Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχουν βγει από την σπηλιά στη μακρινή Ταϊλάνδη τα 6 πρώτα παιδιά. Γιατί όμως ολόκληρη η παγκόσμια κοινότητα έχει κρεμαστεί στους τηλεοπτικούς δέκτες και στο ίντερνετ παρακολουθώντας με κομμένη την ανάσα την επιχείρηση σωτηρίας των εγκλωβισμένων πιτσιρικάδων όταν κάθε μέρα πεθαίνουν παιδιά;
Είναι γνωστό. Κάθε μέρα πεθαίνουν παιδιά. Παιδιά κρυώνουν και πεινάνε και πνίγονται μέσα σε λαστιχένιες βάρκες στο δρόμο προς μια ξένη γη. Παιδιά πεθαίνουν από πείνα και αρρώστιες, κακοποιούνται, μένουν ορφανά, χάνουν τους γονείς τους τ’ αδέλφια τους τους φίλους τους, χάνουν την ασφάλειά τους, τις ισορροπίες τους, φοβούνται. Σε τριτοκοσμικές χώρες ανήλικα αγόρια και κορίτσια πετιούνται βορά σε κοιλαράδες από τη Δύση και στις άρρωστες ορέξεις τους ή αναγκάζονται να εργάζονται σε ορυχεία και φάμπρικες από την πρωτο-βιομηχανική εποχή βγαλμένες. Χωρίζονται απ’ τους γονείς τους. Σακατεύονται από χειροβομβίδες και δηλητηριάζονται από χημικά.
Σε διάφορα σημεία του πλανήτη αυτή τη στιγμή, παιδιά χρησιμοποιούνται ως βομβιστές αυτοκτονίας ή εκπαιδεύονται στη χρήση όπλων ή μαθαίνουν να χαιρετούν ναζιστικά. Εκπαιδεύονται να φέρουν την καταστροφή, εμποτίζονται στο μίσος.
Κάθε μέρα πεθαίνουν παιδιά. Προχθές ένα 15χρονο αγόρι εδώ πιο πέρα, πήγε σ’ ένα πάρτι, γύρισε σπίτι του, έλαβε ένα μήνυμα, βρήκε ένα σκοινί, έφτιαξε μια θηλειά, έγραψε ένα γράμμα… πήρε το σκαμνί. Κάπως έτσι σκέφτομαι την ακολουθία των τελευταίων του στιγμών. Ένας τόσο άδικος θάνατος.
Τα παιδιά δεν πρέπει να πεθαίνουν, είναι αφύσικο, πάντα ήταν, πρώτα πεθαίνουν οι μεγάλοι και μετά τα παιδιά, έτσι πάει, αυτός ο πόνος είναι μάλλον διαπραγματεύσιμος, ο άλλος όχι. Τα παιδιά είναι αθώα, είναι τέλεια, το δέρμα τους ακόμα απαλό, το μυαλό τους καθαρό, μπαίνει κατ΄ευθείαν στο θέμα. Είναι μικροί, τέλειοι άνθρωποι, θέλουν απλώς την κατάλληλη καθοδήγηση για να γίνουν και καλοί άνθρωποι. Τα παιδιά τα προσέχουμε, τα προστατεύουμε, τα αγαπάμε, τα σεβόμαστε και τα ακούμε. Αυτά χρειάζονται. Κι ένα πιάτο φαΐ. Πάντα υπήρχαν σχέσεις εξουσίας, όλοι έχουμε κάτι να θυμηθούμε από τα παιδικά μας χρόνια και ίσως κάποια από αυτά προτιμάμε να τα ξεχάσουμε. Τότε για παράδειγμα που τα βάλαμε εμείς με κάποιον πιο αδύναμο από εμάς. Ή τότε που δεν σταματήσαμε έναν τραμπουκισμό και προτιμήσαμε να κρυφτούμε μέσα στο πλήθος που κάγχαζε αμήχανο και κάπως ανακουφισμένο που δεν βρισκόταν στην απέναντι θέση. Αν ένα παιδί νιώθει ασφαλές για την ταυτότητά του δεν έχει να φοβηθεί τίποτα κι από κανέναν. Και αυτή την ασφάλεια την παίρνει πρωτίστως από το σπίτι του. Οι «μεγάλοι» πρέπει να είναι εκεί για να προστατεύουν τους «μικρούς». Έτσι είναι το σωστό. Αν οι μικροί ήξεραν πως μπορούν να στραφούν στους μεγάλους και να βρουν κατανόηση, υποστήριξη, αποδοχή τα πάντα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Είναι απαράδεκτο στη σημερινή εποχή με όλη αυτή την πρόσβαση στην πληροφορία να υπάρχουν παιδιά που αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για τον θάνατο του Γιακουμάκη, για αυτό το αγόρι, για την νεαρή μητροκτόνο που γέννησε μόνη της στη μπανιέρα και σκότωσε το μωρό της γιατί φοβόταν τη μαμά της. Είμαστε υπεύθυνοι και για αυτά τα παιδιά – θύτες, αυτούς για παράδειγμα που κατονομάζει ο μικρός αυτόχειρας και που ακόμα κι αν δεν τιμωρηθούν από το νόμο, θα έχουν να ζήσουν με αυτό το βάρος και το στίγμα για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.
Στην Ταϊλάνδη τώρα, έξι παιδιά είναι ήδη στο φως και περιμένουμε να δούμε τη συνέχεια. Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου αυτό το θρίλερ να έχει αίσιο τέλος και του χρόνου τέτοια εποχή να βλέπουμε στα θερινά σινεμά τη χολιγουντιανή βερσιόν της. Μια τέτοια νίκη του καλού, ένας τέτοιος θρίαμβος σε απευθείας τηλεοπτική και ιντερνετική μετάδοση είναι νομίζω κάτι που έχουμε όλοι ανάγκη να δούμε. Το ξέρουμε ότι κάθε μέρα πεθαίνουν παιδιά. Αλλά τι ωραία όταν σε αυτή την περίπτωση ένας ολόκληρος πλανήτης κινητοποιείται για να σώσει την ποδοσφαιρική ομάδα που κέρδισε όλα τα Μουντιάλ. Ας σκεφτούμε μόνο πόσα παιδιά και ενήλικες έχουν πνιγεί αυτές τις μέρες στην Ιαπωνία από τις καταστροφικές πλημμύρες. Ελάχιστη δημοσιότητα πήραν εδώ. Μας νοιάζει λιγότερο; Είναι λιγότερο σοβαρό;
Νομίζω πως αν κάτι μας διδάσκει αυτή η απίστευτη ιστορία είναι πως η κάθε ανθρώπινη ζωή έχει αξία. Αυτή η τεράστια κινητοποίηση από τις πατέντες του Έλον Μασκ μέχρι τον ηρωικό δύτη που έχασε τη ζωή του προσπαθώντας να βοηθήσει, αυτή η ασιατική ευγένεια και αυταπάρνηση όπου οι γονείς δεν κατηγορούν τον νεαρό προπονητή κι αυτός με τη σειρά του δεν τρώει και δεν πίνει τίποτα δίνοντας στα παιδιά την μερίδα του, ακόμα και αυτή η κίνηση ότι θα στείλουν τα παιδιά στον τελικό του Μουντιάλ όταν τελειώσουν όλα με το καλό… Τέτοιες ώρες κάνουμε δικιά μας μια πολύ μακρινή σε μας -και απίστευτη- ιστορία. Και καλά κάνουμε. Γιατί αυτά τα εγκλωβισμένα στο σπήλαιο παιδιά έχουν μέσα σε αυτές τις τελευταίες δραματικές μέρες γίνει το σύμβολο της βούλησης της ανθρωπότητας να προστατεύσει και να σώσει τα παιδιά της. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για τα παιδιά. Όχι μόνο για τα δικά μας αλλά και των άλλων. Γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.
23°
