Ώστε έτσι, ο Μπακογιάννης διαφωνεί με το θείο Κυριάκο Μητσοτάκη, καθότι θίγεται ως δήμαρχος από τις μετατάξεις της δημοτικής αστυνομίας. Όλοι βέβαια θα διαφωνούσαν με το μικροθείο τους, αν ηταν δήμαρχοι, και κανείς δε θα συμφωνούσε με τον ανηψιό, αν δε τα έβαζε με τον κακό υπουργό. Ο καθένας κρίνει απο τη θέση στην οποία βρίσκεται, λοιπόν. Δικηγόροι, δημοσιογράφοι, πλούσιοι, φτωχοί, δημόσιοι, ιδιωτικοί, άνδρες, γυναίκες, gay, straight... διαβάζουν τη ζωή μέσα απο την υποκειμενική θεώρηση της κοινωνικής τους θέσης. Σε γλώσσα χαλαρής αργκώ αυτό λέγεται άλλο χαρμάνι, άλλη παραμύθα ή διαφορετικά με όρους σφιχτής κοινωνιολογιας, παραπέμπει στο περίφημο σύνδρομο της «πρωταρχικής θέσης». Η πολιτική όμως είναι ακριβώς το αντίθετο, είναι η απάλειψη της επίδρασης του υποκειμενισμου της «πρωταρχικης θέσης» ή, διαφορετικά, ως νοητικό πείραμα, είναι ο ιδανικός σχεδιασμός της ζωής, όπως θα ήταν αν δεν είναι γνωστοί οι ρολοι εκ των προτέρων, υπό την αντίστροφη συνθήκη της «πρωταρχικής άγνοιας» δηλαδή. Έτσι η δικαιοσύνη προσεγγίζεται με μεγαλύτερη βεβαιότητα.
Η πολιτική συγκροτείται με αξιοπιστία όταν δεν εκφράαζεται ως άθροισμα των αιτημάτων όλων των κοινωνικών ομάδων. Αλλά όταν συνοψίζεται ως σύνθεση και αναγωγή σε ένα ανώτερο επίπεδο, υπηρέτησης του δημόσιου συμφέροντος. Μετασχηματίζεται σε αποτελεσματική όταν επικρατήσουν η συναίνεση, η ουσιαστική διαβούλευση και η συμβιβαστική αντίληψη. Στη σκανδαλωδώς προστατευόμενη επί χρόνια μανιχαϊστική συνδικαλιστική οπτική, ο συμβιβασμός θεωρείται ντροπή η ήττα. Παραβλέπει άλλοτε από άγνοια και άλλοτε απο κουτοπονηριά, τη δύναμη του δημιουργικού συμβιβασμού, σαν βασική αρχή και θεμελιώδη έννοια, μιας υποφερτής συλλογικής συνύπαρξης, σε ένα σύγχρονο και δημοκρατικό κράτος.
Τα τελευταία 15 χρόνια η Τοπική Αυτοδιοίκηση διπλασίασε το προσωπικό της, χωρίς να επηρεαστεί αναλογικά το παραγόμενο έργο και οι υπηρεσίες προς τον πολίτη. Επι τρία χρόνια οι δήμαρχοι αποφεύγουν πεισματικά να αξιολογήσουν το προσωπικό τους, ελπίζοντας να χαθούν στη μετάφραση οι υποχρεωτικές δεσμεύσεις της χώρας. Αντίθετα κολακεύουν υπόγεια το κακομαθημένο υπαλληλικό υποσυνείδητο και καλλιεργούν από κοινού το ψυχαναλυτικό σύμπτωμα της απόκρυψης-μεταθεσης. Τώρα εμφανίζονται ηρωικά ταυτισμένοι με την απραξία, ενδίδοντας στριμωγμενοι στην ανορθολογικη εσωτερική πίεση, ανδεικνύοντας άθελά τους τη σκοτεινή πλευρά της αυτοδιοικητικής πελατειακότητας. Ξεχνούν συστηματικα οι δήμαρχοι ότι αποτελούν συνέχεια και αναπόσπαστο τμήμα του κρατικού μηχανισμού και όχι αιρετοί τοπικοί συνδικαλιστές που δεν διαφωνούν ποτέ με το προσωπικο τους.
Για όποιον μπορεί να είναι ελάχιστα αποστασιοποιημένος και αντικειμενικός, η πολύτιμη δημοτική Αστυνομία υπό το αδύναμο, ασαφές και ερασιτεχνικό management της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν θα μπορούσε να υπάρξει παραγωγική και αποτελεσματική. Χωρίς κατασταλτικές εξουσιοδοτήσεις, μειονέκτησε εκ των πραγματων στην άσκηση των αρμοδιοτήτων της. Απόο τον περιορισμό του μαφιόζικου παρεμπορίου μέχρι και τη διευθέτηση της στάθμευσης και της παράνομης διέλευσης στα πεζοδρόμια, τα αποτελέσματα είναι μάλλον πενιχρά. Υπό τη πιο συνεκτική διοίκηση της ελληνικής αστυνομίας, μέσω των αντίστοιχων τοπικών διευθύνσεων και με τις ίδιες και πιο ενισχυμένες αρμοδιότητες μπορούν να πολλαπλασιάσουν τη συνεισφορά τους, στη γεωγραφική κλίμακα των ορίων των Δήμων. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με αυτή την ισορροπημένη προσέγγιση; Κι όμως, διαφωνούν σχεδόν όλοι.
Επί τρεις δεκαετιες, μέσα στη μεταπολιτευτική νιρβάνα, αναπτύξαμε αυθόρμητα και ανώριμα μια ιδιόμορφη κοινωνική οργάνωση, σχεδιάσαμε τη ζωή μας στη βάση μιας ακραίας συντεχνιακής θέασης, που μόλυνε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και εκφράζεται πλέον ως ένας λανθάνων κοινωνικός εμφύλιος, όλων εναντίον όλων. Ταμπουρωμένοι πίσω από τα χαρακώματα της ιδιοτέλειας και του υποκειμενισμού, ακυρώσαμε στην πράξη ολες τις σύγχρονες αξίες του πολιτισμένου κόσμου, την αξιοκρατία, τη μεθοδολογία, την αξιολόγηση, τη σχέση κόστους-αποτελέσματος. Όλοι κατέστησαν προγραμματικοί αρνητές και εξεγερμένοι συνδικαλιστές, απο τον υπουργό και το δήμαρχο μεχρι τον ταξιτζή και το δημοτικό αστυνομικό.
Αποτέλεσμα της υπεραπλούστευσης της συνθετότητας της ζωής υπήρξε η επέλασης της οριζόντιας «φιλοσοσοφίας». Η οριζόντια αφασία της Ελλάδας. Όλα βαίνουν πλέον οριζοντίως, εναντίον μας, προσλήψεις, απολύσεις, περικοπές, αυξήσεις, αισίως και το sex φαντάζομαι. Κουτά, τεμπέλικα, ανέξοδα και αντιερωτικά. Πετάξαμε υπερφίαλα και επιπόλαια στα σκουπίδια τη θεωρία, τη λογοτεχνία, τη συντεταγμένη διαδικασία, το management, τα μαθηματικά, τον ορθολογισμό, την τέχνη της διοίκησης. Διοικούμε τη χώρα με αποκλειστική αξιοποίηση των γνώσεων του Δημοτικού... και με το brutal ένστικτο προνεωτερικών ανθρώπων.
17°
