Συνήθως, όταν βλέπω «φερόμενους» να προσπαθούν να κρύψουν το πρόσωπό τους την ώρα που μεταφέρονται στα δικαστήρια, είμαι ενστικτωδώς με τη μεριά τους. Πώς να σας το εξηγήσω; Ντρέπομαι να βλέπω ανθρώπους που ντρέπονται ακόμη κι αν στην πραγματικότητα δεν ντρέπονται καθόλου.
Στα παλιά καλά θρίλερ, αστυνομικά, σπλάτερ και δρακουλιάρικα, ορισμένοι έκαναν πλαστικές προκειμένου να επανακάμψουν μια μέρα στην ενεργό δράση αγνώριστοι και με πρότερον έντιμο βίο αδιαμφισβήτητο. Γιατί το πρόσωπο του καθενός είναι σπαθί εκτός αν προηγουμένως το έχεις περάσει από τον τόρνο. Τούτους εδώ τους δράκουλες που ρουφούσαν το αίμα των καρκινοπαθών δεν τους λυπήθηκα καθόλου έτσι όπως τους είδα να προσέρχονται κουκουλωμένοι με τζάκετ και με τα χέρια τους χιαστί στο πρόσωπο. Θα ήθελα μάλιστα για μια στιγμή να πλησιάσω, να τους ξεκουκουλώσω, να τους δω και μετά να τους ξεχάσω. Όχι για να τους φωτογραφίσω με το μάτι μου αλλά έτσι, για να έχω μια στιγμιαία έστω εποπτεία της απόλυτης κτηνωδίας. Με τι μοιάζει;
Ανάμεσά τους βλέπω να ξεχύνονται και πλούσια γυναικεία μαλλιά, νεανικά στέρνα και μπράτσα, τζην με κορμοστασιές παραλίας, φούτερ με αθλητικά παπούτσια, δαχτυλάκια κρινοδάχτυλα και μου σηκώνεται η τρίχα. Λομπρόζο, ξαναμπές στην τρύπα σου. Είναι ηλικίες αυτές για να ορέγονται τον θάνατο του άλλου ανθρώπου; Να κόβουν το φάρμακο στη μέση, τόσο θα πάει στο αίμα σου και τόσο στην τσέπη τη δική μου; Ποιος τους γέννησε και γιατί; Συνήθως ντρέπομαι να το κάνω αυτό το ερώτημα, τώρα όμως δεν ντρέπομαι καθόλου. Θέλω το DNA τους, το οικογενειακό, το συναισθηματικό, το διανοητικό, το ακαδημαϊκό και το άλλο. Η διπλή έλικα και το νουκλεϊκό οξύ δεν νομίζω ότι μπορούν να μου δώσουν τις πληροφορίες που μου χρειάζονται. Αλλά και να μου τις έδιναν θα τις άφηνα αχρησιμοποίητες. Προηγείται ο πόνος και η οργή γιατρών και νοσηλευτών που τόσο καιρό πάσχιζαν πάνω από ασθενείς με τζούφια φάρμακα, χωρίς να το ξέρουν. Προηγείται η ανημπόρια του ασθενούς, του εκτάκτως θανατοποινίτη, να απευθύνει κατηγορία και σε ποιον; Αυτά και λύεται η συνεδρίασις.
16°
