«Είμαστε η κάθε λέξη του πρωταθλήματος». Τούτου δοθέντος, σας παίρνει άνετα, νομίζω, να αναστείλετε μάνι μάνι και το Σύνταγμα, να μην κάνουμε μισές δουλειές. Τον Ιβάν αφήστε τον. Μα και να τον πιάσετε, τι να τον κάνω; Μου είναι παντελώς ασύμφορος σε αντίθεση με το νερομπίστολό του που μια μέρα θα πουλιέται σε διεθνείς δημοπρασίες σε τριπλάσια τιμή από το σαρανταπεντάρι του Κουφοντίνα. Άτιμε καπιταλισμέ, εσύ ξέρεις μόνον της καρδούλας μου τον πόνο. Διότι η αξία του κάθε πράγματος διαμορφώνεται ανάλογα με την ιστορική του χρήση, τα τετραγωνικά, τον όροφο, το έτος κατασκευής, τις τυχόν φθορές, τη θέση πάρκινγκ στην πιλοτή και το βάθος της κωλότσεπης.
Οι παλιοί άντρες έβαζαν εκεί μέσα το καθρεφτάκι τους και τη χτένα. Κι ήταν απλή υπόθεση ταχύτητας να προλάβεις να κάνεις χρήση και με λίγο σάλιο να το στρώσεις το μαλλί, προτού να σε πάρουν πρέφα οι κάμερες, οι φουσκωτοί και οι πολιτικές σου νταντάδες. Είναι πολλά τα λεφτά, παίδες, και ως εκ τούτου δικαιολογούνται ορισμένα έξοδα παραστάσεως. Αυτά να πας να τα πεις αλλού. Σ' εκείνους που βράχνιασαν να φωνάζουν ότι «Η Μακεδονία είναι ελληνική», ενώ είναι τοις πάσι γνωστόν ότι ακόμη κι ο Μεγαλέξανδρος θα μιλούσε σήμερα ρώσικα και δεν πάει να κουρεύεται ο Αριστοτέλης κι η γοργόνα η μουρλοκακομοίρα.
Τη δώσαμε τη Μακεδονία, αδέλφια, αυτή είναι η μαύρη αλήθεια, αλλά όχι σ' αυτά τα μπατίρια τους Σκοπιανούς. Δεν τη στείλαμε όμως ξεβράκωτη, να γελάει μαζί της η πάσα μία κουσκουσιάρα πρωταθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ. Α, όλα κι όλα. Και μπορεί γρόσια να μην έχουμε, έχουμε όμως ακίνητα, καπνοβιομηχανίες, εκδοτικά συγκροτήματα, ποδοσφαιρικές ομάδες απ' τα κόκαλα βγαλμένες του λαού τα ιερά, έχουμε κι ένα λιμάνι λαχταριστό μέσα στους αιώνες. Αχ τι μαύρος υμέναιος κι ετούτος...
«Μοιρολογούν τα εκκλησιάς
κλαίγνε τα μοναστήρια
κι ο Άι Γιάννες ο Χρυσόστομον
κλαίει και δερνοκοπάται.
Να αλί εμάς, να βάι εμάς
η Ρωμανίαν πάρθεν»
(Ποντιακό θρηνητικό τραγούδι. Έτσι όπως το κατέγραψε ο Κ.Π. Καβάφης)
