Προχθές το βράδυ η μαχητική Οργάνωση Μελών του ΣΥΡΙΖΑ της μαρτυρικής γειτονιάς μας είχε γιορτή. Δυστυχώς δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν πολλοί απ’ τους συντρόφους μας διότι οι μισοί είχαν βάρδια στα social media και οι άλλοι μισοί δεν έβρισκαν πού να παρκάρουν τα κρατικά αυτοκίνητά τους. (Αυτή τη μάστιγα της έλλειψης πάρκινγκ για τους αγωνιστές η κυβέρνηση θα την αντιμετωπίσει άμεσα, γι’ αυτό και αύξησε τα τέλη ώστε να αδειάσουν οι δρόμοι απ’ τα τροχοφόρα της πλουτοκρατίας).
Παρ’ όλα τα προβλήματα, η ατμόσφαιρα ήταν ενθουσιώδης. Μαζευτήκαμε κάτω από μια φωτογραφία του συντρόφου Βελουχιώτη που είχε περισσέψει από τη διακόσμηση των γραφείων του συντρόφου Πολάκη και αρχίσαμε να λέμε μαντινάδες για το χορηγό. «Βρε φιλελέδες και αστοί, τον τάφο ετοιμάστε, ούλους θα σας κρεμάσουμε πατώντας κόπι πάστε» τραγούδησε χαριτολογώντας ο ένας σύντροφος. «Σ’ όσους ζηλεύουν τον Παυλή θα κάνουμε κηδεία, πρώτα θα τους φορέσουμε ένα ζουρλομανδύα» απάντησε ο άλλος, γιατί εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο. Στη συνέχεια άναψε το κέφι και παραγγείλαμε ένα φραπέ γιατί θα ερχόταν ο σύντροφος Φλαμπουράρης να μας πει ότι εμείς ποτέ δεν θα ξεπουλήσουμε την περιουσία του Δημοσίου, αλλά στο δρόμο τού τηλεφώνησαν ότι έπεσε πολλή κυβερνητική δουλειά. Η συντρόφισσα Μπέτυ έπρεπε να ετοιμάσει μέσα στο απόγευμα ένα διδακτορικό και κάποιος έπρεπε να διαβάσει στα παιδιά τα «Ημερολόγια μοτοσικλέτας» του Τσε. Το ξεπεράσαμε κι αυτό με την καθιερωμένη χαρούμενη νότα της ανάγνωσης της «Αυγής». Ο σύντροφος Θανάσης Καρτερός είχε γράψει ένα συνταρακτικό άρθρο που κατέληγε στο διαλεκτικό συμπέρασμα ότι η αντιπολίτευση «προτιμά το φασιστικό τανκ απ’ το παιδικό πατίνι. Αν βέβαια στο πατίνι είναι παιδί αριστερού»* και αίφνης απλώθηκε τόση συγκίνηση που κάποια γεροντάκια ξέσπασαν σε κλάματα. Με τον πρώτο λυγμό τηλεφώνησε αυτοπροσώπως ο σύντροφος πρωθυπουργός, γιατί είναι γνωστή η ευαισθησία του. Μόλις δει κάποιον να κλαίει, είτε γιατί ο σύντροφος Κατρούγκαλος κουτσούρεψε τη σύνταξή του είτε γιατί τον έχουν πλακώσει τα ΜΑΤ του συντρόφου Τόσκα, τον πιάνει το αριστερό του και εκφράζει τη συμπαράστασή του στα υπερήφανα γηρατειά. Ηγέτης μεν, ψυχούλα δε.
Σκοπός της ανοιχτής συγκέντρωσής μας ήταν να χαρούμε για το μέλλον που έρχεται τρεχάλα, αλλά από του χρόνου. Όταν με το καλό θα πετύχουμε ανάπτυξη μεγαλύτερη κι απ’ αυτή του περασμένου Πάσχα –δηλαδή θα ξεπεράσουμε το 2,7%– όπως ορκίστηκε (με πολιτικό όρκο) ο σύντροφος Τσακαλώτος. Στη συνέχεια ασχοληθήκαμε και με άλλα νούμερα, δηλαδή τα ποσοστά που δίνει το γκάλοπ της «Αυγής» στην κυβέρνησή μας. Το 90% είναι εναντίον της, που σημαίνει ότι πάλι ενώσαμε τους Έλληνες, αλλά δυστυχώς αυτή η παράμετρος δεν είχε την αντιμετώπιση που της έπρεπε από τις αιμοβόρες σκουληκαντέρες της Διαπλοκής, οι οποίες μας την έχουν στημένη γιατί θέλουν την Αριστερά στυμμένη. Σε όλους αυτούς απαντάμε με το έργο μας. Επειδή στο επίκεντρο της δικής μας πολιτικής βρίσκεται ο Άνθρωπος, αντικαταστήσαμε τα απάνθρωπα κάγκελα στην Ηρώδου του Αττικού (γνωστός αντάρτης) με διμοιρίες ΜΑΤ. Τους προμηθεύσαμε με δακρυγόνα άλφα-άλφα, κι όχι με ληγμένα σαν αυτά των Σαμαροβενιζέλων, και τους επιφορτίσαμε με τη δύσκολη αποστολή να αποδείξουν στο λαό ότι πλέον οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν μένουν με τα χέρια σταυρωμένα. Το έκαναν αλλά τα «μπράβο» δεν περισσεύουν σ’ αυτή τη χώρα. Μια που μιλάμε για το σοσιαλιστικό προτσές, τα βοθροτσοντοκάναλα κρύβουν απ’ τους καταναλωτές το νέο τιμολόγιο στο αναψυκτήριο της Βουλής, όπου ο φρέντος τιμάται μόλις ένα ευρώ και μπορεί να τον απολαύσει ο κάθε μεροκαματιάρης. Αντί να δουν τα θετικά, έκαναν πρώτη είδηση τον παραπάνω φόρο στον καφέ, τον οποίο βάλαμε για κοινωνικούς λόγους. Θέλουμε να τραβήξουμε τους νέους μακριά απ’ τα καφενεία, γιατί θα γεράσουν πριν την ώρα τους και μετά δεν θα φτάνουν τα δακρυγόνα για να τους ψεκάζουμε και να στεναχωριέται ο σύντροφος Αλέξης.
Όσο για τους άλλους ψεκασμούς, είναι πλέον αποδεδειγμένη η θεωρία του Ο.Υ.Κόπουλου σύντροφου Καμμένου, την οποία πλέον ασπάζεται και ο πνευματικός μας κόσμος. Όπως κατήγγειλε στο Facebook η συγγραφέας Δημουλίδου, τα μελαγχολικά απομεσήμερα του φθινοπώρου δεν είναι συννεφιασμένα, απλώς μας ψεκάζουν τα συμφέροντα που δημιουργούν επίτηδες πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι. Μετά απ’ αυτό προτείνουμε στο σύντροφο Φίλη να εντάξει λίγη Δημουλίδου στο μάθημα των αντιθρησκευτικών, ίσως συντροφιά με την επίσης αδικημένη πασιονάρια του ΣΥΡΙΖΑ συντρόφισσα Άντζυ Σαμίου. Το «πιο χαμηλά - πιο χαμηλά» θα μπορούσε να γίνει μέχρι και ο ύμνος του κόμματος, αρκεί βεβαίως να το αποφασίσει το συνέδριό μας. Εκεί αναμένεται να βρούμε λύσεις και για μια σειρά άλλων ζητημάτων ειρήνης και σοσιαλισμού, όπως πόσα κόμματα αντέχει η διαφημιστική πίτα στην Ελλάδα (το πολύ ένα), πώς θα διατεθούν οι γερμανικές αποζημιώσεις (θα ολοκληρωθεί το τάμα του Έθνους και το μετρό Θεσσαλονίκης) και τι χρώμα θα έχουν τα κουπόνια Αξιοπρέπειας του ενός ευρώ (σκοτωμένο κόκκινο). Λέγαμε όμως για τη γιορτή μας. Δυστυχώς διεκόπη επειδή μας ειδοποίησαν ότι στο νομοσχέδιο για τις βατραχοκαλλιέργειες πέρασε τροπολογία για προσλήψεις φυλάκων στο Σκοπευτήριο και σ’ εμάς τους κομμουνιστές κάτι τέτοια μας προκαλούν ανατριχίλα.
*Το απόσπασμα είναι αυθεντικό. Το υπογράφει ο Θανάσης Καρτερός. Βαθιά υπόκλιση.
