Χρειαζόταν φαίνεται η τρομοκρατική επίθεση κατά του πρώην Πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου για να συνειδητοποιήσει η ελληνική κοινωνία πού μπορεί να οδηγήσει η ρητορική μίσους.
Όσοι λοιπόν μιλούσαν για «γερμανοτσολιάδες», «δοσίλογους», «Τσολάκογλου», «στα τέσσερα», «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» ελπίζω να έχουν πάρει πλέον το μήνυμα και να κάνουν την αυτοκριτική τους. Και όσοι τα υπέστησαν αυτά, δεν είναι τώρα η ώρα να πάρουν τη ρεβάνς τους.
Η πραμάτεια του μίσους είναι ένα φθηνό εμπόρευμα που πουλιέται εύκολα και, όταν κυριαρχήσει στην πολιτική αγορά, καταπίνει τα πάντα. Όποιος λοιπόν σπέρνει μίσος και διχασμό, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπος με το δημιούργημά του το οποίο όσο μεγαλώνει γίνεται και πιο αχόρταγο. Και τελικά τρώει κι αυτούς που το έσπειραν. Εκτός αν βρούμε τον τρόπο και το αντιμετωπίσουμε, έστω και αργά. Και αυτό πρέπει να γίνει τώρα, όχι αύριο, θα είναι αργά...
Ο διχασμός και η ακραία πόλωση ήταν πάντα το εθνικό μας άθλημα. Πρέπει να βρούμε τρόπο να το βγάλουμε από το πρόγραμμα της Ελλάδας του 21ου αιώνα. Δύσκολο. Ξέρω ότι οι μετριοπαθείς φωνές δεν πουλάνε, δεν κάνουν τηλεθέαση, ούτε γεμίζουν πρωτοσέλιδα. Όμως όσοι έχουμε δημόσιο λόγο πρέπει να το προσπαθήσουμε. Μπορεί να αποτύχουμε. Όμως δεν θα μπορεί να πει κανένας ότι δεν το παλέψαμε. Σε τέτοιες καταστάσεις το λογικό ανταγωνίζεται το θυμικό εκτός έδρας, δεν είναι οι πιθανότητες μαζί του...
Ασφαλώς και υπάρχουν διαφορές στα πιστεύω μας και είναι πολύ υγιές αυτό. Αυτές τις κρίσιμες στιγμές χρέος όλων είναι να ρίξουν τους τόνους και τουλάχιστον να περιορίσουν τον αιχμηρό λόγο. «Λογοκρισία;» θα πει κάποιος. Όχι, λογική κι ευθυκρισία. Είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ας πιάσουμε ένα απάγκιο λιμάνι και μετά έχουμε όλο τον χρόνο να ξαναδούμε αυτά που μας χωρίζουν. Γιατί αν έχουμε πέσει στη θάλασσα κι έχουμε πνιγεί δεν θα μας χωρίζει τίποτε πια...
12°
