H φιλότιμη προσπάθεια της χαρούμενης παρέας του Αλέκση να παραμείνει πάση θυσία (άλλων) στην εξουσία, πέρα από την καθεστωτική, έχει και μια διδακτική διάσταση. Μια διάσταση που ξεπερνά την απλή διαπίστωση των πραγμάτων για τα οποία είναι ικανοί άνθρωποι που θαυμάζουν δικτάτορες. Μια διάσταση που μας κάνει πνευματικά πλουσιότερους και ανοίγει πόρτες που πιστεύαμε πως δεν θα ξανάνοιγαν ποτέ μετά το 1974.
Ιδού λοιπόν αυτά που (μέχρι στιγμής) έχω μάθει από αυτή την ιστορία*.
1. Όσοι, πιθανώς επηρεασμένοι από τον τρόπο που αποδίδεται η δικαιοσύνη στις δημοκρατίες, πίστευαν πως είναι υποχρέωση των κατηγόρων να αποδείξουν την ενοχή των κατηγορούμενων έκαναν λάθος. Όπως, πολύ σωστά και σοβιετικά, επισήμανε ο υπουργός Εξωτερικών, ο Νικόλας ο Κοτζιάς, οι εμπλεκόμενοι σε μια υπόθεση είναι αυτοί που πρέπει να αποδείξουν την αθωότητά τους. Με λίγα λόγια, το «τεκμήριο της αθωότητας» είναι μια αστική παρέκκλιση από τον ορθό σοσιαλιστικό δρόμο.
2. Σε μια υπόθεση της οποίας ο πυρήνας έχει να κάνει με την αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης, μπορεί να είναι εμπλεκόμενος οποιοσδήποτε πρωθυπουργός, ασχέτως της διάρκειας της θητείας του ή του τι συνέβη με την φαρμακευτική δαπάνη κατα τη διάρκεια αυτή, αλλά σε καμιά περίπτωση ένας πρωθυπουργός κατά τη θητεία του οποίου η φαρμακευτική δαπάνη έγινε πύραυλος και πέταξε ψηλά.
3. Σε μια υπόθεση της οποίας ο πυρήνας έχει να κάνει με την αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης, δεν μπορεί να εμπλέκονται οι άνθρωποι που πάλεψαν να παραμείνει υψηλό το κόστος των φαρμάκων, προπαγανδίζοντας εναντίον των γενοσήμων, είτε ως δημοσιογράφοι είτε ως πολιτικοί.
4. Σε μια υπόθεση της οποίας ο πυρ… να μην τα ξαναλέω, σε μια τέτοια υπόθεση, μπορεί να είναι εμπλεκόμενος οποιοσδήποτε υπουργός, εκτός αν είναι υπουργός Εμπορίου ή Ανάπτυξης την εποχή που οι υπουργοί Εμπορίου ή Ανάπτυξης ήταν αρμόδιοι για τις τιμές των φαρμάκων.
5. O θεσμός των μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος είναι απολύτως απαραίτητος για τη δικαιοσύνη μόνο στον βαθμό που εμπλέκει αυτούς που θέλουμε να εμπλακούν και αντίστοιχος των κουκουλοφόρων καταδοτών όταν εμπλέκει αυτούς που δεν θέλουμε να εμπλακούν.
6. Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική χώρα στον πλανήτη που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν έχει τηλέφωνο (ή μονάδες, ή σήμα) και, προκειμένου να μάθει αν πρόκειται να διαβιβαστεί στη Βουλή μια δικογραφία, πρέπει ο ίδιος να πάει μέχρι τον Άρειο τον Πάγο, λες και πρέπει να δει με τα μάτια του κάτι που απαγορεύεται αυστηρά να δει.
7. Τα αντικυβερνητικά συλλαλητήρια φρεσκάρουν τη μνήμη των μαρτύρων και τους βοηθούν να θυμηθούν πράγματα που τους είχαν διαφύγει.
8. Το να είναι επικεφαλής του νομικού γραφείου του πρωθυπουργού Αλέκση η πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα στη σχέση δύο εξουσιών που κάποιοι (σίγουρα εχθροί της κυβέρνησης) πιστεύουν πως πρέπει να ασκούνται από μακριά κι αγαπημένες. Με τον ίδιο, ακριβώς, τρόπο που δεν θα δημιουργούσε κανένα πρόβλημα (και καμία υποψία) η τοποθέτηση κάποιου πρώην αθλητικού δικαστή στη θέση του επικεφαλής του νομικού τμήματος κάποιας ΠΑΕ.
9. Νόμος είναι το δίκιο του Αλέκση. Και μπράβο του.
*Για τους πονηρούς εγωδενψηφισασυριζαλλάδες συμπολίτες, να πω πως αναφέρομαι μόνο σε αυτά που έμαθα τον τελευταίο μήνα. Το απότομο ύψος που πήρε η φαρμακευτική δαπάνη στα ωραία χρόνια που ζούσαμε χωρίς τους περιορισμούς των μνημονίων και τη σχέση της Novartis με πολλούς γιατρούς τα γνωρίζαμε κι από πριν.
