Τα καταφέραμε, πάλι. Η κοινωνία χωρίστηκε στα δύο και τα αντανακλαστικά των αντιμαχόμενων στρατοπέδων ενεργοποιήθηκαν. Το «σύστημα» απέτυχε να χρησιμοποιήσει υπέρ του κάτι που θα μπορούσε να του είχε πιστωθεί σαν απόλυτη επιτυχία. Η σύλληψη τεσσάρων δραστών σε ληστεία με καλάσνικοφ, πιθανών εμπλεκόμενων σε τρομοκρατικές ενέργειες, κατέληξε σε φιάσκο με τις φωτογραφίες των κακοποιημένων δραστών που κυκλοφόρησαν, πειραγμένες μάλιστα στο φότοσοπ. Οι εξηγήσεις που δόθηκαν εξέθεσαν εις διπλούν την αστυνομία...
Το αντίπαλο δέος πήρε θέση. Οι δράστες, εκτός του ότι χτυπήθηκαν άγρια, ήταν και παιδιά. Παιδιά πλούσιων οικογενειών, που με τις πράξεις τους αλλά και τη στάση που κράτησαν εκ των υστέρων φάνηκε ότι είχαν περάσει προ πολλού στην πλευρά των μεγάλων. Η ετυμηγορία; Η σάπια κοινωνία που τρώει τα παιδιά της. Οι μισoί έπεσαν από τα σύννεφα με τους «βασανισμούς παιδιών» και οι άλλοι μισοί υπερασπίστηκαν τις «σφαλιάρες εναντίον τρομοκρατών».
Όσο όμως είναι υποκριτικό να πέφτεις από τα σύννεφα –οι εν λόγω πρακτικές της αστυνομίας δυστυχώς δεν είναι καινούργιες–, άλλο τόσο είναι κυνικό να τις υπερασπίζεσαι.
Από τη στιγμή που 20χρονοι έχουν στα χέρια τους καλάσνικοφ και τα χρησιμοποιούν σε ληστείες οτιδήποτε μπορεί να συμβεί. Σε οποιαδήποτε συμπλοκή με όπλα μπορεί να υπάρξουν σοβαρότατες συνέπειες, ακόμα και θύματα. Μπορεί να πιαστούν οι δράστες και να τους χτυπήσουν κατά την επιχείρηση σύλληψής τους ή και εκ των υστέρων, κατά τη διάρκεια της κράτησης. Σε μια κοινωνία που θα λειτουργούσαν οι θεσμοί η δεύτερη εκδοχή θα ήταν ανεπίτρεπτη. Δεν ζούμε σε τέτοια κοινωνία. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τη δικαιολογήσουμε, όπως άλλωστε δεν μπορεί να δικαιολογηθεί κι η πράξη των νεαρών από τις «αλτρουιστικές» τους προθέσεις. Ακόμα κι αν πρόκειται για «παιδιά»...
Τα καταφέραμε, πάλι. Αντί να σκεφτούμε νηφάλια, αντί να πάρουμε θέση ως πολίτες, με βάση τα γεγονότα, η μισή κοινωνία τάχθηκε εναντίον της άλλης μισής. Παρασυρθήκαμε από το θυμικό μας, από την πολιτική μας γραμμή, από την ιδιότητά μας, δώσαμε μάχες στο διαδίκτυο, στο γραφείο, μεταξύ φίλων. Φάνηκε για ακόμα μια φορά ότι είμαστε μια κοινωνία διχασμένη, δηλαδή διαλυμένη. Κι ας μην αυταπατώμαστε, σε μια τέτοια κοινωνία κανένας θεσμός δεν μπορεί να λειτουργήσει, ούτε αυτός της αστυνομίας, ούτε της δικαιοσύνης, ούτε έχουμε ελπίδες για κοινωνική ειρήνη.
23°
