Και ξαφνικά άναψε καβγάς περί σχεδίου… «Σχέδιο», αντιπαθής έννοια για την κυρίαρχη αντίληψη στη βαλκανική απόφυση… Μέχρι πρόσφατα άγνωστη λέξη στο πολιτικό λεξιλόγιο της χώρας. Καθιερώθηκε στην εγχώρια πολιτική σκηνή επί Σημίτη, καθώς ταίριαζε ιδανικά στον καλβινιστικό τρόπο σκέψης του πρωθυπουργού με το σημειωματάριο.
Όμως η χώρα κουράστηκε να δουλεύει βάσει σχεδίου. Σχέδιο για την ΟΝΕ, Σχέδιο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ουφ, εξαντληθήκαμε… Αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μεγάλο διάλειμμα. Και, ως συνήθως, το εκκρεμές πήγε απότομα στο άλλο άκρο. Οι στόχοι, οι «χάρτες σύγκλισης» και τα σχέδια έδωσαν τη θέση τους στη μεγάλη εποχή του «χύδην» και του «χαλαρά».
Κάπως έτσι, πορευόμενοι χωρίς σχέδιο, αρχίσαμε να βλέπουμε πάλι τα τρένα να περνούν. Από την αδυναμία αξιοποίησης της δυναμικής των Ολυμπιακών Αγώνων έως την εγκατάλειψη του Γ’ ΚΠΣ, η Ελλάδα μετρά χαμένες ευκαιρίες. Ευκαιρίες που δεν θα ξαναρθούν… Η παρένθεση της αναπτυξιακής άνοιξης της Ελλάδας έκλεισε και μπήκαμε στη μακρά εποχή της επιτήρησης.
Η Ελλάδα της αποτελεσματικότητας και της αυτοπεποίθησης των Ολυμπιακών Αγώνων ηττήθηκε από τον «Στρατηγό Άνεμο» και απανθρακώθηκε στις φλόγες των πυρκαγιών του Αυγούστου του 2007. Ακολούθησαν εκλογές στις οποίες το κυβερνών κόμμα πρωτοτύπησε διεθνώς προσερχόμενο στις κάλπες χωρίς πρόγραμμα ούτε σχέδιο, πλην αυτού της επανεκλογής του. «Ισχύει το προηγούμενο» μας είπαν οι οκνηροί κυβερνώντες. Αυτό που δεν είχε τηρηθεί σε κανένα από τα βασικά του σημεία.
Χαλάλι, διότι (υποτίθεται πως) είχε επιτευχθεί δημοσιονομική εξυγίανση και η χώρα μόλις είχε βγει από την κοινοτική επιτήρηση την οποία οικιοθελώς είχε προκαλέσει. Όμως, στις αρχές του 2008 μάθαμε την αλήθεια που γνώριζαν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ήτοι ότι το 2007, πριν οποιαδήποτε διεθνή κρίση, το έλλειμμα παραβίαζε το Σύμφωνο Σταθερότητας την ίδια στιγμή της εξόδου από την επιτήρηση!
Φέτος μάθαμε και πάλι ετεροχρονισμένα την αλήθεια. Με το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης που η κυβέρνηση υπέβαλε στην Ε.Ε., πληροφορηθήκαμε, μόλις τρεις εβδομάδες μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού, πως το ύψος του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2008 δεν ήταν 2,5% του ΑΕΠ, όπως ψηφίστηκε μεγαλοπρεπώς από το κοινοβούλιο, αλλά 3,7%, δηλαδή παραβίαζε εκ νέου το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Η νιοστή απόπειρα εξωραϊσμού δεν άντεξε ούτε 3 εβδομάδες. Άνθρακες το «νοικοκύρεμα της οικονομίας», το φερόμενο ως μοναδικό επίτευγμα της διακυβέρνησης Καραμανλή - Αλογοσκούφη.
Έτσι έφτασε η Ελλάδα αδύναμη, αναξιόπιστη και με την οικονομία της κλυδωνισμένη στην εποχή της κρίσης. Με αποτέλεσμα να δανειζόμαστε σήμερα με προ ΟΝΕ επιτόκια, εφάμιλλα με αυτά της Πολωνίας.
Ίσως είναι υπερβολικό να απαιτούμε σήμερα «σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης» εκ μέρους μιας κυβέρνησης που εξέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ως υπόθεση διαχείρισης των εντυπώσεων, ανακηρύσσοντας «έτη ανταγωνιστικότητας» και παριστάνοντας πότε πως κάνει μεταρρυθμίσεις, πότε πως εξυγιαίνει τα δημόσια οικονομικά.
Η κυβέρνηση λοιπόν δεν πτοείται. Αφού στα λόγια πετύχαμε τόσα πολλά, μετά το τέλος της ένδοξης εποχής της ανύπαρκτης δημοσιονομικής εξυγίανσης και των λαμπρών πλην άφαντων «μεταρρυθμίσεων» (ποιος τις θυμάται;) η κυβέρνηση του προφορικού λόγου διακήρυξε πως περάσαμε πια στον αστερισμό του «Σχεδίου εξόδου της χώρας από την κρίση», επί του οποίου απαιτείται μάλιστα «συναίνεση». Μόνο που ακούσαμε πως τα σχέδια που διαθέτουν όλες οι άλλες χώρες έχουν κόστος, χρονοδιάγραμμα, μέτρα, κλάδους, ομάδες-στόχου, εκτιμώμενα αποτελέσματα. Η κακοποίηση των λέξεων συνεχίζεται…
16°
