«Μην πετάξετε αυτές τις κουρτίνες. Έρχονται συχνά από θέατρα και μας ζητάνε υφάσματα και κουρτίνες που δεν χρειαζόμαστε για τα σκηνικά τους. Επικοινωνήστε με κάποιο από αυτά», με προέτρεψε πωλήτρια ιστορικού καταστήματος υφασμάτων στο κέντρο της Αθήνας, σε ερώτηση μου τι θα μπορούσα να κάνω παλιές βελούδινες κουρτίνες που βρέθηκαν σε μια αποθήκη στο πλαίσιο μιας μετακόμισης. «Είναι εξαιρετικές, παλαιάς εποχής με καλό τελείωμα. Δεν κατασκευάζονται εύκολα πια. Ιδανικές για σκηνικό», είναι κρίμα να μην αξιοποιηθούν, μου επανέλαβε καθώς την αποχαιρετούσα.
«Να σας συνδέσω με το αρμόδιο τμήμα», μου είπε λίγα λεπτά αργότερα μια κυρία που απάντησε στο τηλεφωνικό κέντρο ενός Θεάτρου η ιστορία του οποίου συνδέεται με την ιστορία του τόπου μας, καθώς της εξηγούσα το θέμα. Μετά από συνομιλία με δυο, τρία τμήματα του Θεάτρου προκειμένου να φθάσω τελικά στον αρμόδιο, μου είπαν ότι θα μου απαντούσαν σύντομα, ενώ λίγο πριν κλείσει η συνομιλία μας πρόφθασα να τους ενημέρωσα ότι έχω στην κατοχή μου αρκετά ακόμη αντικείμενα που ίσως να ενδιέφεραν το Θέατρο. Οι μέρες πέρασαν αλλά απάντηση δεν ήρθε, ούτε καν αρνητική τουλάχιστον μέχρι σήμερα.
Τα παλιά βιβλία
Η μνήμη μου γύρισε μερικά χρόνια πριν, όταν αναζητούσα να δωρίσω περίπου 500 γερμανικά βιβλία που ήρθαν τότε στην κατοχή μου. «Τα υπόγεια μας είναι γεμάτα, η αποθήκη μας πλημμύρισε, είμαστε σε φάση κατασκευής βιβλιοθήκης» ήταν κάποιες από τις λίγες απαντήσεις που πήρα μετά από επικοινωνία που είχα με εκπαιδευτικά ιδρύματα, ενώ οι περισσότεροι δεν απάντησαν καν.
Οι νέοι
Το σημαντικότερο όμως. Μου έφερε στη μνήμη μια συζήτηση που άκουσα από μια παρέα νέων πριν μερικούς μήνες και μετέφερα σε άρθρο μου στην Athens Voice. Συζήτηση που εξακολουθώ να ακούω μεταξύ των νέων.
«Στείλαμε το βιογραφικό μας σε αρκετές εταιρίες και οργανισμούς, αλλά δεν ήρθαν παρά ελάχιστες απαντήσεις ώστε να μπορέσουμε να προγραμματίσουμε το μέλλον μας. Τόσοι κόποι, τόσα χρόνια σπουδών δεν αξίζουν ούτε μια έτοιμη απάντηση δύο γραμμών, έστω και αρνητική; Να γιατί φεύγουμε από την Ελλάδα. Διότι δεν αξίζουμε ούτε μια απάντηση».
«Ο καθένας έχει τα θέματα του, οι υποχρεώσεις της κάθε εργασίας είναι πολλές και σοβαρές ειδικά την εποχή της κρίσης που δεν σε αφήνουν εύκολα να ασχοληθείς με τέτοια ζητήματα. Έχουν το δίκιο τους και αυτοί. Σκέψου το. Άλλωστε και εσύ δεν έχεις αφήσει αναπάντητα αρκετά από αυτά που τυχαίνει να σε ρωτάνε στο πλαίσιο των επαγγελματικών και προσωπικών σου υποχρεώσεων; Οι εποχές έχουν αλλάξει, μην περιμένετε απάντηση σε όλα», μου αναφέρει φίλος καθώς του τα διηγούμαι. Ίσως έχει δίκιο, στην περίπτωση όμως των νέων παιδιών δεν υπάρχει δικαιολογία.
16°
