Πολύ δυσκολεύομαι τελευταία να υπακούσω στο στίχο του Διονύση του Σαββόπουλου που έχει γίνει ευαγγέλιο για τους αδούλωτους επαναστάτες του face του book και σύμφωνα με τον οποίο πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσω με ποιους θα πάω και ποιους θα αφήσω. Μου φαίνεται πως όσο περνάνε τα χρόνια η διαδικασία της επιλογής γίνεται όλο και πιο δύσκολη και καθόλου δεν μοιάζει με αυτό που ένιωσα όταν ήμουν 5 ετών και αποφάσισα να αφήσω τους Ολυμπιακούς και να πάω με τους Παναθηναϊκούς. Θέλω να πω πως, τελευταία, όλες οι επιλογές που απλώνονται μπροστά μου είναι τόσο δελεαστικές, που με κάνουν να νιώθω σαν Χιονάτη που πρέπει να απαντήσει ποιος είναι ο αγαπημένος της νάνος.
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το τελευταίο ντέρμπι ανάμεσα στους δημάρχους με τους δημοτικούς υπαλλήλους από τη μια και την κυβέρνηση από την άλλη. Νομίζω πως όλοι καταλαβαίνετε πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η επιλογή ανάμεσα στους έντιμους και ανυστερόβουλους υπουργούς του αποτελεσματικού και ικανού Αντώνη Σαμαρά και τους επίσης έντιμους και ανυστερόβουλους δημάρχους οι οποίοι μαζί με τους απολύτως αξιοκρατικά προβλεφθέντες υπαλλήλους τους, συγκροτούν το αντίπαλο το δέος.
Να είμαι με την κυβέρνηση που ξέρει πως ο καλύτερος και δημοκρατικότερος τρόπος να αντιμετωπίσεις μια διαμαρτυρία είναι ο θεσμικός ξυλοδαρμός από την αστυνομία ή με την αστυνομία τη δημοτική, της οποίας οι άντρες και οι γυναίκες έχουν καταλάβει πως ο καλύτερος και δημοκρατικότερος τρόπος διαμαρτυρίας είναι να παρελαύνουν κατά δεκάδες με ανοικτές τις σειρήνες των υπηρεσιακών τους οχημάτων, τραυματίζοντας την ακοή όσων τυχαίνει να βρεθούν στο δρόμο του αγώνα τους; Είναι τόσο μεγάλη η πίστη και των δύο πλευρών στη δημοκρατία και την ελευθερία, που πραγματικά δυσκολεύομαι πολύ, αν και ιδανικά θα ήθελα η συγκεκριμένη μάχη να μην έχει κανένα νικητή και να συνεχιστεί επ’ άπειρον ή τουλάχιστον για όσο θα εξακολουθώ να χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο στο κέντρο.
Τι ακριβώς εννοείς όταν λες «ή με τους διαδηλωτές ή με την αστυνομία»;... Με μπερδεύεις.
Και τα ευχάριστα, αλλά βασανιστικά, διλήμματα δεν σταματούν στη μάχη της Τοπικής της Αυτοδιοίκησης. Τα τρία τελευταία χρόνια διεξάγονται πολλά ντέρμπι και όλες οι ομάδες είναι τόσο υπέροχες, που με έχουν κάνει να πιστεύω πως το μόνο που μπορεί να κερδίσει από τους μεταξύ τους αγώνες είναι το ποδόσφαιρο. Την ίδια στιγμή αδυνατώ να διαλέξω θύρα φανατικών και δεν έχω ιδέα ποιανού η μητέρα θα ήθελα να κάνει παράφορο έρωτα στα συνθήματά μου. Να είμαι με τους προδότες ή με αυτούς που επειδή πιστεύουν στην αυτοδικία και τη θανατική ποινή θέλουν να τους κρεμάσουν; Να είμαι με τον Αντώνη τον Σαμαρά που νομίζει πως μιλάει με τον Θεό ή με τον Αλέξη τον Τσίπρα που έχει για θεό τον Ανδρέα τον Παπανδρέου; Με την ΕΡΤ στην οποία έκαναν κουμάντο ο Σίμος ο Κεδίκογλου και ο Αιμίλιος ο Λιάτσος μαζί με την ΠΟΣΠΕΡΤ ή με την ΕΔΤ στην οποία θα κάνουν κουμάντο ο Σίμος ο Κεδίκογλου και ο Παντελής ο Καψής μαζί με την ΠΟΣΠΕΔΤ; Με την Ντόρα την Μπακογιάννη, τον Δημήτρη τον Αβραμόπουλο και τον Νικήτα τον Κακλαμάνη όταν προσελάμβαναν υπαλλήλους ή με την Ντόρα την Μπακογιάννη, τον Δημήτρη τον Αβραμόπουλο και τον Νικήτα τον Κακλάμάνη τώρα που τους απολύουν;
Όπως καταλαβαίνετε οι επιλογές είναι πολύ δύσκολες, καθώς όλες έχουν τη δική τους γοητεία και νιώθω πως αν διαλέξω μια πλευρά θα αδικήσω την άλλη και καθόλου δεν το θέλω και βασανίζομαι και αισθάνομαι πολύ άσχημα και μειονεκτικά και πολύ ζηλεύω τους συμπολίτες μου που διαλέγουν πλευρές λίγο πιο εύκολα από όσο διαλέγουν τα παπούτσια που θα φορέσουν στη βραδινή τους την έξοδο. Και για να νιώσω λίγο καλύτερα, λέω να ξεκινήσω δίνοντας απάντηση σε ένα δίλημμα του εξωτερικού, που, όσο να ’ναι, κάνει την επιλογή λιγότερο οδυνηρή. Πιο συγκεκριμένα θα ξεκινήσω με το δίλημμα της Αιγύπτου. Όπου, φυσικά, είναι αρκετά δύσκολο να διαλέξω ανάμεσα στη μουσουλμανική την Μπούρκα και τις ερπύστριες των τανκς, αλλά νομίζω πως αν πιέσω τον εαυτό μου θα τα καταφέρω και θα κάνω το πρώτο βήμα για γίνω ο ενεργός πολίτης με άποψη και θέση που πάντα ονειρευόμουν να είμαι και μπράβο μου.
Αν με δυσκολέψει πολύ θα το παίξω κορόνα - γράμματα
Αν πάλι δεν τα καταφέρω ούτε με τη μέθοδο της Αιγύπτου, το μόνο που θα μου μένει να κάνω για να νιώσω κι εγώ ένα χρήσιμο και ενεργό μέλος της κοινωνίας θα είναι να συμπαρασταθώ στο μεγάλο δράμα του Νικόλα του Δένδια ο οποίος, κατά δήλωση του, δεν μπορεί να πάει στο Φλοράλ, όπως έκανε όταν ήταν φοιτητής της νομικής και θαμώνας των Εξαρχείων. Ο λόγος που ο υπουργός της Προστασίας δεν μπορεί να απολαύσει τον καφέ του όπως παλιά, προφανώς έχει να κάνει με την αδυναμία αυτών που συχνάζουν στη συγκεκριμένη πλατεία να καταλάβουν πως ο ίδιος και η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει είναι πολύ πιο απειλητικοί για το σύστημα από οποιαδήποτε μολότοφ ή γκαζάκι και υπάρχει ο κίνδυνος να τον προπηλακίσουν ή ακόμα και να τον πλακώσουν στο ξύλο (τα οποία –αν είστε δημοσιογράφος ίσως εκπλαγείτε– είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα)
Όπως και να έχει και σύμφωνα με πληροφορίες για τις οποίες κανένας επόπτης δεν έχει σηκώσει το σημαιάκι του και άρα θεωρούνται έγκυρες, προκειμένου να νιώσει ξανά νέος, ο Νικόλας ο Δένδιας αναγκάζεται να πηγαίνει στο Φλοράλ μεταμφιεσμένος. Η αγαπημένη του μεταμφίεση είναι Μπάτμαν, αλλά υπάρχουν και φήμες σύμφωνα με τις οποίες έχει πάει στο Φλοράλ ντυμένος Μέριλιν και Αρλεκίνος τουλάχιστον μία φορά. Το δυστύχημα είναι πως ο υπουργός κάνει αυτές τις επισκέψεις μόνος του κι αυτό είναι κάτι που πολύ με στεναχωρεί και με κάνει να θέλω να παραγγείλω τη στολή του Ρόμπιν, προκειμένου, συνοδεύοντάς τον, να επιλέξω επιτέλους πλευρά. Αυτή στο πλάι του Σκοτεινού Ιππότη Δένδια, που μάχεται το έγκλημα προκειμένου να ξορκίσει τους εσωτερικούς του δαίμονες και μπράβο του.
«Λοιπόν, Νικόλα;... Τι σκέφτεσαι να κάνεις με την Αμυγδαλέζα;»
