Οι δημοσκοπήσεις είναι κάπως σαν τα όργανα γυμναστικής που διακινούνται μέσω τηλεμάρκετινγκ. Ή που θα σε κάνουν φέτες ή που θα σε στείλουν αδιάβαστο με καμιά καραμπινάτη θλάση. Δεν είμαι η μόνη που έχει μετατρέψει πανάκριβα όργανα γυμναστικής σε κρεμάστρες. Δεν είμαι μόνον εγώ που εκ συστήματος τεμπελιάζω και πετάω δεξιά-αριστερά τα πράγματά μου.
Αν ήμουνα fit, αν είχα ακόμη τα παλιά μου κριτήρια και τις δεξιότητες, θα είχα κιόλας ριχτεί μέσα στα μπάζα του καταρρέοντος ΣΥΡΙΖΑ να βρω ποιo απ’ όλα αυτά τα δημοσκοπικά συντρίμμια είναι αξιοποιήσιμο κι ακόμα λειτουργικό, και τι είναι κατευθείαν για τη χωματερή.
Τα ευτελή υλικά κατεδαφίσεως, σανίδες, καρφιά, σύρματα και τούβλα, είναι αυτά που έχουν συνήθως τη μεγαλύτερη ζήτηση γιατί αυτά είναι που φτιάχνουν τις πλειοψηφίες. Να το πάρω ή να το αφήσω;
Αν ήμουνα πιο γυμνασμένη, αν είχα μέση σίδερο και το απαραίτητο αναπνευστικό τράτο, διόλου απίθανο να την έκανα την κουτουράδα να χυνόμουν μέσα στον μπουχό και να τους μάζευα όλους: φασισταριά και σφυροδρεπανάκηδες, θρασίμια και φοβισμένους, περιστασιακούς και χρόνιους, φθονερούς και αλληλέγγυους, κακομοίρηδες και ψώνια, στούρνους και σπασίκλες, βάνδαλους και καλλιτέχνες, τρoλ και διανοούμενους διπλής όψεως. Θα σήκωνα ως τον ουρανό μια Βαβέλ από εθνικές νευρώσεις, χωρίς το φόβο μην πλακωθούν μεταξύ τους λόγω ασυνεννοησίας. Γιατί και η άρνηση της γλώσσας, μη νομίζετε, είναι κι αυτή μιας πρώτης τάξεως συνδετική ύλη, κάτι σαν «ευχαί γονέων στηρίζουσιν θεμέλια των οίκων».
Με την κληρονομιά της αγλωσσίας και το αβαντάζ της πνευματικής αγυμνασιάς δεν νομίζω ότι μπορείς να ψωνίσεις τίποτα καλύτερο μέσα απ’ αυτό το κεραμιδαριό εξόν από τα μπάζα και τους δημοσκοπικούς σοβάδες της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Ειδοποία, όμως, ρε μπούρδα Καραβάγγο. Άνθρωπος αποκάτω, το φελέκι μου.
18°
