Κάποιοι λαγοί έχουν ξανακάνει την εμφάνισή τους το τελευταίο διάστημα, μιλώντας και πάλι για συναίνεση, για δόσιμο των χεριών, για κοινή στάση απέναντι στους «συντηρητικούς κύκλους των Βρυξελλών και του Βερολίνου». Επιχειρηματολογούν ως απάντηση στην ξαναζεσταμένη παραφιλολογία ενός Grexit. Κι από δίπλα να ρίχνει νερό στο μύλο τους κι ο Σόιμπλε, δηλώνοντας πως κούρεμα μόνο εκτός ευρώ μπορεί να υπάρξει. Δεν είναι περίεργο που μέσα σε τούτο το περιβάλλον, επικρατεί η φωνή του απαισιόδοξου Ντάισελμπλουμ αντί του παρηγορητικού Μοσκοβισί.
Το τροπάρι είναι γνωστό, είναι πληκτικά όμοιο μ’ εκείνο της περιόδου μετά το δημοψήφισμα, όταν ο θρασύτατος Τσίπρας απαιτούσε την υποστήριξη εκείνων που καθύβριζε για χρόνια. Ίδιοι πάνω κάτω είναι και οι σημερινοί κήρυκες της αλά ΣΥΡΙΖΑ εθνικής ομοψυχίας, δήθεν διαλλακτικοί κυβερνητικοί βουλευτές, πρώην προβεβλημένοι της κεντροδεξιάς, «έγκριτοι» δημοσιογράφοι, καιροσκόποι επιχειρηματίες. Στρέφονται κατά εκείνων των φωνών μέσα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ που ζητούν –λογικά και υπεύθυνα– την απομάκρυνση της τόσο καταστροφικής αυτής κυβέρνησης. Μέμφονται πρόσωπα και κόμματα επειδή ζητούν πολιτική αλλαγή, αντί να... βάζουν πλάτη. Πλάτη σε τι όμως; Στα τερτίπια της Θάνου;
Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Είναι κατ’ αρχήν δεδομένο πως οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν θα εγκαταλείψουν τις αναπαυτικές καρέκλες μόνο και μόνο επειδή τους το ζητά η αντιπολίτευση. Οι άνθρωποι απροκάλυπτα ζουν μακράν τις καλύτερες μέρες της ζωής τους. Η μόνη αιτία για να φύγουν πρόωρα θα είναι να παρατήσουν την προσπάθεια υλοποίησης των πρόσθετων μνημονιακών δεσμεύσεων, εφόσον κρίνουν πως αυτή θα εξαφανίσει το πολιτικό τους μέλλον. Το κάλεσμα να παραιτηθούν απλώς τονίζει την ζημία που προκαλείται από κάθε μέρα παραμονής τους στην εξουσία. Από κει και πέρα, είναι σίγουρο πως δεν τους εμποδίζει η αξιωματική αντιπολίτευση να περάσουν τις αναγκαίες νομοθετικές αλλαγές. Δεν έχουν απέναντί τους λαϊκιστές οι οποίοι προσπαθούν να βραχυκυκλώσουν τα πάντα, ακόμη και με τη βία. Δεν είναι η έλλειψη συναίνεσης που τους έχει ξαναστριμώξει στη γωνία, με τους Ευρωπαίους να μην πέφτουν πλέον στην παγίδα της κατάθεσης συγκεκριμένων προτάσεων. Είναι η κουτοπονηριά τους, και η αδυναμία τους να αποδεχτούν τις μεταρρυθμίσεις ως μονόδρομο βιώσιμης ανάπτυξης.
Ταυτόχρονα, βλέπουμε και το εξής απίστευτο. Ενώ μιλούν για εθνική ενότητα και για ισχυρές πλειοψηφίες στις κρίσιμες ψηφοφορίες, ενεργούν ταυτόχρονα εντελώς ρουσφετολογικά, με αδιαφανείς αναθέσεις, παράνομες μονιμοποιήσεις, συνεχιζόμενους διορισμούς, όλα χωμένα σε ευφάνταστες μεταμεσονύκτιες τροπολογίες. Ζητούν εμπιστοσύνη, αφού ξεγέλασαν την αντιπολίτευση πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, και ενώ συνεχίζουν τις απροκάλυπτες προσπάθειές τους για οικοδόμηση ενός νέου κομματικού (μήπως μονοκομματικού;) κράτους. Ε δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή μια τέτοια πολιτική συμπεριφορά, οι εχέφρονες πολίτες δεν πρόκειται να καταπιούν την υποταγή της αντιπολίτευσης στη σπείρα του Μαξίμου.
Αυτό που πρέπει εδώ να γίνει πλήρως αντιληπτό είναι πως η αντίθεση στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι ζήτημα προσώπων, μα πολιτικών. Η σημερινή κυβέρνηση αντιπροσωπεύει ό,τι πιο λάθος καθιερώθηκε στη χώρα μετά το ’74. Υπερασπίζονται τον νεποτισμό, τον κρατισμό, τη διαπλοκή, τον κομματισμό, τον εκχυδαϊσμό, το απυρόβλητο ενός χομπσιανού Λεβιάθαν, που πολλά στερεί και λίγα προσφέρει. Πολλοί ψηφοφόροι τους ήταν παραπλανημένα όργανα αυτού του βαθέος κατεστημένου, φοβούμενοι για το άγνωστο και για την προσωπική τους ευημερία. Τώρα τους έχουν μείνει κυρίως παρτάκηδες και εμμονικοί, υστερικοί εχθροί του φιλελευθερισμού. Οι υπόλοιποι λάκισαν, και αναμένουν μετέωροι ως αναποφάσιστοι. Θα πρέπει σύντομα να πειστούν κι αυτοί πως η επιμονή στη διατήρηση των δικών τους προνομίων θα μας βουλιάξει, και πως η δίκαιη ανακατανομή των μνημονιακών βαρών θα ωφελήσει ολόκληρη την κοινωνία. Αν με κάποιους θα πρέπει να βρεθεί τελικά συναίνεση είναι με τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, κι όχι με τ’ αφεντικά του. Αυτούς πρέπει να κρατήσουμε μακριά από τα νύχια των δυο άκρων.
Ίσως την καλύτερη απάντηση σε όλους τους... καλοπροαίρετους να την έδωσε ο Παύλος Παπαδόπουλος, με το ομολογουμένως μακροσκελέστατο άρθρο του σχετικά με την αξιοποίηση ενός Grexit ως εργαλείου καθεστωτικής μεταβολής. Έγραψε όντως αρκετά με τα οποία διαφωνώ. Ο Τσίπρας μπορεί όντως να σκέπτεται όσο αδίστακτα τον περιγράφει ο αρθρογράφος, όμως το ερώτημα ενός νέου δημοψηφίσματος είναι πολύ δύσκολο να προσδιοριστεί. Οι κατακερματισμένοι αντιευρωπαϊστές πράγματι αθροίζουν ισχνή πλειοψηφία, όμως ο Τσίπρας δεν ελέγχει ούτε την ΧΑ ούτε το ΚΚΕ, ενώ υπάρχουν ευρωπαϊστές δημοκράτες ακόμη και ανάμεσα στους ψηφοφόρους του. Παράλληλα, το 75% που φέρεται να δηλώνει ότι πάσχει η δημοκρατία μας, είναι ένα φυσιολογικό ποσοστό σε μια χώρα όπου επιβάλλεται σκληρή λιτότητα, η οποία συστηματικά και παραπλανητικά αποδίδεται σε ξένους. Επίσης, το ότι κάποιοι σημαίνοντες «καραμανλικοί» τρώνε ψωμί από τον Τσίπρα, δε σημαίνει πως τον στηρίζει κι ο πρώην πρωθυπουργός. Η χώρα έχει τεράστιο πρόβλημα εμπορικού ελλείμματος, όπως αναγνωρίζει ο συντάκτης. Άτομα σαν τον Τόσκα δε θα μπορέσουν να διαχειριστούν το χάος που θα προκαλέσουν οι βέβαιες ελλείψεις αγαθών. Τυχόν αποσταθεροποίηση της χώρας μπορεί να οδηγήσει λοιπόν σε γενικευμένη αστάθεια τα Βαλκάνια και σε ενδυνάμωση της Τουρκίας. Θέλουν κάτι τέτοιο οι μεγάλοι παίκτες; Και τέλος, ο Τσίπρας κι η ομάδα του δεν είναι μετεμψυχώσεις του Μακιαβέλι. Είναι ένα μάτσο θρασείς αρπακολλατζήδες, και το έχουν αποδείξει. Και γι’ αυτό είναι απρόβλεπτοι μα και επικίνδυνοι.
Σε ένα όμως βασικό συμφωνώ με τον Παπαδόπουλο. Η νωχελική επαγγελματική πολιτική ελίτ δεν ανησυχεί, είναι βέβαιη για τη διαιώνισή της, έστω και προσχηματικά, υπό ένα ημιδημοκρατικό καθεστώς. Εμπόδιο σε τέτοιους σχεδιασμούς μπορεί να είναι μόνο το δημοκρατικό αισθητήριο και τα υγιή αντανακλαστικά του λαού. Ας μην ξεχνάμε πως ακόμη και στον Εμφύλιο, οι δυνάμεις της αστικής Δύσης δε θα κέρδιζαν αν δεν πήγαινε ο λαός να υπηρετήσει στα βουνά....
20°
