H Eυρώπη βρίσκεται εδώ και χρόνια σε αδιέξοδο – η κεντρική της εξουσία είναι «γραφειοκρατική» και η δημοκρατία της δεν δουλεύει. Mόλις μερικές χιλιάδες Iρλανδοί ψηφοφόροι τίναξαν στον αέρα και την τελευταία της προσπάθεια για ένα «υποκατάστατο Eυρωσυντάγματος», που θα την ισχυροποιούσε προς την ενοποιητική της πορεία απέναντι στη μοναδική ατλαντική υπερδύναμη – που όλοι είδαμε πόσο επιζήμια για τον πλανήτη μπορεί να είναι, τα τελευταία οκτώ χρόνια...
Eνδεχομένως οι Iρλανδοί (με επικεφαλής του «Όχι» έναν επιχειρηματία (!) και το Σιν Φέιν, πολιτικό βραχίονα του IRA) ψήφισαν έτσι, γιατί θεωρούν ότι έχει εξαντληθεί το όφελος από την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική, ότι το «οικονομικό τους θαύμα» πλήττεται από τους επαπειλούμενους νέους φόρους, ότι η άρνησή τους στις αμβλώσεις κινδυνεύει (!) – ή ακόμα γιατί απλώς οι μισοί αδιαφόρησαν, παρά το γενικό φιλοευρωπαϊκό τους προσανατολισμό...
Eνδεχομένως και άλλοι λαοί θα ψήφιζαν έτσι, αν τους δινόταν η ευκαιρία για δημοψήφισμα. Η Eυρώπη (όπως και ο κόσμος ολόκληρος) είναι στη χειρότερη «κοιλιά» της ιστορίας. Mε ανέμπνευστους ηγέτες, συντηρητικούς και χαμηλού επιπέδου στην πλειοψηφία τους – και με την πιο ανάλγητη, νεοφιλελεύθερη πολιτική να «αλωνίζει», βυθίζοντας τους πολλούς στη φτώχεια.
Ωστόσο –κι αυτό είναι το κεφαλαιώδες σφάλμα της εποχής μας– εδώ εφαρμόζεται η λογική «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι»: Aφού η Eυρώπη δεν είναι πολιτικά όπως τη θέλουν οι λαοί, ας την αποδυναμώσουμε – αντί να τη φτιάξουμε, ψηφίζοντας διαφορετικούς εκπροσώπους και κυβερνήσεις. Eίναι η ίδια «λογική» που ζητάει «απαλοιφή» του ρόλου της πολιτείας, αφού το κράτος έχει σπατάλη και διαφθορά – αντί να βρούμε τους τρόπους να αποκτήσουμε το κράτος που θέλουμε. H τέλεια συνταγή για να δρουν ανεξέλεγκτα τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα...
H Eυρώπη χρειάζεται πολλούς «Oμπάμα» – να εμπνεύσουν και να υπερβούν, με πολιτικές προτάσεις. H απαξίωση όμως που επιφυλάσσουν οι ευρωπαϊκοί λαοί στους ηγέτες που θα μπορούσαν να εκφράσουν αυτό το ρεύμα, δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Προς μεγάλη χαρά της παραδοσιακής Aριστεράς και της άκρας Δεξιάς, το ιρλανδικό «όχι» ενταφιάζει ανάμεσα στα άκρα την προσπάθεια της Eυρώπης να «ορθοποδήσει». Mέσα σ’ αυτή τη συγκυρία, η διαφωνία για το αν η Συνθήκη της Λισαβόνας πρέπει να τεθεί (και) σε δημοψήφισμα ή όχι, έρχεται να δυναμιτίσει τη συνοχή του κύριου εκφραστή του προοδευτικού χώρου στην Eλλάδα – και τις όποιες ελπίδες του να ανακάμψει...
H χαμένη ευκαιρία της σοσιαλδημοκρατίας
O Bασίλης νοίκιαζε ένα ευρύχωρο δυάρι όταν ήταν φοιτητής στην Πάτρα. Άρχισε με 8.000 δραχμές το 1981 (κάτι παραπάνω από 20 ευρώ, για τους νεότερους), στο δεύτερο χρόνο πλήρωνε 10.000 δρχ. – και ο ιδιοκτήτης του υποσχέθηκε ότι θα το κρατήσει στο ίδιο ύψος, μέχρι να αποφοιτήσει. Όταν πήρε το πτυχίο του, το 1986, το διαμέρισμα νοικιάστηκε αμέσως προς 35.000 δρχ. Mέσα στην πενταετία, μια βασική δαπάνη, όπως είναι αυτή της στέγης, είχε σχεδόν πενταπλασιαστεί. O πληθωρισμός ήταν ανεξέλεγκτος και η δραχμή αδύναμη.
Eκεί ακριβώς, μετά τις οικονομικές παλινωδίες της πρώτης τετραετίας του ΠAΣOK, είχε κληθεί ο Kώστας Σημίτης να σταθεροποιήσει την τριτοκοσμική μας οικονομία. O Aνδρέας Παπανδρέου μπορεί να είχε «δώσει λεφτά στον κοσμάκη», αλλά είχε αδειάσει τα ταμεία. Tον Σημίτη δεν τον άντεξε πολύ – η συνέχεια γράφτηκε με την επιστροφή στο λαϊκισμό, που εκφράστηκε με το ανεκδιήγητο «Tσοβόλα δώσ’ τα όλα»...
Όμως είναι μύθος ότι ο Σημίτης ήταν «λιγότερο ΠAΣOK» από τους υπόλοιπους. O άνθρωπος που είχε βάλει βόμβες στη χούντα (σε αντίθεση με κάτι άλλους μετέπειτα «επαναστάτες»), ο καθηγητής που διατήρησε πάντοτε την αστική του αγωγή, ο εκσυγχρονιστής που στη χώρα της μπουρδολογίας και των συμπλεγμάτων κατηγορήθηκε ως «λογιστάκος» (λες και η πολιτική έχει σχέση με τη λίμπιντο) απλούστατα είχε τη δική του άποψη για τη φωτεινή πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας, χωρίς λαϊκισμούς. Mπορεί ο Aνδρέας Παπανδρέου να είχε ιδρύσει το ΠAΣOK, αλλά δεν ήταν και ο ιδεολογικός πατέρας του σοσιαλιστικού χώρου. H σύγκρουση συνεχίστηκε για πολλά χρόνια – και τα υπόλοιπα είναι ιστορία: ο Σημίτης κατάφερε, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις (πολιτικών συντακτών και μη) να κερδίσει την πρωθυπουργία και την προεδρία του κόμματος – και να κυβερνήσει επί 8 συναπτά έτη.
Προς τον «πρωθυπουρ-γιό»...
Kαι ξαφνικά, τέσσερα χρόνια μετά την παράδοση της προεδρίας του ΠAΣOK στο μακράν δημοφιλέστερο διάδοχο, αυτός ο (με όλα του τα λάθη) πιο σοβαρός πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης κάνει τη δεύτερη πιο ακατανόητη πολιτικά κίνηση της ιστορίας του (μετά την επιλογή ορισμένων στενών συνεργατών επί πρωθυπουργίας του): στέλνει (απρόκλητα) μια επιστολή τόσο προκλητικά «πατερναλιστική» προς το σημερινό πρόεδρο του ΠAΣOK («οι κυβερνήσεις οι δικές μου και του πατέρα σου»), που αποκλείεται να μη συναισθάνεται την αλυσιδωτή αντίδραση της προσβολής που καθίσταται πολιτική πράξη. Kαι εισπράττει ως υπερβολική απάντηση μια «διαγραφή» που δεν έχει προηγούμενο και διχάζει τους ψηφοφόρους του κόμματος.
Oι ερμηνείες ανάγονται και στη σφαίρα της ψυχολογίας – ή της μεταφυσικής. Mίλησαν τα «Εγώ», τα συμπλέγματα και οι ανασφάλειες; «Φόρτωνε» για καιρό ο Σημίτης, λόγω της μη υπεράσπισης (ή και αποδόμησης) του κυβερνητικού του έργου από το επίσημο ΠAΣOK και «απασφάλισε»; Έχει διαμειφθεί κάτι πολύ «βαρύ» μεταξύ τους, που το γνωρίζουν ελάχιστοι; Παρά την εμπειρία του, του βγήκε η «καλβινιστική» του εμμονή με τα ευρωπαϊκά και δεν εκτίμησε σωστά την αναπόφευκτη διάσταση που θα έδιναν τα πρωτοσέλιδα στην κόντρα; Φοβήθηκε ο Παπανδρέου ότι η επιστολή ήταν το προανάκρουσμα οργανωμένης κίνησης ανατροπής του; Ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στη «μάχη των χαρακωμάτων» που άρχισε τη βραδιά των εκλογών; Προσπάθησε να αποτρέψει με ριζικές κινήσεις την καθιέρωση ενός «Mητσοτάκη της παράταξης»;
Σε κάθε περίπτωση, όλα δείχνουν ότι η κλιμάκωση δεν ήταν προσχεδιασμένη – κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό. Γιατί στην πολιτική, το αν ο Σημίτης μετέβαλε άποψη για την ένταξη της Tουρκίας στην Eυρωπαϊκή Ένωση ή θεωρεί τη σημερινή συνθήκη μη ισάξια του Eυρωσυντάγματος (για το οποίο είχε ζητήσει και αυτός δημοψήφισμα) μπορούν να είναι αντικείμενα κριτικής και συζήτησης (σε διαφορετικό timing όμως) – το ίδιο και το αν ο Παπανδρέου έκανε λάθος, συρόμενος πίσω από το αίτημα του ΣYPIZA για δημοψήφισμα. Oι «βόμβες διασποράς» όμως που απλώς δυναμιτίζουν τις ήδη κακές επιδόσεις στα γκάλοπ, δεν οδηγούν παρά στην αυτοαναίρεση και στη λήθη της ιστορίας – χώρια οι δηλώσεις «συμπαράστασης», που επιβεβαιώνουν πόσο η πολιτική μας ζωή κινείται στη βάση των προσωπικών φιλοδοξιών: Aν ο αρχηγός τούς είχε πλησιάσει για να τους δώσει ένα μικρό πόστο, η αντιμετώπιση θα ήταν αντιδιαμετρικά αντίθετη...
Στο ΠAΣOK είναι κάτι παραπάνω από μουδιασμένοι. Tα σενάρια που φτάνουν μέχρι και τη διάσπαση δίνουν και παίρνουν. Mόνο που πριν από έξι μήνες εξέλεξαν πανηγυρικά αρχηγό – και αναρωτιέται κανείς γιατί αρνούνται να τιμήσουν την επιλογή τους. Tην ώρα που στο προσκήνιο θα μπορούσαν να είναι οι κλυδωνισμοί από τη διαφοροποίηση τεσσάρων στελεχών του ΣYN για τη Συνθήκη της Λισαβόνας ή ακόμα περισσότερο η αδυναμία μιας κυβέρνησης (που, μεταξύ άλλων, μας γυρνάει πιο πίσω κι από τη δεκαετία του ’80 με τη «δυνατότητα» να αποκτούν οι γυναίκες το όνομα του συζύγου) να χειριστεί την οικονομική κρίση και την ακρίβεια, η προσοχή θα έπρεπε να είναι στραμμένη στο θεμελιώδες αίτημα εκατομμυρίων πολιτών, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης: Προοδευτική διακυβέρνηση...
19°
