Σε προηγούμενο άρθρο μου προσπάθησα να δώσω μία εικόνα για την ουσία των εργασιακών θεμάτων που διαπραγματεύεται η Κυβέρνηση όπως η ΕΓΣΣΕ, οι κλαδικές συμβάσεις και η υποχρεωτική διαιτησία, και πως αυτά δεν συζητούνται ουσιαστικά και στην πραγματική τους διάσταση.
Θα ήθελα να αναφερθώ τώρα στο θέμα των ομαδικών απολύσεων, που είναι άλλη μία «κόκκινη» γραμμή για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Βλέπουμε συχνά πυκνά στα κανάλια των τηλεοπτικών εκπομπών τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ να κοιτάζουν με έκπληξη τους «αντιπάλους» τους και να αναρωτούνται «καλά, θέλετε να δεχτούμε τις ομαδικές απολύσεις;». Σκέφτεσαι και συ, ρε παιδί μου, κακό πράγμα οι απολύσεις και με τέτοια ανεργία τι τις θέλουν;
Το αστείο είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουν το θέμα ούτε οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ που το επικαλούνται, αφού τους το έχουν βάλει στην τυποποιημένη οδηγία της ομιλίας τους (βλ. κομματική γραμμή). Ωστόσο, το κόλπο με το δίλλημα αυτό πάντα πιάνει αφού μέσα στα 2 λεπτά τηλεοπτικού χρόνου δεν επιλέγει κανείς να απαντήσει, ακόμη κι αν γνωρίζει το θέμα.
Η πραγματικότητα έχει κάπως έτσι…
Οι επιχειρήσεις που υποχρεώνονται στον περιορισμό του 5% ανά μήνα στις ομαδικές απολύσεις είναι όσες απασχολούν πάνω από 60 εργαζόμενους, δηλαδή μερικές εκατοντάδες. (Μιλάμε για 569 επιχειρήσεις με 50-249 εργαζόμενους και 96 επιχειρήσεις με 250 εργαζόμενους και άνω, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2015 της ΕΛΣΤΑΤ). Όλες οι άλλες που απασχολούν το 57% των εργαζόμενων μπορούν έτσι κι αλλιώς να απολύουν ελεύθερα.
Απ' όσο γνωρίζω, το θέμα των ομαδικών απολύσεων δεν είναι στις πρώτες προτεραιότητες του ΣΕΒ που εκπροσωπεί τις μεγάλες επιχειρήσεις, αφού όλο το διάστημα της κρίσης για να επιβιώσουν έχουν ήδη προχωρήσει σε μείωση προσωπικού και δεν έχουν αναπληρώσει εργαζόμενους που συνταξιοδοτήθηκαν. Ίσως μάλιστα είναι και στη φάση που θα ήθελαν να αναπληρώσουν το προσωπικό τους.
Ας δούμε όμως ένα παράδειγμα για το τι ισχύει με τις ομαδικές απολύσεις με βάση το ισχύον νομικό πλαίσιο.
Έστω ότι μία επιχείρηση απασχολεί 800 εργαζόμενους και θέλει να προχωρήσει σε απολύσεις για δικούς της λόγους, π.χ. αναδιάρθρωση, μείωση κύκλου εργασιών κ.λπ.
Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να απολύει νόμιμα και χωρίς πρόβλημα 40 εργαζόμενους το μήνα και μάλιστα, αν επιλέξει να τους προειδοποιήσει μερικούς μήνες πριν, μπορούν να πληρώνουν και τη μισή αποζημίωση στους απολυμένους. Έτσι, μέσα σε μερικούς μήνες μπορεί η επιχείρηση και σχετικά με οικονομικό τρόπο να κάνει τη μείωση των απασχολουμένων της.
Στο παρελθόν ο μόνος λόγος που οι μεγάλες επιχειρήσεις ήθελαν τις ομαδικές απολύσεις (άνω του 5%) ήταν ότι δημιουργείτο άσχημο κλίμα στο εργασιακό περιβάλλον για μεγάλη περίοδο και συγκρούσεις με τα συνδικάτα − κάτι που στη σημερινή συγκυρία δεν προκύπτει.
Από την άλλη, όταν έφθαναν οι επιχειρήσεις σε οριακές καταστάσεις, επέλεγαν τη χειρότερη λύση για τους εργαζομένους, το λουκέτο ή και την μετεγκατάστασή τους σε άλλες γειτονικές χώρες π.χ. Pirelli και Barilla. Εν τω μεταξύ ο υπουργός Εργασίας μπορούσε να το «παίζει» φιλεργατικός αφού δεν έδινε την έγκριση για ομαδικές απολύσεις αλλά όταν έφταναν τα καταστροφικά λουκέτα δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα. Πολλές φορές μάλιστα οι εργαζόμενοι δεν δικαιούνταν ούτε επίδομα ανεργίας από τον ΟΑΕΔ γιατί δεν είχαν ούτε απόλυση στα χέρια τους και πολύ συχνά δεν πληρώνονταν και τις δεδουλευμένους τους αποδοχές.
Κατά βάση σήμερα, οι απολύσεις που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία των απασχολουμένων στον ιδιωτικό τομέα δεν συνδέονται με τις ομαδικές απολύσεις. Απλώς είναι αποτέλεσμα απερίσκεπτων κυβερνητικών επιλογών (φορολογία, γραφειοκρατία, capital controls) και βεβαίως της οικονομική κρίσης.
Τότε γιατί ο καυγάς αυτός για τις ομαδικές απολύσεις; Μήπως για τις Τράπεζες;
Μα οι τράπεζες ακολουθούν τη μέθοδο της Εθελουσίας Εξόδου εδώ και πολλά χρόνια, φορτώνοντας το κόστος των αναδιαρθρώσεών τους στους αποταμιευτές μέσω της αύξησης του κόστους των τραπεζικών υπηρεσιών, και στο ΙΚΑ που αναλάμβανε το κόστος των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων των τραπεζοϋπαλλήλων, όπου αυτό απαιτείτο από την περίπτωση, άρα σε βάρος του Έλληνα φορολογούμενου.
Ανάλογο με τις Τράπεζες ήταν και το πρόβλημα με τις ΔΕΚΟ. Όμως με μία μικρή λεπτομέρεια.
Υπάρχουν ΔΕΚΟ που οδεύουν σε ιδιωτικοποίηση, πιθανώς δε ακολουθούν και άλλες δημόσιες επιχειρήσεις αφού η κυβέρνηση των προθύμων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τις έχουν δώσει σαν ενέχυρο στους δανειστές − όπως και όλη την κρατική περιουσία για τα επόμενα 100 χρόνια.
Εδώ φαίνεται πως βρίσκεται η κόκκινη γραμμή των ανεκδιήγητων «διαπραγματευτών» της κυβέρνησης για τις ομαδικές απολύσεις αφού κινδυνεύει η σκληρή τους πελατεία δηλαδή οι υπάλληλοι του δημοσίου τομέα.
Θα σκεφτεί δικαιολογημένα κάποιος «γιατί να απολυθούν ομαδικά οι εργαζόμενοι αυτοί»;
Η απάντηση είναι πως όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες. Και οι πρόθυμοι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αφού έκαναν την εκατονταετή παραχώρηση, τώρα προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα.
Ως πότε οι πολιτικές δυνάμεις θα παραμένουν ανίκανες να διαχειριστούν επί της ουσίας την πραγματικότητα και να δώσουν μία λύση που να μην υπονομεύουν ούτε την προστασία των εργαζομένων, ούτε την βιωσιμότητα των επιχειρήσεων; Είναι επαρκής η δικαιολογία ότι επικρατούν φωνές ακραίες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και των απερίγραπτων δημοσιογραφίσκων που βγάζουν το παντεσπάνι τους κινδυνολογώντας; Ελπίζω πως όχι πια.
12°
