοι, Γιατροί Χωρίς Σύνορα, άνθρωποι που άνοιξαν τα σπίτια τους και χίλιοι άλλοι που σίγουρα ξεχνώ και αδικώ.
Ναι, η περίφημη ιδιωτική πρωτοβουλία. Η οποία βρέθηκε αντιμέτωπη με την απελπιστική ανοργανωσιά και την απίστευτη απουσία του κράτους. Και δεν θα σταθώ εδώ στα αίτια της πυρκαγιάς και της τραγωδίας, θα το κάνουν πολλοί άλλοι καλύτερα από μένα. Για το μετά θέλω να μιλήσω. Για τον κρατικό μηχανισμό που δεν ήξερε τι να κάνει τις προμήθειες. Που δεν ήξερε πού να στείλει τους εθελοντές. Που δεν απαντούσε στα τηλέφωνα. Που έστελνε συντετριμμένους ανθρώπους σε πέντε διαφορετικά μέρη για να βρουν τα άψυχα σώματα των δικών τους και τόσα άλλα. Γιατί τελικά η τόση ανεπάρκεια γίνεται αδιανόητη σκληρότητα.
Δεν είμαστε τέλειοι ως κοινωνία. Καμία άλλωστε δεν είναι. Δεν είμαστε και τέλειοι ως λαός, ό,τι και να πιστεύουμε και να μας μάθανε. Είμαστε όμως βαθιά συμπονετικοί και αλληλέγγυοι. Και ο ιδιωτικός τομέας μας είναι εξαιρετικά αποτελεσματικός. Και σε αυτό το επίπεδο η Κρίση μάς άλλαξε. Άλλαξε τους ανθρώπους και τους έκανε με ένα τρόπο πολύ πιο ενεργούς πολίτες, άλλαξε και τις εταιρίες και τις έκανε πολύ πιο υπεύθυνους εταιρικούς πολίτες. Και μας έμαθε –σε κάποιο βαθμό, προφανώς– να αυτορυθμιζόμαστε. Και το κάνουμε καλά.
Μόνο η πολιτική απ’ ό,τι φαίνεται δεν άλλαξε. Δεν είμαστε όμως ο καθρέφτης της. Δεν είμαστε ο καθρέφτης του άθλιου κράτους μας. Είμαστε πολύ, πολύ καλύτεροι.
15°
