Η απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, που ορίζει ότι μπορούν να λειτουργήσουν επτά ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, αποκαλύπτει με τον πιο επίσημο τρόπο την απάτη που στήθηκε ένα χρόνο πριν με την προκήρυξη διαγωνισμού για μόνο τέσσερις άδειες. Ο αριθμός τέσσερα προέκυψε μετά από γνωμοδότηση που είχε παραγγείλει η ελληνική κυβέρνηση σε ένα ινστιτούτο με έδρα τη Φλωρεντία.
Σήμερα όλοι γνωρίζουν ότι το ινστιτούτο της Φλωρεντίας απλώς έδωσε μια επιστημονική κάλυψη στον κυβερνητικό σχεδιασμό να περιορίσει τον αριθμό των καναλιών που εκπέμπουν.
Στα κυβερνητικά επιχειρήματα προστέθηκε και η βιωσιμότητα των καναλιών. Σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα αν διαιρέσουμε τη διαφημιστική πίτα των 200 εκ. ευρώ με τα πενήντα εκατομμύρια ευρώ, που προσδιορίζει το ετήσιο κόστος λειτουργίας του κάθε σταθμού, προκύπτει ο αριθμός τέσσερα.
Στην πραγματικότητα και οι δύο εκδοχές του τέσσερα ήταν εντελώς αυθαίρετες. Το ινστιτούτο της Φλωρεντίας αμείφθηκε για να πιστοποιήσει κάτι που αποδείχτηκε ότι δεν ισχύει. Οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί για την βιωσιμότητα των σταθμών στηρίχτηκαν στην παραδοχή ότι η διαφημιστική πίτα θα μοιραστεί ακριβώς στα τέσσερα. Ότι δεν μπορεί ένα κανάλι να πάρει, για παράδειγμα, 45% τηλεθέαση και κάποιο άλλο μόνο 10%.
Αυθαίρετος επίσης ήταν και ο ορισμός του κόστους των 50 εκατομμυρίων για τη λειτουργία του κάθε σταθμού. Μια σοβιετική λογική αποκλείει από τις επιχειρήσεις τη δυνατότητα να σχεδιάσουν πρωτότυπα και ελκυστικά προϊόντα με χαμηλότερο κόστος. Με την ίδια σοβιετική λογική υποχρέωνε και τα κανάλια να απασχολούν 400 εργαζόμενους το καθένα. Υποκριτικά έλεγαν ότι ήθελαν να προστατεύσουν έτσι τις θέσεις εργασίας, αλλά ούτε αυτό ισχύει αφού θα έκλειναν λειτουργούντες σταθμοί και θα απολύονταν όλοι όσοι δούλευαν σε εκείνους.
Ο νόμος για τις άδειες ήταν το πρώτο βήμα για τον έλεγχο της ενημέρωσης. Παράλληλα κινήθηκε ένας μηχανισμός δημιουργίας και επιβολής φιλικών ιδιοκτητών μέσων ενημέρωσης. Μέσα από το σκάνδαλο της τράπεζας Αττικής δόθηκαν στην οικογένεια Καλογρίτσα τα κεφάλαια για να δημιουργήσει τηλεοπτικό σταθμό. Το ίδιο έγινε με το χάρισμα του προστίμου της ΣΕΚΑΠ, ιδιοκτησίας του Ιβάν Σαββίδη.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θέλει να διώξει τους παλιούς καναλάρχες και στη θέση τους να βάλει άλλους, δικούς της. Μόλις απέτυχε να τον ελέγξει τον ΔΟΛ, επιδίωξε να τον κλείσει. Θέλει να φτιάξει μερικές ιδιωτικές ΕΡΤ και προσπαθεί να το πετύχει με δημόσιο χρήμα. Πρόκειται για την πιο αισχρή μορφή ιδιωτικοποίησης. Το κράτος πληρώνει και οι ιδιώτες κάνουν τις μπίζνες τους.
Η ισχύς των Μέσων Ενημέρωσης είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα του καιρού μας. Όσο πιο λίγα είναι τα μέσα, τόσο μεγαλύτερη η δύναμή τους. Η τεχνολογία δίνει σήμερα τις δυνατότητες μέσα από την πολλαπλότητα των διαθέσιμων επιλογών να μειωθεί η επιρροή των ισχυρών παικτών του μιντιακού συστήματος. Η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει όμως τον πλουραλισμό. Θέλει τον περιορισμό και τον έλεγχο. Η πολιτική της στην κρατική τηλεόραση είναι ακόμη μια μορφή εκμετάλλευσης του δημόσιου πλούτου για ιδιοτελείς επιδιώξεις.
Πίσω από το πολύ συναίσθημα, τα δάκρυα και το αγωνιστικό κιτς του “μνημείου των πεσόντων της ΕΡΤ” υπάρχει η ιδιοποίηση ενός δημόσιου αγαθού. Η ΕΡΤ δεν δουλεύει γι αυτούς που την πληρώνουν, αλλά για εκείνους που την ελέγχουν και για όσους εργάζονται σε αυτή. Όλα τα άλλα κανάλια μαζί στοιχίζουν 200 εκατομμύρια τον χρόνο και η ΕΡΤ μόνη της απορροφά 155 για να παίζει επαναλήψεις.
Είναι αναγκαία η ύπαρξη ενός δημόσιου καναλιού που θα προσφέρει ποιοτική ψυχαγωγία , όπως είναι αναγκαία η ύπαρξη του Εθνικού Θεάτρου και της Λυρικής Σκηνής. Με πολύ μικρότερο κόστος η ΕΡΤ θα μπορούσε να συνεχίσει να προβάλει ταινίες, ντοκιμαντέρ και σειρές, χωρίς να δαπανά πόρους για να συναγωνίζεται τα ιδιωτικά κανάλια. Γιατί στην χρεοκοπημένη Ελλάδα της λιτότητας κάθε δαπάνη, που προέρχεται από τη φορολόγηση του πολίτη, πρέπει να δικαιώνει τον σκοπό της.
Επίσης θα πρέπει να επανεξεταστεί η ανάγκη να παράγει η δημόσια τηλεόραση ειδησεογραφικό πρόγραμμα και πολιτικές εκπομπές. Εφόσον επί τόσες δεκαετίες ο κανόνας ήταν ο κυβερνητικός έλεγχος, δεν υπάρχει λόγος να ξοδεύονται τόσα χρήματα για να συνεχίζεται ένα φαύλο καθεστώς. Το 3% που παρακολουθεί τις ενημερωτικές εκπομπές της ΕΡΤ, θα βρει τρόπο να ενημερωθεί.
Το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και το πάρκο που το περιβάλει κόστισαν 600 εκατομμύρια ευρώ, όσα δηλαδή μας κοστίζει η ΕΡΤ σε τέσσερα μόλις χρόνια. Και στο Κέντρο Πολιτισμού δούλεψαν άνθρωποι, όπως θα δούλευαν κι αν επιλέγαμε να αφήσουμε τα πενήντα εκατομμύρια για να δουλεύει η κρατική τηλεόραση και να δώσουμε τα υπόλοιπα εκατό για επενδύσεις σε πολιτιστικές υποδομές όπως, για παράδειγμα, ο εκσυγχρονισμός των αρχαιολογικών χώρων.
Τα μυστήρια της Φλωρεντίας που εξαφανίζουν τα μισά κανάλια, οι υποθέσεις Καλογρίτσα και Σαβίδη, και όσα συμβαίνουν στην Αγία Παρασκευή έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Με τα δικά μας λεφτά να στηθεί το μιντιακό σύστημα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Να πληρώνουμε για να μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε διαφορετικές συσκευασίες της κυβερνητικής προπαγάνδας.
