Διεθνή ΜΜΕ προαναγγέλλουν «τουρκικό καλοκαίρι» που θα είναι το αντίστοιχο της «αραβικής άνοιξης» για τη χώρα που φιλοδοξεί να παίξει το ρόλο της γέφυρας ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, τα συνθήματα δεν βοηθούν και οι προβλέψεις δεν είναι εύκολες. «Παντού είναι Ταξίμ», όπως φωνάζουν οι διαδηλωτές; Η το ποτάμι θα ξεφουσκώσει επειδή χώρα είναι σε τροχιά ανόδου και αυτό θα ανακόψει τη δυναμική μίας πολύχρωμης κινητοποίησης εναντίον του αυταρχισμού και της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας;
Για τον Ρ.Τ. Ερντογάν ίσως είναι η δυσκολότερη στιγμή της θητείας του που ξεκίνησε το 2002 και συνεχίζεται μέσα από συνεχείς νίκες επί του κεμαλικού κατεστημένου. Η συστηματικότητα και η επιμονή με την οποία ξεδόντιασε το βαθύ κράτος δημιούργησαν έναν μύθο γύρω από τον Τούρκο πρωθυπουργό που προβλήθηκε ως επανιδρυτής της τουρκικής δημοκρατίας. Η αντιδημοκρατικότητα του καθεστώτος που πολέμησε ήταν ένας λόγος για την κατασκευή ενός αφελούς στερεότυπου πίσω από το οποίο κρύφτηκε ότι η μετάβαση δεν ήταν προς μία πραγματικότητα σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών αλλά προς το πολιτικό ισλάμ.
Όσο ισχυροποιούταν η κυβέρνηση Ερντογάν τόσο αποκάλυπτε το πραγματικό της πρόσωπο. Το τελευταίο διάστημα το ζήτημα ήταν η απαγόρευση του αλκοόλ και η οδηγία για ευπρεπή συμπεριφορά στο μετρό, δηλαδή η ποινικοποίηση των δημόσιων διαχύσεων ανάμεσα στα ζευγάρια. Μια υπέροχη εκδήλωση διαμαρτυρίας έγινε στην Κωνσταντινούπολη με πολλά αποενοχοποιημένα φιλιά μπροστά στα μάτια των αρχών που δίστασαν να επιτεθούν στους διεκδικητές της ελευθερίας του έρωτα. Είχαν προηγηθεί συλλήψεις αντιφρονούντων δημοσιογράφων, διανοούμενων, καθηγητών, η ενίσχυση της θρησκευτικής παιδείας στα σχολεία, προσπάθεια για περιορισμό των αμβλώσεων. Γι αυτό μην απορείτε που βλέπετε πολλές γυναίκες στα πλάνα.
Το ξερίζωμα δύο δέντρων στο πάρκο Γκεζί, για να γίνει εμπορικό κέντρο και να αναστηλωθεί οθωμανικός στρατώνας, πιθανώς και ένα τέμενος, ήταν η σπίθα που άναψε τη μεγάλη φωτιά. Την τελευταία δεκαετία αποτελούν ρουτίνα οι παρεμβάσεις καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος στο όνομα της ανάπτυξης. Μπαζώθηκαν παραλίες, τσιμεντοποιήθηκαν ελεύθεροι χώροι, εκποιήθηκε με απόλυτα αδιαφανείς όρους δημόσια ακίνητη περιουσία, δεν τηρήθηκε κανένα πρόσχημα και καμία νομικοφανής διαδικασία προκειμένου να υπηρετηθεί η ανάγκη μαζικών ιδιωτικοποιήσεων και επενδύσεων τουρκικού τύπου.
Το κόψιμο των δέντρων στο Πάρκο Γκεζί σήμαινε πέρα από όλα τα άλλα το τέλος των διαδηλώσεων στην πλατεία Ταξίμ. Στην κυβέρνηση Ερντογάν δεν αρέσουν οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και τελευταία φορά το απέδειξε την Πρωτομαγιά με τη βίαιη επίθεση της αστυνομίας εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών.
Δεν πρόκειται για οικολογικό κίνημα, ούτε για τη νίκη της ρεπουμπλικανικής αντιπολίτευσης, είναι οπωσδήποτε ένας θρίαμβος του διαδικτύου, στο κέντρο βρίσκεται ο προοδευτικός αστικός κόσμος της Τουρκίας που φοβάται τη διολίσθηση στον ισλαμισμό, πρωταγωνιστούν οι νέοι, σε μία γωνία εμφανίστηκαν και οι «Γκρίζοι Λύκοι», αυτοί για να εναντιωθούν στο κουρδικό άνοιγμα που επιχειρεί ο Ερντογάν.
Στην Τουρκία η διαμαρτυρία είναι έτσι κι αλλιώς μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Και αυτό το γνωρίζει καλύτερα από όλους ο Τούρκος πολιτικός πρόσφυγας, θύμα βασανιστηρίων στην πατρίδα του, που εξαφανίστηκε ένα βράδυ από τη Σόλωνος για να καταλήξει στην Αντιτρομοκρατική της Κωνσταντινούπολης. Κάτι που καταγγέλλεται αλλά δεν επιβεβαιώνεται από τις ελληνικές αρχές – το αντίθετο θα αποτελούσε είδηση.
