"Yes we can" λέγεται το γκρουπ στο Facebook το οποίο, αν ενταχθώ, θα πάρει τη φωνή μου, θα την ενώσει με άλλες και θα δημιουργήσει μία αύρα αισιοδοξίας για το μέλλον αυτού του υπέροχου τόπου που τώρα τρώει μπουνιές στη γωνιά του ρινγκ. Στις πληροφορίες του γκρουπ διαβάζω ότι αν ξαναβρούμε το κέφι και το χαμόγελό μας ο δρόμος προς το μέλλον θα ανοίξει και πάλι, θα φωτιστεί με λαμπρές προοπτικές. Μέσα και εγώ. Μόνο που πριν βρούμε το κέφι μας πρέπει να βρούμε άμεσα 25 δις ευρώ, αλλιώς ανθισμένα χαμόγελα θα βλέπουμε μόνο στο σινεμά και στα ψυχιατρεία. Η επόμενη πρόσκληση με καλεί να κάνω κλικ στο γκρουπ που ζητεί από τη Γερμανία να μας πληρώσει τις πολεμικές επανορθώσεις.
Σήμερα, λέει, θα πιάναμε άνετα 70 δις δολάρια, ποσό με το οποίο όχι μόνο τη βγάζουμε τους επόμενους μήνες, μας φτάνουν να πάμε και διακοπές. Τα παιδιά που συμμετέχουν στο καλό γκρουπ μάλλον αγνοούν ότι οι πολεμικές επανορθώσεις δεν επιστρέφουν από φιλότιμο και τύψεις. Κι εντέλει είναι μάλλον αργά για να τις διεκδικήσεις. Σημειώνω δε ότι ο μοναδικός εγκληματίας πολέμου που συνελήφθη στην Ελλάδα ήταν ο Μαξ Μέρτεν. Ο τύπος αυτός ήταν διοικητής των SS στη Θεσσαλονίκη και συντόνισε, με την αγαστή συνεργασία των Ελλήνων, την αρπαγή του εβραϊκού πλούτου. Καταδικάστηκε, αλλά εστάλη στη Δυτική Γερμανία για να εκτίσει την ποινή του. Φυσικά αφέθηκε ελεύθερος.
Η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή ψήφισε ολόκληρο νόμο για την αμνήστευση των εγκληματιών πολέμου που έδρασαν στην Ελλάδα προκειμένου να μη διαταραχθούν οι σχέσεις μας με τη Δυτική Γερμανία, στην οποία ξεφορτώναμε μετανάστες. Για λόγους ιστορικής τάξεως σημειώνω ότι πολεμικές επανορθώσεις διεκδίκησαν και έλαβαν χώρες όπως η Αλβανία, η Γιουγκοσλαβία και η Ινδία. Η Ελλάδα δεν μπήκε στον κόπο.
Και για να κλείνει το θέμα, αν εμείς ζητήσουμε από τη Μέρκελ τις πολεμικές επανορθώσεις δεν αποκλείεται κι εκείνη να μας στείλει το λογαριασμό για το στήσιμο αυτού του κράτους από τους Βαυαρούς που, όπως αποδεικνύεται σήμερα, μάλλον δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Yπάρχουν, που λέτε, απίστευτα γκρουπ και τρελές ιδέες. Άλλοι βγάζουν λογαριασμό για τα φώτα του ελληνικού πολιτισμού που καίνε εδώ και χιλιάδες χρόνια, άλλοι αποκαλύπτουν το σχέδια διαμελισμού της Ελλάδας (με συμμετοχή Σκοπίων και Τουρκίας) και άλλοι θυμίζουν στους εταίρους μας ότι Ευρώπη δεν υφίσταται χωρίς την Ελλάδα (μόνο μη χρειαστεί να δοκιμάσουμε, εντάξει;). Αυτά είναι ωραία για να περνάει η ώρα και να χαζεύουμε στο διαδίκτυο μέχρι να μας κόψουν το ρεύμα. Μόνο που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την αλήθεια, απλώς ανατροφοδοτούν τα εθνικά μας ψέματα, όπως οι κυβερνήσεις τάιζαν τα εθνικά μας ελλείμματα.
Αντιθέτως θα ήταν απολύτως αληθινό το γκρουπ με τίτλο «Γιώργο, ήξερες πού πάει η βαλίτσα και άφησες τα πράγματα να εξελιχθούν έτσι προκειμένου να επιβαρυνθείς με το μικρότερο πολιτικό κόστος». Πριν από δύο μήνες μετέφερα εδώ αυτό που κυκλοφορούσε ευρέως: η κυβέρνηση θα αισθανόταν ασφαλέστερη αν παρέδιδε τα κλειδιά του μαγαζιού στις Βρυξέλλες. Αυτό και έγινε. Δεν είναι καν ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, είναι το παιδί που πάει να μαζέψει τα κοινόχρηστα. Είναι λογικό, σκεφτείτε το. Καθυστέρησαν τρεις μήνες να πάρουν μέτρα. Αυτοί θα σας πουν ότι ήθελαν να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη. Δεν είναι ακριβώς ψέμα, αλλά η εξώθηση των πραγμάτων στα άκρα αποδεικνύεται συνειδητή πολιτική επιλογή. Στο παιχνίδι του καλού και κακού μπάτσου η κυβέρνηση αποφάσισε να είναι το κορίτσι που βγάζει τα δελτία της ταυτότητας.
Μεταξύ μας, ίσως είναι η καλύτερη και ασφαλέστερη λύση. Και το παρελθόν μας έχει τόσα περιστατικά που μας γεμίζουν ντροπή και ταπείνωση, ώστε αυτό που συνέβη τώρα δεν είναι δα και κάτι σπουδαίο. Για να είμαστε ειλικρινείς, όλα αυτά περί ταπείνωσης και υπερηφάνειας θα σβήσουν μόλις πέσει στα σοβαρά η ιδέα για την κατάργηση μισθού. Τότε ξεχνάς τα πατριωτικά και είσαι έτοιμος να τυλιχτείς με σημαία ευκαιρίας. Εγώ θέλω του Παναμά.
