Ένα ελικόπτερο και μια ανεμόσκαλα σμπαραλιάζουν την ιδεολογική δομή της κυβέρνησης περί ασφάλειας. Προηγουμένως, μία δολοφονία ενός εφήβου από αστυνομικό και μία εξέγερση της νεολαίας σμπαράλιασαν τη γραβατομένη άποψη της κυβέρνησης περί δικαίου. Αμέσως μετά, μία δολοφονική επίθεση του «Επαναστατικού Αγώνα» στα Εξάρχεια κατά αστυνομικών και μία επίθεση κατά λεωφορείου των ΜΑΤ σμπαραλιάζει την κομπορρημοσύνη των κρατούντων περί προδιαγραφών ασφάλειας. Μία επίθεση στο αστυνομικό τμήμα Κορυδαλλού κι άλλη μία κατά τηλεοπτικού σταθμού γεννά την περίφημη «Σέχτα» και σμπαραλιάζει κάθε κυβερνητική ανακοίνωση περί «συντονισμού και ερευνών». Τέλος, 55 κιλά νιτρικής αμμωνίας ανακατεμένης με πετρέλαιο, με μία πολύπλοκη όσο και ενδεικτικά περίεργη συνδεσμολογία στις κεντρικές εγκαταστάσεις μίας πολυεθνικής τράπεζας, αποκαλύπτει το εύρος της «φυγής προς τα εμπρός», ιδιότυπης όσο και επικίνδυνης κατάστασης όπου η κοινωνία είναι πλέον όμηρος της βίας.
Είναι η Ελλάδα μία χώρα όπου επικρατεί η βία; Το ερώτημα είναι σαφές και η απάντηση σαφέστερη. Ναι. Χωρίς φιοριτούρες και κομψές προσεγγίσεις, η Ελλάδα σε ορισμένες καταστάσεις θυμίζει περιoχή της Νάπολης και οι βίαιες ενέργειες θυμίζουν δραστηριότητα Καμόρας.
Όταν μία αλλοδαπή εργάτρια που συνδικαλίζεται δέχεται επίθεση από τους τραμπούκους των αφεντικών και περιχύνεται με βιτριόλι για παραδειγματισμό κι όταν Αφγανοί και Κούρδοι οικονομικοί μετανάστες περνούν από το «Νταχάου» της Πάτρας, η κοινωνία περνά στην όχθη της ωμής βίας. Όταν καταγγέλλονται περιστατικά κακοποίησης εργατών στην Ηλεία και την Πρέβεζα από τους εργοδότες τους και οι άνδρες του Λιμενικού επιδίδονται σε κακοποίηση οικονομικών μεταναστών στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, η κοινωνία έχει ήδη περάσει σε τροχιά βίας. Όταν τα ΜΑΤ ξυλοκοπούν κατά τη διάρκεια διαδήλωσης ό,τι κινείται στο κέντρο της Αθήνας και οι συνάδελφοί τους μετατρέπουν το λιμάνι του Πειραιά σε θάλαμο αερίων με «αντιπάλους» τους αγρότες από την Κρήτη, η κοινωνία ζει σε καθεστώς φόβου.
Όταν όμως 55 κιλά νιτρικής αμμωνίας μπορούν να μετατρέψουν ένα οικοδομικό τετράγωνο σε σκόνη, σε μία επανάληψη, σε μικρότερο βαθμό, της βομβιστικής τραγωδίας της Οκλαχόμα, τότε η κοινωνία περνά στη σφαίρα του απρόβλεπτου και άρα άκρως επικίνδυνου ενδεχόμενου ενός ανεξέλεγκτου κύκλου βίας.
Από τον Σεπτέμβρη του 2008 και την έναρξη της κατάρρευσης του καθεστώτος Μαξίμου, η Ελλάδα μετρά πληγές. Βατοπέδι, Siemens, σκληρός Δεκέμβρης του Αλέξη, νέα εκφοβιστική καμπάνια τύπου τρομοκρατίας, αλλά με σοβαρά ερωτήματα για την προέλευση και τους στόχους της, κοινωνικές συγκρούσεις, βίαια επεισόδια καταστολής, υπόθεση Κούνεβα, σκλήρυνση της στάσης του υποκόσμου που κυβερνά επί της ουσίας τη χώρα.
Μέσα σε μία πενταετία το κυβερνητικό σχέδιο Καραμανλή επανέφερε τη χώρα σε «κατάσταση πολιορκίας», όπως την είχε αφήσει η Χούντα. Μια κρατική μαφία από ημέτερους παρακρατικούς κυβερνά με τα καρτέλ την αγορά. Μια άλλη, με ημέτερους θεσμικούς, κυβερνά τα ασφαλιστικά ταμεία και μοιράζει τοξικά χρηματιστηριακά απόβλητα. Άλλη μαφία, επιχορηγούμενη από το κράτος, κυριαρχεί επί των θεσμών. Άλλη τραμπουκίζει ελέγχοντας τη νύχτα, ελέω κυβερνητικής ανοχής. Μία τελευταία μαφία ελέγχει τη διακίνηση γυναικών, ναρκωτικών, οικονομικών μεταναστών, ελέω ανοχής των Αρχών. Η Ελλάδα έχει καταντήσει μια απέραντη Νάπολη και ο υπόκοσμος μία ημιθεσμική Καμόρα.
Με λίγα λόγια, η κοινωνία έχει παραδοθεί από τους κρατούντες στον ιδιότυπο υπόκοσμο, που όμως τον ανέχεται και η ίδια, συμμετέχοντας στην αναπαραγωγή του καθεστώτος φόβου και παράνομης συναλλαγής. Όλα τα παραπάνω φαινόμενα λειτουργούν συμπληρωματικά και παράλληλα. Τα φαινόμενα αποκάλυψης της εμπλοκής κυκλωμάτων της Αστυνομίας, της Δικαιοσύνης (παραδικαστικό), ατόμων υπεράνω υποψίας που ελέγχουν θεσμούς (ομόλογα), πολιτικών (Siemens - Βατοπέδι), εταιρειών (υποκλοπές), συγγενών πολιτικών (υπόθεση κουμπάρων), πληθαίνουν καθημερινά καταδεικνύοντας με σκληρότητα πως ο πυρήνας προστασίας της παρανομίας βρίσκεται και στους κυβερνητικούς θώκους και στο κράτος και στην κοινωνία.
Τα «Γόμορρα» είναι εδώ και δεν χρειάζεται κανένας Iταλός συγγραφέας και κανένας σκηνοθέτης για να αποκαλύψει την ύπαρξή τους. Κανείς δεν ξέρει πια ποιος είναι αυτός που πατά τη σκανδάλη ενός καλάσνικοφ και ποιος συνδεσμολογεί τον πυροκροτητή μιας βόμβας. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πόθεν προέρχεται μια «Σέχτα». Ουδείς είναι σε θέση να κατανοήσει πώς κάποιος απειλεί να σκοτώσει στο όνομα του δικαίου, αφού δεν ξέρει ούτε από πού προέρχεται η απειλή ούτε και σε ποιον πραγματικά απευθύνεται.
Στη Γαλλία συλλαμβάνουν αθώους ανθρώπους που ζουν σε κοινόβιο σε αγροτική περιοχή για να «κατασκευάσουν» τρομοκράτες. Στην Ελλάδα αναπαράγεται το σύνδρομο του τρόμου για να «κατασκευαστούν» εναλλακτικές πολιτικές διέξοδοι από τα αδιέξοδα.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν διαχειρίζεται πια τίποτε… ούτε καν την πρόθεσή της να δανειστεί κονδύλια για να αντεπεξέλθει στην οικονομική κρίση. Ακόμη και αυτή τη δραστηριότητα θα την κηδεμονεύει στο εξής η Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε καθεστώς πανικού, το Μαξίμου επιδιώκει «ηρωική έξοδο» με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος. Ως διά μαγείας, το τελευταίο τρίμηνο εμφανίστηκαν ξαφνικά, σε βαθμό που εντυπωσιάζει, όλα τα φαινόμενα κοινωνικής αποσταθεροποίησης που ακόμη και ο καλύτερος συνωμότης δεν θα μπορούσε να συντονίσει. Αν σε αυτή τη χώρα υπάρχει συνωμοσία, τότε θα πρέπει να την εντοπίσει κανείς στον πανικό που προκαλεί η κατάρρευση του καθεστώτος Μαξίμου. Ακόμη και μια απλή υπόθεση χρηματισμού υπουργού, όπως αυτή του Παυλίδη (πρώην υπουργού Αιγαίου) καταλήγει στην κλήση για ανάκριση του άμεσου συνεργάτη του πρωθυπουργού κ. Αγγέλου. Με την υπόθεση Ζαχόπουλου συνέβη ακριβώς το ίδιο. Μήπως και με την υπόθεση των Ομολόγων δεν επαναλήφθηκε το ίδιο σενάριο;
Το κρίσιμο ερώτημα δεν έχει να κάνει με το αν η ανεμόσκαλα του Βασίλη Παλαιοκώστα χάλασε τη βιτρίνα του κράτους. Αφού τα κατάφερε για δεύτερη φορά να γελοιοποιήσει τους φύλακές του, μπράβο του. Ο Κώστας Γαβράς θα μπορούσε να αντλήσει από την υπόθεση μία εξαιρετική ιδέα για την επόμενη ταινία του. Το κρίσιμο ερώτημα έχει να κάνει με το πώς το καθεστώς Μαξίμου θα συνεχίσει να τροφοδοτεί με την ανοχή του, αν όχι τη συμβολή του, την κυριαρχία του υποκόσμου, που ελέγχει την οικονομική, την κοινωνική και εντέλει την πολιτική ζωή του τόπου. Τα όρια αντοχής αυτής της μικρής χώρας στένεψαν. Αν είναι να καταλήξουμε όλοι μισθοδοτούμενοι από τα «Γόμορρα» ας μας το πουν, να ξενιτευτούμε για άλλη μια φορά.
14°
