Σε κάθε ανταγωνιστικό πεδίο, όπως είναι και η πολιτική, υπάρχουν στιγμές που ό,τι και να επιχειρήσεις, σου βγαίνει. Υπάρχουν και στιγμές που ό,τι και να καταστρώσεις αποτυγχάνει. Είναι, τότε, που είτε ρισκάρεις και αλλάζεις είτε κλείνεσαι στο μικρόκοσμό σου και οδηγείσαι σε αποτυχία.
Για αρκετό καιρό, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ φαινόταν λειτουργική για τους ψηφοφόρους της. Δεν έκανε τίποτα αλλά έριχνε την ευθύνη στους προηγούμενους. Έκανε λάθη αλλά έπειθε ότι είχε διαπραγματευτεί, ακόμα και αν το αποτέλεσμα ήταν κακό.
Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, αλλά δεν τους ευνοεί για πάντα. Ειδικά όταν η τύχη αφορά την κυβέρνηση μιας χώρας σε κρίση και η τύχη πρέπει να συμπληρώνει το σχέδιο, την αποφασιστικότητα και το αίσθημα του εθνικού καθήκοντος. Η στρατηγική της επικοινωνίας δεν μπορεί να καλύπτει πια τα ψέματα, τα λάθη, τις εμμονές.
Σήμερα, κάθε τούμπα της κυβέρνησης είναι όλο και πιο θορυβώδης πια. Οι συνέπειες της πολιτικής που οδήγησε την Ελλάδα σε σύγκρουση με τη λογική και την ΕΕ επιβαρύνουν τον ήδη πολύ υψηλό λογαριασμό της κρίσης που πληρώνει ο ελληνικός λαός. Ταυτόχρονα, όμως, έρχονται και με τη μορφή μιας γενικευμένης κατακραυγής από κάθε κοινωνική ομάδα της χώρας.
Δεν έχουν περάσει παρά λίγα 24ωρα από την επίθεση των ΜΑΤ στους συνταξιούχους. Τους παππούδες και τις γιαγιάδες, στους οποίους υποσχέθηκαν 13η σύνταξη και αντ’ αυτού τους έκοψαν το ΕΚΑΣ. Αυτούς, που είδαν τις κύριες συντάξεις να μειώνονται και τις επικουρικές τους να εξαϋλώνονται. Αυτούς, για τους οποίους στις αρχές του 2015 ο ταιριαστός συγκυβερνήτης Καμμένος διατράνωνε: «Κλειδώστε τους παππούδες σπίτια τους»*. Για κακή τύχη των ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ οι παππούδες θυμούνται, βγήκαν στο δρόμο και οι κυβερνώντες ψάχνουν να κρυφτούν.
20°
