Με αβάσταχτη άγνοια και εξίσου αβάσταχτα μπαγκάζια μπήκαμε μια μέρα στο φιατάκι και πήγαμε με τις φίλες μου να παραθερίσουμε στις Πρέσπες. Τι γύρευαν τρεις μωραΐτισες στην κορφή του χάρτη; Πες μου κι εσύ. Η δεκαετία του 1980 ήταν ασφαλώς μπόσικη αλλά καλού-κακού πήραμε μαζί μας κι ένα σκραμπλ. Το απλώσαμε στην παραλίμνια «πλαζ», όπως την έλεγαν οι αυτόχθονες, κι αρχίσαμε, τουβλάκι το τουβλάκι, τις λεκτικές κόντρες, αποκλειστικά με ύβρεις και βωμολοχίες. Περιττό να σας πω ότι μέσα σε λίγα λεπτά μαζεύτηκαν αποπάνω μας όλοι οι κολυμβητές του γλυκού νερού με τα μπανιερά τους, στοιχηματίζοντας πότε υπέρ της μιας μας και πότε υπέρ της άλλης. Πώς νομίζεις ότι σχετίζονται οι άνθρωποι; Σε χρόνο πολύ μικρότερο του προβλεπομένου, μιλήσαμε με κόσμο και μπήκαμε σε σπίτια που αλλιώς δεν θα είχαμε καμία πιθανότητα να μπούμε. Κόσμο που κάποιοι μίλαγαν και μια άλλη γλώσσα, τα μακεδονίτικα, ντόπιοι που οι ντόπιοι τους έλεγαν «ντόπιους», σπίτια που ορισμένοι ένοικοί τους δεν ήξεραν ή δεν ήθελαν να μας πουν με ποιο τρόπο περιήλθαν στην ιδιοκτησία τους. Όταν μας πρότειναν μια βόλτα στο Βίτσι να δούμε τους κέδρους, εμείς παραλίγο να ζωστούμε τα φυσεκλίκια.
Μ’ άρεσε αυτό το φιούζιον γιατί το μονομπλόκ του Μωριά μπορεί μεν να σου δίνει αυτοπεποίθηση, θολώνει ωστόσο τη θέα σου προς την πραγματικότητα. Αν εξαιρέσεις την Αθήνα, ακόμα και στη Λαμία είναι σα να είσαι ταξίδι στο εξωτερικό.
Από προχτές που είδα τα τηλεοπτικά πλάνα, ψάχνω να βρω τις φωτογραφίες μας μέσα στη βάρκα, στο τριεθνές, ή στον φιδώνα του Αγίου Αχίλλειου. Ή στην κατωφέρεια του Αγίου Γερμανού που σχημάτιζε μια φυσική κερκίδα, απ’ όπου παρακολουθήσαμε το τοπικό ντέρμπυ Άγιος Γερμανός - Ψαράδες. Ή τα παρατηρητήρια πουλιών όπου ακροβολιστήκαμε για ώρες πολλές χωρίς όμως αποτέλεσμα. Με κυάλια θεάτρου μην περιμένεις να σου παρουσιαστεί ο ερωδιός και η ιστορική στιγμή επίσης.
16°
