Το λάθος, ή το έγκλημα, ξεκινά από τη διαπίστωση ότι η ηγετική ομάδα στο Μαξίμου και το κόμμα πάσχουν από ανίατη άγνοια κινδύνου. Αν κανείς προσθέσει μία δόση παθολογικού ερασιτεχνισμού και δύο δόσεις βαλκανικής κουτοπονηριάς, καταλήγει στο εκρηκτικό κοκτέιλ. Η κυβέρνηση έμεινε από ιδεολογικά καύσιμα. Το Μαξίμου υποχρεώνεται σε ανακύκλωση φθαρμένου επικοινωνιακού υλικού. Το κόμμα αντιλαμβάνεται την άμεση προοπτική εξοστρακισμού από τη γλυκιά απόλαυση της εξουσίας και μεταξύ «Πασκάλ και Μπρούκνερ» (προκαλούν και τη συμπόνια λόγω ανοησίας) τοποθετεί τον παροπλισμένο Νίκο Φίλη σε ρόλο «εξομολογητή». Διότι, βρε αδερφέ, πρέπει να διασφαλιστεί και κάποια ελπίδα. Ικμάδα έστω ελπίδας για το κολασμένο, εφεξής, αύριο της Αριστεράς.
Η Ελλάδα έπρεπε να μείνει και να παραμείνει εκτός της «μάχης» των Βουβαλιών και στις δύο εξελισσόμενες φάσεις της. Η πρώτη αφορά το μείζον. Τον πόλεμο μεταξύ Αμερικής και Γερμανίας για το Ευρώ και την ΕΕ. Η δεύτερη αφορά τις εσωτερικές ανισορροπίες εντός της Ευρώπης, όπως αυτές αναδεικνύονται διά μέσου των εκλογικών αναμετρήσεων σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία (προς το παρόν, διότι η Ιταλία καραδοκεί). Από τη στιγμή που το ελληνικό ζήτημα κατέστη μέρος του προβλήματος η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο.
Πρέπει να θεωρείται ως απολύτως σίγουρο πως μερίδα κυβερνητικών παραγόντων, αν όχι ο ίδιος ο πρωθυπουργός, έπεσαν θύματα μίας αμφιλεγόμενης «φιλολογίας» περί της θέσης της Ελλάδος στην επερχόμενη Νέα Τάξη (ή μη Τάξη) Πραγμάτων. Σε αυτήν δηλαδή τη φάση όπου κυριαρχούν κατά τους ειδικούς τρεις «τίτλοι». «Post Truth, Post West, Post Order». Άλλωστε αυτή είναι και η κυρίαρχη θεματολογία στην προσεχή σύνοδο του Μονάχου για την Ασφάλεια, όπως αποκαλύπτει με ανατριχιαστική ακρίβεια η «DW». Υφίστανται ενδείξεις, κάτι παραπάνω από αποχρώσες, ως προς την «πληροφόρηση» και «κατανόηση» κυβερνητικών παραγόντων σχετικά με τις πέραν του Ατλαντικού σκέψεις περί της θέσης της Ελλάδας σε αυτή τη «Νέα Ανακατάταξη». Άλλωστε, ως γνωστόν, στη χώρα αυτή δεν υπάρχουν μυστικά. Δεν υπήρξαν ποτέ.
Ας μην αιφνιδιάζεται λοιπόν ο πολίτης από ορισμένες «out of the blue» τοποθετήσεις κύκλων ή και προσώπων του κυβερνητικού και όχι μόνον χώρου περί «ευρώ», «GREXIT», «Δραχμής» και άλλων ηρωικών και πένθιμων συμπερασμάτων ή προσδοκιών. Κάποιοι «παίζουν μπάλα» για λογαριασμό τρίτων ή και τέταρτων οι οποίοι δεν εμφανίζονται.
Κάποιοι λοιπόν πίστεψαν πως σε αυτό το γιγαντιαίο για το ελληνικό μπόι παιχνίδι θα μπορούσαν να διαδραματίσουν ρόλο, ακόμη και να διεκδικήσουν συγκεκριμένες αποστολές. Λάθος μέγα. Ο μικρομεγαλισμός του ελληνικού πολιτικού προσωπικού κινούνταν ανέκαθεν εκτός πραγματικότητας.
Τώρα που τα πράγματα αγρίεψαν και η στενωπός φαντάζει αδιαπέραστη, τώρα λοιπόν αντιλαμβάνονται οι φωστήρες πως το ελληνικό πρόβλημα είναι ζήτημα εικοσαετίας, πως η μεταρρύθμιση του ελληνικού βαλτότοπου θα είναι επώδυνη, μακροχρόνια και εν πολλοίς ανελέητη. Οπότε χρειάζονται συναινέσεις. Με ή χωρίς ευρώ, με ή χωρίς δολάριο, με ή χωρίς δραχμή, η χώρα αυτή για να υπάρξει στη διεθνή κατανομή εργασίας, με λίγα λόγια για να καταστεί ανταγωνιστική, χρειάζεται να ισοπεδώσει τον εαυτό της και κατόπιν να χτίσει πάνω στα συντρίμμια της.
Προκαλεί ενδιαφέρον η «φιλολογία» περί αναπροσανατολισμού του κυβερνητικού σχήματος και η «Ιφιγενοποίηση» Καμμένου διά χειρός Κουμουνδούρου με στόχο τον αφύσικο γάμο με το υβρίδιο της Φώφης. Ναι, η μόνη διαφορά μεταξύ ζώου και ανθρώπου είναι η διαστροφή. Με αυτή την παραδοχή πορευόμαστε. Ο Νίκος Φίλης ήταν από νεαρό παιδί απολύτως πιστός στον κομματικό μηχανισμό. Επί εποχής Παρτσαλίδη ακόμη, αν δεν απατά η μνήμη. Ποτέ δεν παρεκτράπηκε. Γιατί να το πράξει σήμερα; Θα ήταν πρωτοφανές. Όταν λοιπόν παρεμβαίνει στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ με τον τρόπο και το ύφος που γνωρίζουμε, μάλλον εκτελεί αποστολή. Κομματική αποστολή.
Λίγες ημέρες πριν ο κ. Τσίπρας παρεβρέθη σε εκδήλωση παρουσίασης βιβλίου, όπου εις εκ των προσώπων του πάνελ ήταν ο κ. Κουβέλης. Την ίδια στιγμή, ο εξ απορρήτων φίλος και διαχρονικός σύντροφος του κ. Κουβέλη, Σταμάτης Μαλέλης, δημοσίευε στην «Εφημερίδα των Συντακτών», κοίτα να δεις τώρα, απόψεις περί ανάγκης συνεύρεσης του ΣΥΡΙΖΑ με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Τυχαίο;
Καλλωπισμένη η παρέμβαση τοιουτοτρόπως, ώστε να φαίνεται ως κραυγή αγωνίας για το μέλλον της Κεντροαριστεράς, η πρόταση αυτή συνίσταται στο εξής παράδοξο. Την ανασύσταση του πυρήνα της Ανανεωτική Αριστεράς (Μιχάλη, ξύπνα, έχουν τρελαθεί) που είτε διέφυγε, είτε παραμένει στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε έχει πάει σπίτι της. Πρόκειται για μία απλή «αρλούμπα» ή αντιθέτως απηχεί τις σκέψεις για τη διεύρυνση ενός κυβερνητικού σχήματος υπό την παρούσα Βουλή προκειμένου να αποτραπεί το πλήρες ναυάγιο του «πρώτη φορά Αριστερά» και προσωπικά πια, της ηγετικής ομάδας του Μαξίμου; Ακόμη περισσότερο. Μήπως αντιλαμβάνεται εσχάτως το σύστημα της αριστερής τάχα μου εξουσίας πως η εξελισσόμενη διατλαντική μάχη και οι εκλογικές αναμετρήσεις στην ατμομηχανή της Ευρώπης καθιστούν τη θέση της Ελλάδας μη διαχειρίσιμη, οπότε χρειάζεται διεύρυνση της κοινωνικής και πολιτικής βάσης του συστήματος εξουσίας;
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει επακριβώς τις λεπτομέρειες της συνομιλίας Μέρκελ - Μητσοτάκη στο Βερολίνο. Ωστόσο μπορεί κανείς να αναπαράξει με ακρίβεια την τοποθέτηση του κ. Σουλτς, υποψηφίου πια Καγκελαρίου, κατά τη διάρκεια συνομιλίας του με γνωστό στέλεχος της Κεντροαριστεράς με μακρά θητεία σε ευρωπαϊκά έδρανα και συνομιλητή με διαχρονικούς γερμανικούς θεσμούς. Είχε λοιπόν πει ο κ. Σουλτς σε ανύποπτο χρόνο «Εγώ αυτόν θα τον κάνω σοσιαλδημοκράτη», εννοώντας τον κ. Τσίπρα, χωρίς καν να αναφερθεί, έστω για τους τύπους, στην κ. Γεννηματά, ως να μην υπήρχε. Για δες καιρό που διάλεξε ο πολιτικός διαβολάκος να επαναφέρει το σενάριο της Κεντροαριστερής προοπτικής ΣΥΡΙΖΑ και πρώην, νυν και παντοτινού ΠΑΣΟΚ και πάσης Ελλάδος κατά Βουλαρίνον το ανάγνωσμα. Πρόσχωμεν.
14°
