Δεν έχω ιδιαίτερη διάθεση να σχολιάσω τη συνέντευξη της Μπέτυς του Αλέκση στα σημεία εκείνα που μιλά για την πίστη της στην ειλικρίνεια και την εντιμότητα του ηγέτη-άντρα της. Η ανάγκη να πιστεύουμε ότι ο σύντροφός μας είναι ειλικρινής είναι πανανθρώπινη και λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας απέναντι στις κακές σκέψεις που ο οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει για τον άνθρωπο με τον οποίο μοιράζεται τη ζωή του. Όλοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο σύντροφός μας είναι έντιμος και ειλικρινής, όλοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν κοροϊδεύει άλλους, προκειμένου να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι αποκλείεται να κοροϊδέψει κι εμάς.
Ούτε με ενδιαφέρει τόσο το μποφίλιο θράσος με το οποίο μια καλοζωισμένη μεσοαστή, πλέον εκπρόσωπος της άρχουσας τάξης της χώρας, χρησιμοποιεί τις λέξεις «αγώνες» και «θυσίες». Όλοι έχουμε ανάγκη για λίγο γέλιο και οι ευκατάστατοι συμπολίτες μας που στέλνουν τα παιδιά τους σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία την ώρα που διακοσμούν το παιδικό δωμάτιο με αφίσες του Τσε, το προσφέρουν και με το παραπάνω. Η Αριστερά του χαβιαριού, άλλωστε, δεν εμφανίστηκε με τον Αλέκση, ήταν εδώ πριν από αυτόν και −αν είμαστε τυχεροί− θα μείνει και μετά προκειμένου να νοστιμίζει την πολιτική ζωή με τη φαιδρή θρασύτητά της.
Αυτό που με ενδιαφέρει λίγο περισσότερο είναι που η σύντροφος του πρωθυπουργού επιχειρηματολογεί για την ανάγκη κατάλυσης του πολιτεύματος, επαναλαμβάνοντας την επιθυμία της κυβερνητικής παράταξης για απόλυτη εξουσία. Με ενδιαφέρει κάπως που η Μπέτυ του Αλέκση θέλει περισσότερη εξουσία από αυτή που δίνει στα δημοκρατικά καθεστώτα η κυβέρνηση και με ενδιαφέρει κάπως που, όταν τη ρωτούν ποια προσωπικότητα θα ήθελε να συναντήσει εκείνη, χωρίς δισταγμό, από όλες τις προσωπικότητες του πλανήτη, επιλέγει τον δικτάτορα Κάστρο.
Προφανώς δεν εκπλήσσομαι. Τα έγραφα και την προηγούμενη εβδομάδα, αναφερόμενος στον υπουργό Ελέγχου και Καθοδήγησης Μαθητών, Γαβρόγλου: Οι άνθρωποι που κυβερνούν την Ελλάδα δεν αγαπούν τη Δημοκρατία και το αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία. Παρ' όλα αυτά, ούτε ο έρωτας της ελληνικής Αριστεράς με τον ολοκληρωτισμό είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, το πιο ενδιαφέρον στη συνέντευξη της Μπέτυς του Αλέκση.
Το πιο ενδιαφέρον στη συνέντευξη της Μπέτυς του Αλέκση είναι το πόσο σεξιστική είναι.
Αφού πούμε για άλλη μια φορά, ξανά και ξανά μέχρι να το χωνέψουμε όλοι, ότι σεξισμός είναι οτιδήποτε υπονοεί ή δηλώνει ευθέως ότι ένα φύλο (και όχι απλώς ένας άνδρας ή μια γυναίκα) είναι ανώτερο του άλλου, θα είναι κάπως πιο εύκολο να καταλάβουμε πόσο σεξιστικός είναι ο τίτλος της «πρώτης κυρίας» (όπως, άλλωστε, όλοι οι τίτλοι που αποκτώνται εκ συζυγικής αντανακλάσεως).
Αν το καλοσκεφτείτε, ο όρος «πρώτη κυρία» υπονοεί ότι η συγκεκριμένη γυναίκα δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τον «κύριο» ο οποίος την έκανε «πρώτη». Τον «κύριο», χάρη στον οποίο η «πρώτη κυρία» αποκτά τέτοια υπόσταση ώστε να δίνει και συνεντεύξεις που διαφορετικά κανείς δεν θα της ζητούσε. Συνεντεύξεις που, αναπόφευκτα, κυρίως αφορούν τη δραστηριότητα του «κυρίου», αφού οι δραστηριότητες της κυρίας του κυρίου κανέναν δεν ενδιαφέρουν και μόνο για ξεκάρφωμα γίνεται και σ’ αυτές μια μικρή αναφορά. Γιατί η «πρώτη κυρία» είναι «πρώτη» μόνο όσο είναι πρώτος ο άντρας της και ούτε μέρα παραπάνω.
Για όλα τα παραπάνω, η συνέντευξη της Μπέτυς του Αλέκση είναι ένα καλό μάθημα πάνω στο τι πραγματικά είναι σεξισμός. Γιατί, όπως κάθε συνέντευξη κάθε «κυρίας του κυρίου», είναι μια συνέντευξη σεξιστική στον πυρήνα της. Γιατί η κυρία Μπαζιάνα, ως Μπέτυ του Αλέκση δίνει τη συνέντευξη, ως Μπέτυ του Αλέκση λιγουρεύεται τη δικτατορική, απόλυτη, εξουσία, και ως Μπέτυ του Αλέκση υπερασπίζεται, σχεδόν σε όλη τη συνέντευξη, τη δουλειά του άντρα της. Το αποτέλεσμα είναι να μπορεί κανείς να την αντιμετωπίσει μόνο ως Μπέτυ του Αλέκση και ως Μπέτυ του Αλέκση το μόνο που μπορεί κάποιος να της πει είναι ένα «άσε μας, Μπετίτσα μου». Και πολύ της είναι της Μπέτυς του Αλέκση και μπράβο της.
