Η επιμήκυνση του ελληνικού χρέους είναι ευπρόσδεκτη εξέλιξη για τη χώρα μας. Δεν είναι όμως τόσο αποτέλεσμα των προσπαθειών του σημερινού Πρωθυπουργού, όσο η μερική υλοποίηση μιας απόφασης που είχε παρθεί από το Eurogroup τον Δεκέμβρη του 2012. Θα μπορούσε να είχε υλοποιηθεί από τις αρχές του 2015, αλλά τότε δεν το ήθελε ο κ. Τσίπρας. Τότε επιζητούσε μόνο μια γενναία διαγραφή του χρέους.
Αν ο κ. Τσίπρας από την αρχή της διακυβέρνησής του είχε συμφωνήσει αντιθέτως σε ένα γενναίο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, πολύ ηπιότερο από αυτό που κλήθηκε να εφαρμόσει αργότερα, θα είχε πετύχει την επιμήκυνση του χρέους και θα είχαμε αποφύγει την τεράστια ζημιά της διαπραγμάτευσης Τσίπρα-Βαρουφάκη. Αντί αυτού καταλήξαμε σε ύφεση, capital controls και σε μια δέσμη εξωφρενικά αυστηρότερων μέτρων για τη χώρα μας. Είναι εξοργιστικό ότι σήμερα επετεύχθη κάτι που, αν είχε γίνει το 2015, σήμερα θα είμαστε μία άλλη χώρα.
Ακόμη και έτσι, η στροφή Τσίπρα είναι ευπρόσδεκτη. Με την προσθήκη της γραβάτας στην ένδυσή του είδαμε μάλιστα και την οριστική μεταμόρφωση και προσαρμογή του στο καλούπι ενός σύγχρονου Ευρωπαίου ηγέτη, αρκετά αξιοπρεπή, ώστε η κ. Μέρκελ να μπορεί να τον παρουσιάσει στους ομολόγους της. Θυμήθηκα τη Ζωή Λάσκαρη στο έργο «Οι θαλασσιές οι χάντρες» να παραπονιέται στον Φαίδωνα Γεωργίτση ότι δεν μπορεί να τον παρουσιάσει στους φίλους της εξαιτίας του τρόπου που φέρεται, του τρόπου που φοράει τη γραβάτα του και του μουστακιού του. Ο Γεωργίτσης τελικά ξύρισε το μουστάκι του για να γίνει αρεστός στον περίγυρο της Λάσκαρη. Εισέπραξε όμως τη χλεύη και το γέλιο της γιατί έχασε την αυθεντικότητά του.
Ισως είναι δύσκολο να καταλάβουμε ποια πλευρά του Αλέξη Τσίπρα είναι αυθεντική, αλλά λίγο μας ενδιαφέρει. Με ή χωρίς γραβάτα, η αξία του ως Πρωθυπουργού μετριέται με όρους έργων και όχι με όρους επικοινωνίας. Αυτός είναι και ο λόγος που θα εισπράξει τη χλεύη του ελληνικού λαού. Η γραβάτα είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα.
19°
