Υπάρχουν άνθρωποι που ανθίζουν γραμμικά, άλλοι που με ένα κρεσέντο της τελευταίας στιγμής απελευθερώνουν τη συμπυκνωμένη σοφία μίας ολόκληρης ζωής, τον καλύτερο εαυτό τους, και μερικοί που μετατρέπουν το τελευταίο κεφάλαιό τους σε κατακόμβη της υστεροφημίας τους.
Ο Φώτης Κουβέλης ήταν πολιτικό ταλέντο της ανανεωτικής αριστεράς. Με ένα μείγμα γλυκομίλητης λυρικότητας αλλά και νομικής τεχνοκρατοσύνης, δεν διακρίθηκε τυχαία τότε τα χρόνια του '90. Ενσάρκωνε για πολλούς έναν δυνητικό διάδοχο του Λεωνίδα Κύρκου. Του έμοιαζε στη μειλίχια έκφραση, τη σοβαρότητα που έτεινε μερικές φορές βέβαια σε σοβαροφάνεια και στην αδιαμφισβήτητη αξιοπρέπεια. Δεν διέθετε το χιούμορ του Κύρκου και η γλώσσα του περισσότερο στρογγύλευε βερμαπλιστικά, παρά καρφωνόταν σαν πρόκα όπως του Λεωνίδα.
Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει εύκολα −και παρά την παρθενική ενοχικότητα που διήγαγε ως εταίρος της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου− ότι θα τζουβάλιαζε τη ψήφο του με ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή καταψηφίζοντας για Πρόεδρο της Δημοκρατίας την τότε πρόταση της κυβέρνησης.
Ακόμη λιγότεροι μπορούσαν να διανοηθούν την αψυχολόγητη παρακλητικότητα του Φώτη Κουβέλη για μία ελάχιστη συμμετοχή στην κυβέρνηση Τσίπρα. Η μετατροπή της στάσης αυτής, εξάλλου, σε λαϊκό τρολ του διαδικτύου επιβεβαίωνε πως η κοινή γνώμη θυμοσοφεί ενίοτε με περισσή σαρκαστικότητα και ευαισθησία όταν διαισθάνεται τον αυτοεξευτελιστικό διασυρμό.
Για τον Τσίπρα, ο Φώτης Κουβέλης δεν σηματοδότησε ποτέ ούτε κάποιο υποτιθέμενο άνοιγμα στην Κεντροαριστερά, ούτε μία διάθεση συμβολικής υποταγής του πάλαι ποτέ ανταγωνιστή του. Θα γινόταν νωρίτερα σε κάθε περίπτωση, αν ήταν έτσι. Μία λύση αδιάφορης και χαμηλής προσδοκίας συνέχιζε να είναι μέχρι προχθές, κλείνοντας εν τέλει απρόθυμα τις αναγκαστικές τρύπες μίας κυβέρνησης σε ελεύθερη πτώση. Μία αδιαφορία πάντως, που με την ευκαιρία μοιάζει και λίγο σαν διαστροφική εκδίκηση εκ των υστέρων.
Η αποδοχή της θέσης αναπληρωτή του Πάνου Καμένου από τον πρώην πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ μετατρέπει σε μία μάλλον σουρεαλιστική, λογοτεχνική σφαίρα το αστείο σε πραγματικότητα, το μοιραίο σε συνεχιζόμενη πλάκα. Όποιος δεν αντιλαμβάνεται την έννοια του πολιτικού ξεπεσμού, δεν ξέρω αν χρειάζεται τη λύπηση της ζωής. Έχει προ πολλού σταματήσει να καταλαβαίνει.
