Το καθεστώς Μαδούρο και η διολίσθησή του σε δικτατορία είναι από τα αγαπημένα θέματα συζήτησης του αντικυβερνητικού πολιτικού μετώπου. Εξαιτίας του θαυμασμού που έτρεφαν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ προς το καθεστώς της Βενεζουέλας, η κριτική ενάντια στο Μαδούρο είναι μια κριτική ενάντια στα ιδανικά που πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Καθίσταται σαφές κατά αυτό τον τρόπο ότι το όνειρο που έχουν να προσφέρουν οι πολιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να καταντήσει ο μεγαλύτερος εφιάλτης.
Κάπου όμως πρέπει να τίθεται κάποιο όριο. Όταν πεθαίνουν άνθρωποι, η ενστικτώδης ανθρώπινη αντίδραση είναι σοκ και σιγή ή έστω θυμός ενάντια στο καθεστώς. Για κάποιους στην Ελλάδα η αντίδραση είναι «Χα! Είδες που στα έλεγα;». Αυτόματα η αξία των ζωών που χάθηκαν στη Βενεζουέλα περιορίζεται στο μέγεθος της ενίσχυσης ενός επιχειρήματος ενάντια στον Τσίπρα, τον Παππά ή τον Παπαδημούλη. Το χειρότερο είναι ότι συνοδεύεται από ψήγματα, ενίοτε και από κύματα, χαράς.
Αν οι ίδιες οι ζωές εργαλειοποιούνται για να υποστηρίζονται και να επικρατούν ιδεολογίες και πολιτικές θέσεις, ο ολοκληρωτισμός κερδίζει. Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις μπορεί να είναι ιδιαίτερα ισχυρές και με πολύ μεγάλο διακύβευμα. Ο πραγματικός, όμως, εχθρός δεν είναι ο ίδιος ο συμπολίτης μας ή ο συνάνθρωπός μας. Εχθρός είναι ο φανατισμός που δηλητηριάζει την ψυχή μας και εκμηδενίζει την αξία των ανθρώπινων ζωών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τότε ξεχνάμε τους κανόνες δικαίου, ξεχνάμε την ελευθερία ή την ισότητα, ξεχνάμε την ίδια σημασία του ανθρώπου και αυτοσκοπός μας γίνεται να εξουδετερώσουμε τον αντίπαλο.
Μετά και από τα τελευταία γεγονότητα, ο πόνος στη Βενεζουέλα διογκώνεται. Τα θύματα και οι οικογένειές τους αξίζουν σίγουρα πολύ παραπάνω από το να γίνονται επιχειρήματα ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνουν καν οι κηδείες των ανθρώπων. Κάποιες στιγμές σωστό είναι να σιγούμε.
11°
