Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι πως η έννοια του μπάτσου ταυτίζονταν με το κράτος. Όσο περνάει ο καιρός και όσο μεγαλώνω, συνειδητοποιώ πως οι κρατικώς μισθοδοτoύμενοι μπάτσοι γίνονται όλο και λιγότεροι σε σχέση με τους μπάτσους ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Διακρίνω, δηλαδή, μια αύξηση στον αριθμό των συνανθρώπων μου οι οποίοι πασχίζουν να επιβάλουν τα γούστα τους, με όλο και μεγαλύτερο φανατισμό, σε όλο και περισσότερους.
Ο πιο συνηθισμένος τύπος μπάτσου ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μέχρι προσφάτως, ήταν ο μπάτσος του λιλιού μας. Ήταν εκείνοι οι μυστήριοι συνανθρώποι που είναι παθιασμένοι με την ομοφυλοφιλία (όταν λέω παθιασμένοι, φυσικά μιλώ για πάθος εναντίον της ομοφυλοφιλίας), παθιασμένοι με το λιλί μας και με το πού θέλουμε να το τοποθετήσουμε (διευκρινίζω και πάλι πως το πάθος τους έχει αποτρεπτικό και μόνο χαρακτήρα). Οι μπάτσοι αυτοί εξακολουθούν να υπάρχουν, εξακολουθούν –συνήθως– να φορούν μαύρα φορέματα με χρυσά κοσμήματα και εξακολουθούν να είναι κυρίως άνθρωποι που έχουν πάρει όρκο το δικό τους το λιλί να μην μπει πουθενά. Όμως πια δεν είναι μόνοι τους καθώς στη μεγάλη των μπάτσων αυλή έχουν προστεθεί και δύο νέες κατηγορίες. Οι μπάτσοι της τηλεόρασης και οι μπάτσοι της διατροφής.
Οι μπάτσοι της τηλεόρασης έχουν ξεκινήσει τις περιπολίες εδώ και κάνα δίμηνο και η δράση τους έχει να κάνει με την απόλυτη απειλή για την ελληνική κοινωνία: Το Σερβάιβορ, Σαρβάιβορ, Σουρβάιβορ ή όπως αλλιώς θέλετε να το προφέρετε. Οι μπάτσοι αυτοί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Στην πρώτη ανήκουν οι συνάνθρωποι μας οι οποίοι αγνοούν πως οι κατασκευαστές τηλεοράσεων έχουν προβλέψει την επιθυμία αλλαγής καναλιού ή ακόμα και κλεισίματος της συσκευής και την έχουν εξοπλίσει με αντίστοιχα κουμπιά. Η αδυναμία τους να αλλάξουν κανάλι ή να κλείσουν την τηλεόραση τους αναγκάζει να διαμαρτύρονται για τα προγράμματα που δεν τους αρέσουν και να απαιτούν τη διακοπή τους. Οι μπάτσοι αυτοί αντιμετωπίζονται εύκολα καθώς ηρεμούν με το που κάποιος τους εξηγήσει τη χρήση του τηλεκοντρόλ. Οι πραγματικά δύσκολοι είναι αυτοί που ανήκουν στην άλλη κατηγορία: Οι συμπολίτες, δηλαδή, οι οποίοι απαιτούν τη διακοπή προγραμμάτων όχι γιατί δεν θέλουν να τα παρακολουθούν οι ίδιοι, αλλά γιατί δεν θέλουν να τα παρακολουθεί και κανένας άλλος. Στην πραγματικότητα η βαθιά γνώση των προγραμμάτων που κατακρίνουν προδίδει φανατική παρακολούθηση αλλά τόσο για αυτό όσο και για την επιθυμία τους να ορίζουν εκείνοι τι και πότε πρέπει να βλέπουν όλοι οι υπόλοιποι, απαιτούνται ειδικές ιατρικές γνώσεις τις οποίες δυστυχώς δεν διαθέτω, αν και κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο αναγκαίο να αποκτήσω.
Μια ανάγκη που γίνεται ακόμα πιο έντονη, όταν έρχεται η ώρα να περιγράψω τους μπάτσους της διατροφής που έκαναν την εμφάνισή τους τις γιορτινές αυτές μέρες. Και αυτοί οι μπάτσοι χωρίζονται σε δύο σώματα. Το πρώτο είναι αυτό που απαιτεί να απαγορευτεί στους άθεους να διοργανώνουν και να διαφημίζουν γεύματα κρεατοφαγίας κατά τη διάρκεια της μαζικής δίαιτας που ονομάζουμε Σαρακοστή. Είναι άνθρωποι που δεν είναι και τόσο σίγουροι για την ορθότητα της πίστης τους, φοβούνται ότι οι στερήσεις τις οποίες υφίστανται μπορεί να είναι μάταιες και λιγουλάκι ζηλεύουν αυτούς που δεν στερούνται. Και ορθώς. Ξέρετε τι είναι να νηστεύεις για να πας στον παράδεισο αλλά να αμφιβάλλεις και λίγο για την ύπαρξή του, τη στιγμή που ο γείτονας πλακώνεται στα κοψίδια; Σκληρό.
Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπισθούν οι μπάτσοι της Σαρακοστής είναι η ενδυνάμωση της πίστης τους. Είναι να σιγουρευτούν ότι οι στερήσεις τους θα τους οδηγήσουν σε έναν άλλο κόσμο που όχι απλώς είναι εφικτός, αλλά και βέβαιος. Ένα κόσμο ανταμοιβής τόσο μεγάλης, που θα κάνει όλες τις στερήσεις ασήμαντες και απλώς καταγέλαστους όσους επιλέγουν να μην τις υφίστανται. Το πώς γίνεται αυτή η ενδυνάμωση πίστης δεν το ξέρω, αλλά ίσως να περιλαμβάνει υπερωρίες από τους υφισταμένους του Ιερώνυμου.
Το άλλο σώμα των μπάτσων της διατροφής έχει και αυτό αποστολή να εξαφανίσει την κρεατοφαγία. Όχι όμως για κάποιες συγκεκριμένες ημέρες αλλά όλες τις μέρες του χρόνου. Είναι οι άνθρωποι που δεν ξέρουν τι σημαίνει ο όρος «παμφάγος» ή τι είναι ο «κοπτήρας» στην οδοντιατρική, αλλά αυτό δεν είναι από μόνο του κακό. Κακό γίνεται όταν απαιτούν να το ξεμάθουμε και όλοι οι υπόλοιποι. Ευτυχώς, δεν έχουν την ίδια απαίτηση για τη λέξη «γραφικός» καθώς αυτό θα δυσκόλευε πολύ την προσπάθειά μας να περιγράψουμε την εκδήλωση διαμαρτυρίας την οποία απόλαυσαν όσοι βρέθηκαν στην Ερμού πριν λίγες ημέρες. Μια εκδήλωση στην οποία μαυροντυμένοι συμπολίτες, κρατώντας φωτογραφίες γλυκύτατων (και πιθανώς νοστιμότατων) αρνιών, προπαθούσαν να δημιουργήσουν ενοχές στους περαστικούς που τα λιγουρευόντουσαν.
Δεν ξέρω αν οι συμπολίτες μου αυτοί έχουν σκεφτεί πως αργά ή γρήγορα κάποιος θα επιχειρήσει να επιβάλει την κατάργηση όλων των εντομοαποθητικών, γιατί, φίλε μου, αν θέλεις να προστατεύσεις ό,τι είναι ζωντανό, δεν περιορίζεσαι στο αρνάκι, το γουρουνάκι και το βοϊδάκι. Προστατεύεις και το κουνουπάκι, προστατεύεις και τη μυγίτσα, προστατεύεις και την κατσαριδούλα. Δεν ξέρω επίσης αν έχουν σκεφτεί ότι μπορεί κάποιος άλλος να πει πως και το λαχανάκι και το μαρουλάκι έχουν μια κάποια ζωή και να απαιτήσει να μην τους τη στερήσουμε. Νομίζω πως και να το έχουν σκεφτεί δεν θα κάνει καμία διαφορά. Γιατί όλους αυτούς τους συμπολίτες, τους μπάτσους του λιλιού μας, τους μπάτσους της τηλεόρασης μας, τους μπάτσους του φαγητού μας, δεν τους κινεί η λογική. Τους κινεί η ανάγκη να νιώσουν ανώτεροι και να επιβληθούν. Και η μόνη παρηγοριά είναι πως, όπως συνήθως συμβαίνει με τους μπάτσους ιδιωτικής πρωτοβουλίας, στο τέλος δεν θα τα καταφέρουν. Και μπράβο τους.
13°
