Δεν γνωρίζω γιατί ο υπουργός εξωτερικών, ο σύντροφος Κοτζιάς, με έχει αποκλείσει από την παρακολούθηση του λογαριασμού του στο τουίτερ. Μπορεί να ασχολούμαι επαγγελματικά με την κοροϊδία, αλλά είμαι βέβαιος ότι ένας πολιτικός του διαμετρήματος του Νικόλα του Κοτζιά, ένας τόσο σπουδαίος επιστήμονας που έχει διδάξει και εργαστεί ως ερευνητής στα πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης, του Μαρβούργου, της Οξφόρδης και του Χάρβαρντ (δυστυχώς το Χόγκουαρτς δεν είχε την τιμή), δεν είναι δυνατόν να ανησυχεί μήπως γίνει αντικείμενο της κοροϊδίας μου. Κάποιος άλλος θα είναι ο λόγος και δεν μπορώ να τον καταλάβω, αλλά δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο αποκλεισμός μου με δυσκολεύει κάπως στο να παρακολουθήσω τις εξελίξεις στη σύγχρονη ποίηση.
Ίσως να μην το γνωρίζετε, αλλά ο σύγχρονος αυτός homo universalis δεν είναι μόνο ένας σπουδαίος πολιτικός, δεν είναι μόνο ένας καταξιωμένος επιστήμονας, είναι και ένας σπουδαίος ποιητής. Τόσο σπουδαίος, που δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως, αν άφηνε τις άλλες του δραστηριότητες και αφιερωνόταν στην ποίηση, ίσως η Ελλάδα να διεκδικούσε με αξιώσεις το τρίτο της Νόμπελ. (Φυσικά και κατανοώ πως σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να τον στερηθεί η πολιτική, κάτι που οπωσδήποτε θα γέμιζε με σύννεφα το λαμπρό μέλλον της χώρας, αλλά γνωρίζω πως ο ταγμένος στο καθήκον σύντροφος ποτέ δεν θα άφηνε τη χώρα χωρίς τη στιβαρή και γεμάτη σοφία καθοδήγηση και χωρίς την περίφημη γκουντ ντιπλόμασί του)
Έτσι, για εμάς που με θαυμασμό αντιμετωπίζουμε τον ποιητή Κοτζιά, μένει μόνο η ποιητική συλλογή με τον ευφάνταστο τίτλο «Μονοπάτια» και το τουίτερ του. Το οποίο ευτυχώς, ακόμα και αποκλεισμένοι, μπορούμε να διαβάσουμε αν απλώς αποσυνδεθούμε από τον λογαρισμό μας και πληκτρολογήσουμε τις λέξεις twitter kotzias στο Google. Κι έτσι να γίνουμε κοινωνοί συγκλονιστικών τουίτ, όπως αυτό που έγραψε ο εμπνευσμένος σύντροφος για να υποδεχθεί τη νέα χρονιά.
Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο σπουδαίος διανοητής υποδέχτηκε ποιητικά τη νέα χρονιά. Στις 31 του Δεκεμβρίου του 2016 ο λογαριασμός του στο τουίτερ είχε ξαναγίνει φυτό που πάνω του άνθισε η Ποίηση.
Φαντάζομαι έχετε πάθει πλάκα με το πόσες εικόνες καταφέρνει ο μεγάλος Έλληνας ποιητής να δημιουργήσει στον περιορισμένο χώρο ενός τουίτ. Εικόνες που, όπως συνήθως συμβαίνει με την καλή ποίηση, δημιουργούν και σε εμένα τον αδαή την επιθυμία για δημιουργία. Έτσι, με το δέος και τον σεβασμό που ταιριάζει σε όσους στέκονται δίπλα σε κάτι που τoυς ξεπερνάει, τολμώ κι εγώ να γράψω μια αντευχή στην ποιητική ευχή του Υπουργού-Ποιητή.
Ο νέος χρόνος υψωμένη γροθιά αξιοπρέπειας στις θύμησες του αγώνα, λίπασμα φτιαγμένο από τα πάθια του λαού. Με μπροστάρη τον Κοτζιά, γιορτάρη και μαχητάρη, βάζει δυο καρδιές σε ένα παπούτσι και αναμοχλεύει την επιδαψίλευση. Στην αγκάλη του χωρεί ούλο το καραβάνι που αγαπησιάρικα περνά ανάμεσα στους αλυχτάρηδες σκύλους και χαϊδεύει τα βρεγμένα κύματα του σοσιαλισμού.
15°
