Το κρύβουν και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση: Στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ή τέταρτο μνημόνιο (ό,τι διευκολύνει τον καθένα) δεν περιλαμβάνονται μόνο τα μέτρα λιτότητας και τα αντίμετρα για το 2019 και το 2020 αλλά επίσης μεταρρυθμίσεις που σέρνονται από μνημόνιο σε μνημόνιο χωρίς να υλοποιούνται. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναφέρεται γιατί αυτές οι διαρθρωτικές αλλαγές αντίκεινται στην συμβολική του ιδεολογία, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επειδή τότε θα πρέπει να εξηγήσουν γιατί όταν κυβερνούσαν δεν τις εφάρμοσαν και γιατί τώρα δεν τις ψηφίζουν.
Για παράδειγμα, μια πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη είναι η προσπάθεια για αποκομματικοποίηση των διοικήσεων των ΔΕΚΟ. Οι θεσμικοί πιστωτές παλεύουν εδώ και χρόνια να πετύχουν την απεμπλοκή των κυβερνήσεων και το σπάσιμο του πελατειακού κώδικα σ αυτό το τόσο υψηλό επίπεδο και μετά από επτά χρόνια σε μνημόνια περνούν την αρμοδιότητα για τον ορισμό των διοικήσεων των ΔΕΚΟ στο υπερταμείο το οποίο σε μεγάλο βαθμό ελέγχεται από τους “θεσμούς”. Μπορεί κανείς να έχει άλλη πρόταση για το πώς πρέπει να γίνεται η επιλογή των προσώπων, αλλά η αποφυγή του θέματος δεν συνδέθηκε με τέτοιες αντιρρήσεις, αλλά μόνο με την απροθυμία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης να αγγίξουν ένα θέμα που δεν έχει ψηφοθηρικό αλλά μόνο μεταρρυθμιστικό περιεχόμενο.
Θα είχε ενδιαφέρον να πραγματοποιηθεί αυτή η συζήτηση στη Βουλή για να ακούσουμε γιατί δεν έχει γίνει μέχρι τώρα με ελληνική πρωτοβουλία κάτι τόσο εξυγιαντικό, αντιπελατειακό και εκσυγχρονιστικό. Για το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές είναι πιο εύκολη η υπεκφυγή, αφού κρύβονται όλοι άνετα πίσω από την απόφαση του ΣτΕ που υπερασπίστηκε την ανάγκη για εκκλησιασμό των εμποροϋπαλλήλων. Και ποιος θυμάται τη γαλάζια αλλά αντιμνημονιακή συντεχνία των φαρμακοποιών που αντιστάθηκε μέχρι τώρα με επιτυχία στην επαχθή και επονείδιστη πώληση ασπιρίνης στα σούπερμάρκετ.
Η συζήτηση στη Βουλή -επειδή αυτό εξυπηρετεί τους πρωταγωνιστές- κινήθηκε στο γνωστό μοτίβο “είστε η χειρότερη κυβέρνηση όλων των εποχών”-“φωνάζει ο κλέφτης” με μια άγονη αντιπαράθεση για το αν καταστραφήκαμε τα τελευταία δύο χρόνια ή αν όσα προηγήθηκαν μας έφεραν εδώ (αφού το δόγμα του άσπρου-μαύρου δεν επιτρέπει ενδιάμεσες προσεγγίσεις, πόσο μάλλον συζεύξεις και συνθέσεις).
Ο βουλευτής του Ποταμιού Σπύρος Δανέλλης προσπάθησε να πείσει στις συνεδριάσεις της κοινοβουλευτικής ομάδας ότι πρέπει να ψηφίσουν όσα θεωρούν σωστά και είναι συμβατά με τις θέσεις του κόμματός τους και να μην παρασυρθούν από τον τυφλό αρνητισμό της ΝΔ που προτάσσει τις εντυπώσεις από την ουσία. Δεν κατάφερε να γίνει αποδεκτή η άποψή του, επέμεινε όσο μπορούσε και τελικά πειθάρχησε στην κομματική γραμμή.
Ο ανεξάρτητος βουλευτής Χάρης Θεοχάρης υπερψήφισε τα άρθρα που αφορούν ζητήματα καταπολέμησης διαφθοράς και ενίσχυσης διαφάνειας στα οικονομικά των κομμάτων, τις τροποποιήσεις του πτωχευτικού κώδικα (απλοποιημένη διαδικασία πτώχευσης ΜμΕ), τη μείωση του ΦΠΑ στα αγροτικά εφόδια (το μόνο που ψήφισαν όλοι οι βουλευτές μαζί με την κατάργηση έκπτωσης φόρου βουλευτή), τις ρυθμίσεις για το Airbnb, τα μέτρα για την προστασία ανηλίκων από καπνό και κάποια ακόμη άρθρα.
Οι περιπτώσεις Δανέλλη και Θεοχάρη αποδεικνύουν ότι ο παλαιοκομματισμός δεν είναι ανίκητος και ότι ο φανατισμός δεν έχει σαρώσει τα πάντα. Και αν τυφλώνει η αντιΣΥΡΙΖΑ μανία, αυτό δεν αναιρεί ότι μπορεί να γίνει πολύ πιο αποτελεσματική κριτική στην κυβέρνηση από πρόσωπα και κόμματα που έχουν το μεταρρυθμιστικό πλεονέκτημα και δεν περιμένουν απλώς την πτώση του αντιπάλου για να καβαλήσουν το ίδιο γέρικο άλογο της εξουσίας που θα πηγαίνει στον ίδιο προορισμό, στα αλώνια της κατάληψης του κράτους και της δημόσιας περιουσίας.
ΥΓ: Είδα στο Gazarte την “Ιστορία του ελληνικού έθνους - αλλιώς” από τον Σίλα Σεραφείμ και γέλασα μέχρι δακρύων όχι μόνο επειδή είναι τόσο δυνατό το χιούμορ του που ξεκαρδίζεσαι θες-δεν θες, αλλά ακόμη γιατί είναι ο μόνος τρόπος να μεταβολίσεις τόσο σκληρές αλήθειες για τη συλλογική αντίληψη του παρελθόντος και του παρόντος που καθορίζουν το μέλλον. Του χρόνου η παράσταση θα παίζεται στο Μικρό Παλλάς και θα την ξαναδώ (ελπίζω με την κόρη μου).
