Για να τα λέμε όπως είναι, αν δεν μας είχε αλλάξει τα φώτα η κρίση, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πολύ πιθανόν και να πήγαινε άκλαφτος. Να μην υπήρχε δηλαδή αυτός ο πάνδημος σεβασμός αλλά να είχαν επικρατήσει οι γελοιότητες που σήμερα τις λέμε character assassination, τω καιρώ εκείνω όμως έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους. Γούστο μας και καπέλο μας να προτιμάμε τους ελκυστικούς και τους λαοπλάνους από τους αχώνευτους και τους ορθολογιστές. Τα λάθη των πρώτων τα πληρώνουμε σε βάθος χρόνου, τα λάθη των δεύτερων εν τη παλάμη. Δεν μπορώ να διαλέξω.
Και δεν είμαι η μόνη που στα σταυροδρόμια τα στηλώνει, που στα εστιατόρια κάθεται πάντα στο ίδιο τραπέζι αλλιώς φτύνει τον κόρφο της, που πηδάει στο δρόμο τα πλακάκια –μην πατήσει τις γραμμές–- όπως ο Τζακ Νίκολσον στο «Καλύτερα δεν γίνεται». Αυτός δεν ήταν που πέταξε το σκυλάκι του γείτονα στα σκουπίδια; Πώς τα κατάφερε στο τέλος να κόβονται για πάρτη του και το κατοικίδιο και η Έλεν Χαντ; Εδώ σε θέλω.
Ένας σκύλος και μια γυναίκα δεν είναι ποτέ αξιόπιστοι μάρτυρες. Ας προσέλθουν καλύτερα οι αυτόπτες, κι αν βρεις κανέναν ακόμα ζωντανό, τρύπα μου τη μύτη. Ο μακροβιοτικός Μητσοτάκης λειτούργησε με τη σοφία της φύσης, η οποία γνωρίζει πολύ καλά ότι το έσχατο επιχείρημα είναι ο χρόνος. Ο χρόνος έδειξε τι λάθος ολκής ήταν το «Μακεδονικό» και πόσο αυτοκτονικό χούι είναι ο κρατισμός. Ο χρόνος ήταν που έδωσε ψυχικό τράτο στον ενενήντα επτά ετών διαδηλωτή, να κατεβεί το 2015 στο Σύνταγμα για να φωνάξει «Μένουμε Ευρώπη». Τα υπόλοιπα βρείτε τα μόνοι σας.
Εγώ, κρατάω για τον εαυτό μου το τρικούβερτο γλέντι ανταγωνισμού και προσωπικής φιλοδοξίας που τον ένωνε και τον χώριζε με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αχ! Εκεί να σ’ είχα μάγκα μου να δεις καλαμπαλίκι!
«Η χέρα του εσκλαβώθηκε στου οχτρού του τη μασκάλη,
18°
