Από μια άποψη, ήταν πολύ χρήσιμο έτσι που τα ’κανε ο Ντάισελμπλουμ. Μπλουμ, μας έριξε όλους στη λούμπα με τα κλισέ. Αλμπίνος ευνούχος του βορρά διαγωνίζεται με τριχωτό μαμάκια του Νότου για το ποιος είναι περισσότερο μισογύνης, κι από κοντά καταφθάνει κι ο ανατολίτης με τη χατζάρα διεκδικώντας την ασυλία και το έπαθλο φαγητού ολάκερο.
Μη μαλώνετε, όλοι θα πάρετε. Κι εσείς με τα πολλά κι οι άλλοι με τα λίγα. Θέλετε να το τυπολογήσουμε κι άλλο ώστε να μάθουμε επιτέλους τίνος είν’ το πάνω χέρι; Γιατί όχι; Τι έχουμε να χάσουμε εξόν από τον μπούσουλα; Θέλετε μήπως να λέμε ρατσιστής ή σεξιστής ή φυλετιστής ή τζεντεριστής ή hater;
Με τρομάζουν αυτές οι λεκτικές κρυψώνες που πολλαπλασιάζονται με θαυμαστή επινοητικότητα προκειμένου να ορίσουμε με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια το ποιόν του δράστη και να αφήσουμε το έγκλημα σκοτεινό κι ακατονόμαστο. Δεν είναι τυχαίο που ο Μάο είχε ξαποστείλει τη γυναίκα στο μισό του ουρανού, δηλαδή μακριά από μας κι όπου θέλει ας είναι. Νιώθετε καλύτερα έτσι; Νιώθετε καλύτερα που δεν λέμε ότι το έγκλημα είναι πολιτικό ώστε πολιτική να είναι και η λύση του;
Προσέξτε. Δεν μιλάμε πια για ηθική καταδίκη, μπαφιάσαμε. Μπαφιάσαμε να σας περιμένουμε να πάρετε μπρος. Εσάς τους τριχωτούς ή τους αλμπίνους, που ο φεμινισμός σάς φαίνεται καλός και πολύ αξιότιμος μόνον όταν συμβαίνει αλλού και τον παρακολουθούμε σε live streaming μέσα από το τους New York Times. Στην αντι-Τραμπ Αμερική παραδείγματος χάριν, με τη Σκάρλετ Γιόχανσον (κατά προτίμηση) στο πόντιουμ και τη Μαλία Ομπάμα στα συνθήματα. Χωρίς Σκάρλετ και Μαλία, δεν σας κάνει καθόλου κούκου. Ο εκ του συστάδην φεμινισμός αρχίζει αίφνης να σας βρωμάει «υστερία», «φανατισμό», σουτιέν που καίγονται, γιοφύρια που γκρεμίζονται, και τα χεράκια πάνε αυθόρμητα πάνω στο πουλί σα να ετοιμάζεται να σας βαρέσει πέναλτι ο Μάρκους Μπεργκ. Που είναι και Σουηδός, δηλαδή κατά νόμον φεμινιστής, οπότε μπλέξαμε…
Εθνική γιορτή σήμερα και ειλικρινά δεν έχω τίποτα να σας ευχηθώ πάρεξ ελευθερία και γλώσσα.
15°
