Έγγραφο των υπηρεσιών της Τραπέζης της Ελλάδος προς τον διοικητή της, Γιώργο Προβόπουλο, με ημερομηνία 6 Οκτωβρίου 2009 –δύο μέρες μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ– έρχεται να φωτίσει με αμείλικτο τρόπο την πραγματική κατάσταση που άφησε αποχωρώντας ο κ. Καραμανλής. Το συμπέρασμα των συντακτών του σημειώματος, γραμμένο σε πλάγια γραμματοσειρά για έμφαση, είναι: «Με βάση τα έως τώρα στοιχεία και τις εξελίξεις, καθώς και τις διαφαινόμενες προοπτικές, ευρισκόμεθα ενώπιον ενός πρωτοφανούς δημοσιονομικού εκτροχιασμού, ο οποίος δεν δικαιολογείται, παρά μόνο σε πολύ μικρό βαθμό, από την κάμψη της οικονομικής δραστηριότητας. Είναι δε απολύτως βέβαιο ότι η παρούσα δημοσιονομική θέση της χώρας δεν είναι διατηρήσιμη».
Σύμφωνα με το έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στη διάθεση της «Καθημερινής» και το οποίo αφορά στις εξελίξεις στα δημόσια οικονομικά στο πρώτο εννεάμηνο του 2009, «τα δημοσιονομικά μεγέθη παρουσίασαν περαιτέρω σημαντική επιδείνωση τον μήνα Σεπτέμβριο». Συγκρίνοντας τα στοιχεία του Σεπτεμβρίου του 2009 με αυτά του Σεπτεμβρίου του 2008, το έγγραφο, που συνέταξε η διεύθυνση οικονομικών μελετών της ΤτΕ, αναφέρει ότι «οι μηνιαίες δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού (Τ.Π.) αυξήθηκαν κατά 25,0%», ενώ τα «μηνιαία έσοδα μειώθηκαν κατά 24,2%».
Λόγω των εξελίξεων αυτών, σημειώνεται στο έγγραφο, το ταμειακό έλλειμμα του Σεπτεμβρίου έφτασε το 1,5% του ΑΕΠ, έναντι 1% κατά μέσον όρο στο προηγούμενο οκτάμηνο. Το ταμειακό δημοσιονομικό έλλειμμα, ως αποτέλεσμα, υπολογίζεται κατ’ ελάχιστον στο 9,7% στο εννιάμηνο και το ταμειακό πρωτογενές έλλειμμα σε 5,9% του ΑΕΠ.
Τις αποκαλύψεις σχολιάζει με γραπτή του δήλωση ο Πρύτανης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η δήλωση:
«Οι προσπάθειες στρεψοδικίας και διαστροφής της αλήθειας που εκτυλίσσονται το τελευταίο διάστημα και που επιχειρούν την πολιτική αποενοχοποίηση μιας τραγικής διακυβέρνησης (…) αφορούν σε σχεδιασμούς ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού της χώρας και, μάλιστα, προς μία συντηρητική κατεύθυνση, μεταξύ εκείνων που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και εκείνων που την βύθισαν ακόμη περισσότερο σε αυτήν.
»Η σιωπή Τσίπρα –του ιδίου, της κυβέρνησης και του κόμματός του– για τη συγκεκριμένη περίοδο και τους πρωταγωνιστές της, η πολιτική “κατανόηση” και “αλληλεγγύη” των μεν με τους δε, η οποία εκφράζεται και σε επίπεδο διακυβέρνησης της χώρας, εντάσσονται σε αυτό το σχεδιασμό: έναν δικομματισμό, με τα δύο “συστήματα” και τους αρχηγούς τους πρωταγωνιστές εκατέρωθεν του πολιτικού φάσματος.
»Μια τέτοια εξέλιξη, εάν υλοποιηθεί, θα αποτελέσει μια στρατηγική νίκη των δυνάμεων του συντηρητισμού και του λαϊκισμού, μια μείζονα πολιτική οπισθοδρόμηση, που θα καθηλώσει τη χώρα στην “κανονικότητα της χρεοκοπίας”.
»Η μείζων αντιπολίτευση αδυνατεί, δεν έχει το θάρρος, να αναλάβει τις ευθύνες της για το έγκλημα που διεπράχθη και τους σχεδιασμούς που το αθωώνουν (ώστε να μπορεί να επαναληφθεί). Πολύ δε περισσότερο αδυνατεί να ανατρέψει τους εν εξελίξει πολιτικούς σχεδιασμούς, καθώς εμπλέκουν μέρος του «βαθέως» κομματικού της πυρήνα.
»Μια τέτοια αδυναμία, όμως, δε θα πρέπει να ισχύει για την ελάσσονα αντιπολίτευση και, ιδιαιτέρως, για τις δυνάμεις τού, λεγόμενου, μεσαίου χώρου, η πολιτική διάλυση του οποίου συνιστά αναπόσπαστο μέρος αυτού του σχεδιασμού. Για τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, δηλαδή, που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την παρακμή. Για τον κόσμο της εργασίας, της παραγωγής και της δημιουργίας που αντιμάχεται τον παρασιτισμό και τους ποικιλώνυμους φορείς του. Τον κόσμο που οραματίζεται και αγωνίζεται για την πολιτισμική και οικονομική ανόρθωση της χώρας και που θέλει να πάρει τις τύχες της πατρίδας του στα χέρια του».
25°
