Οι συμμετέχοντες στη σύσκεψη στο Μαξίμου ήταν σκυθρωποί. Η ατζέντα βαριά και ασήκωτη. Το «σύστημα εξουσίας» έπρεπε να διαχειριστεί τρία σημαντικά ζητήματα. Το πρώτο αφορούσε την αποχώρηση Καλογρίτσα από το σίριαλ της αδειοδότησης. Από την Παρασκευή όλοι γνώριζαν πως η παρεμβολή Στουρνάρα στο θέμα της Attika Bank αφαίρεσε από την ομάδα του Μαξίμου τη δυνατότητα χρηματοδότησης του Καλογρίτσα ώστε να είναι σε θέση να καταβάλει την πρώτη δόση για την τηλεοπτική άδεια. Έπρεπε να εφευρεθεί ένας εύσχημος τρόπος 48ωρης διορίας για την καταβολή του ποσού. Η καρατόμηση του Ομίλου Καλογρίτσα ήταν πια γεγονός. Το δεύτερο ζήτημα αφορούσε τον επιλαχόντα. Τον Ιβάν Σαββίδη. Η υπόθεση προσλάμβανε πια διαστάσεις εσωτερικής και εξωτερικής εμπλοκής. Το βράδυ της Δευτέρας η νέα πολιτική σύμβουλος της Αμερικανικής Πρεσβείας υποδεχόταν τον πρώτο κύκλο προσκεκλημένων προκειμένου να αποκτήσει κατ’ ιδίαν επαφές με πρόσωπα και πράγματα στην Αθήνα. Ωστόσο δεν ήταν αυτό το μικρο-κοσμικό γεγονός που απέσπασε την προσοχή και το ενδιαφέρον των παρατηρητών. Ήταν περισσότερο η παρουσία στην Αθήνα του κ. Σταυρίδη, πρώην ανώτατου αξιωματούχου του Αμερικανικού Πενταγώνου και του ΝΑΤΟ, επιφανούς στελέχους του επιτελείου της Χίλαρι Κλίντον και ανθρώπου που αναμένεται να αναλάβει σημαντικότατη θέση στον τομέα ασφαλείας των ΗΠΑ, αν και εφόσον η Κλίντον κερδίσει τις εκλογές του Νοεμβρίου.
Στη δεξίωση της πολιτικής συμβούλου της Πρεσβείας των ΗΠΑ κυριάρχησε το θέμα της αναβάθμισης του ρόλου της Αθήνας στην περιοχή, όχι λόγω της διπλωματικής δεινότητας της ελληνικής κυβέρνησης αλλά λόγω Γεωγραφίας και συγκυρίας. Στην παρακάμαρα ωστόσο στο Υπουργείο Εξωτερικών το ενδιαφέρον εστιαζόταν στο περιεχόμενο της συζήτησης μεταξύ του Νίκου Κοτζιά και του κ. Σταυρίδη. Ο έλληνας συνομιλητής του ομογενούς από την Αμερική γνώριζε πως πιθανότατα θα συζητούσε με τον επερχόμενο νέο αρχηγό της CIA. Πράγμα πολύ σημαντικότερο από τις ίντριγκες στο Μαξίμου για τις τηλεοπτικές άδειες. Ωστόσο το «βαρίδι» που ακούει στο όνομα Ιβάν Σαββίδης θα αποδεικνυόταν απείρως βαρύτερο του συνηθισμένου. Πέραν από το ότι είναι άνθρωπος του Πούτιν και άρα εξοστρακισμένος από το δυτικό και αμερικανικό σύστημα διαχείρισης, ο Σαββίδης είναι αρχηγός ενός σημαντικού τομέα της βορειοελλαδικής κοινωνίας, δηλαδή της Τούμπας, δηλαδή του ΠΑΟΚ. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που μετακινούσε ανθρώπους με λεωφορεία και τους έστελνε στις συγκεντρώσεις του Τζιτζικώστα, όταν ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας διεκδικούσε το χρίσμα του αρχηγού της ΝΔ. Θεωρείται πως ο Ιβάν Σαββίδης αποτελεί συστατικό στοιχείο της ομάδας πίεσης που αποτελείται από τους 800.000 ρωσόφωνους Ποντίους ή μη που βρίσκονται στην Ελλάδα, ψηφίζουν και άρα είναι υπολογίσιμοι στους λογαριασμούς που κάνουν στο Μαξίμου ή την Πειραιώς. Με λίγα λόγια όποιος «πειράξει» τον Ιβάν θα πρέπει να υπολογίζει και σε μία σημαντική εκλογική χασούρα. Άλλωστε, όταν ο Σαββίδης αγόραζε την καπνοβιομηχανία ΣΕΚΑΠ στη Θράκη κυρώνοντας την πιθανότητα εξαγοράς της μπατιρημένης επιχείρησης από τουρκικά συμφέροντα, ποιος τότε είχε ελέγξει το Πόθεν Έσχες του ρώσου επιχειρηματία. Το ίδιο συνέβη και όταν ο Ιβάν αγόραζε (με παραχώρηση) το Μακεδονία Παλλάς. Αυτά ως προς την εσωτερική εμπλοκή.
Ως προς την εξωτερική εμπλοκή τώρα, ο Ιβάν Σαββίδης αποτελεί εξ ορισμού εχθρικό πρόσωπο για το σύνολο των δυτικών και άρα θα πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να αποκτήσει τηλεοπτική άδεια και άρα για πρώτη φορά ο Πούτιν να διαθέτει επίσημα και θεσμικά κανάλι διοχέτευσης της προπαγάνδας του στο δυτικό κόσμο.
Μήπως θα έπρεπε να δελεαστεί εγκαίρως και ασφαλώς ο Ιβάν Σαββίδης έτσι ώστε και να αποχωρήσει οικειοθελώς και ο κ. Κοντομηνάς να αποκτήσει την πολυπόθητη άδειά του; Και ποιο θα είναι αυτό το δέλεαρ; Ή μάλλον, ποια μπορεί να είναι η τιμή μιας τέτοιας αποχώρησης και ποιος είναι διατεθειμένος να την καταβάλει;
Ο όποιος αναβαθμισμένος ρόλος της Αθήνας στα γεωπολιτικά παίγνια των ΗΠΑ και της Δύσης γενικότερα, που τόσο φιλάρεσκα αναπαράγεται από κυβερνητικά και δημοσιογραφικά στόματα και γραφίδες, οφείλεται σε μία μοναδική συγκυρία, αλλά απαιτεί για να υπάρξει την υπακοή σε συγκεκριμένους κανόνες του παιγνιδιού, υπενθυμίζουν με νόημα οι δυτικοί διπλωματικοί παρατηρητές στην Αθήνα. Ο αδελφικός φίλος του Ιβάν Σαββίδη, Πάνος Καμμένος, γνωρίζει από πρώτο χέρι αυτές τις αντιδράσεις παρότι ηγείται εκείνου του ρεύματος που επιχειρεί την αναβίωση του «Ρωσικού Κόμματος» στην πολιτική παλέτα των Αθηνών, συνεπικουρούμενος όχι από αριστερούς αλλά από τα πλέον συντηρητικά στοιχεία της Λαϊκής Δεξιάς και των ακροδεξιών μορφωμάτων που συναθροίζονται εντός και εκτός της Νέας Δημοκρατίας.
Για τους λόγους αυτούς η «επαφή» του Νίκου Κοτζιά με τον αναδυόμενο σε πολιτικό επίπεδο πια, άμεσο συνεργάτη της Χίλαρι Κλίντον, κ. Σταυρίδη, είναι εξαιρετικά σημαντική κυρίως για το ρόλο που ενδεχομένως θα κληθεί να διαδραματίσει ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών στο κοντινό μέλλον, όπως «υποψιάζονται» στελέχη του ΚΚΕ που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα και κυρίως γνωρίζουν από πρώτο χέρι τον ίδιο τον Νίκο Κοτζιά.
Οι συνεργάτες του πρωθυπουργού στη σύσκεψη στο Μαξίμου ήταν δικαιολογημένα σκυθρωποί. Η κυβέρνηση δεν θα «έπεφτε» από κάποιον Καλογρίτσα ή ακόμη από κάποιον Μακέδο του ΤΣΜΕΔΕ. Προφανώς. Ωστόσο η σχετική μακροημέρευση της επόμενης κυβέρνησης Τσίπρα μετά το συνέδριο θα εξαρτηθεί τόσο από τη συνέχιση της στιβαρής υποστήριξής της από τον αμερικανικό παράγοντα και από τις «φίλιες» ευρωπαϊκές δυνάμεις, και κυρίως θα πρέπει να θωρακιστεί από το ενδεχόμενο να αποτελέσει παράπλευρη απώλεια λόγω των αναταράξεων που θα προκληθούν εντός του 2017 από τις εκλογές σε Γαλλία και Γερμανία (ή μπορεί και αντίστροφα (!!!) αν το αποφασίσει η Άγκελα Μέρκελ). Η αποδόμηση της σημερινής κυβέρνησης Τσίπρα που εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις ίσως και να μην εκφράζει την αλήθεια στο σύνολό της αλλά ένα μέρος μιας συγκυριακής πραγματικότητας, αναρωτιούνται στον Περισσό όπου τα στελέχη του ΚΚΕ επιχειρούν να αποδώσουν νηφάλια την τρέχουσα εικόνα. Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι οι «σοφοί» του Περισσού εκτιμούν πως το σημερινό πλαφόν του ΣΥΡΙΖΑ σε ενδεχόμενη εκλογική αναμέτρηση και υπό πραγματικές συνθήκες αγγίζει (ακόμη) το 27 με 28%, νούμερο μεγάλο αν κρίνει κανείς από τα τρέχοντα δημοσκοπικά δεδομένα. Ο Περισσός έχει αποδείξει επανειλημμένα πως διαθέτει την απαιτούμενη ευφυΐα που του επιτρέπει μία ρεαλιστική προσέγγιση των πολιτικών συσχετισμών.
Στο Μαξίμου η ομάδα διαχείρισης κρίσεων ολοκλήρωσε το πρωί της Δευτέρας που μας πέρασε έναν πρώτο κύκλο ανασκόπησης της τρέχουσας εικόνας, μετά το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Αμερική και μετά το «τσουνάμι» Καλογρίτσα αλλά και Φίλη. Ως προς την κόντρα με την Εκκλησία τα πράγματα είναι περισσότερο θετικά απ’ όσο φαίνονται. Αν κανείς αναγνώσει με προσοχή της «Καθημερινή» της Κυριακής, τόσο ως προς το ρεπορτάζ όσο και από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυση του Νίκου Αλιβιζάτου, θα διαπιστώσει πως αφενός το ζήτημα αυτό διχάζει τη Νέα Δημοκρατία αλλά και πως αφετέρου αναδύονται περίπλοκες συμμαχίες που ενδεχομένως να λειτουργήσουν υποστηρικτικά σε ορισμένες κυβερνητικές πρωτοβουλίες ως προς τις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας. Ως προς το πρώτο ζήτημα, ωστόσο, το επιτελείο του Μαξίμου είναι υποχρεωμένο πλέον και έως τον ανασχηματισμό του Νοεμβρίου να καταμετρήσει με προσοχή τις απώλειες και να φρενάρει επερχόμενες νέες διαρροές. Η διαχείριση του ζητήματος από τον Νίκο Παππά κατέδειξε και τα όρια του ανδρός. Κάθε «Κουτσόγιωργας» είναι χρήσιμος αλλά όχι για όλες τις δουλειές. Παραμένει διότι είναι σαρξ εκ της σαρκός και διότι η απομάκρυνσή του θα σηματοδοτούσε στην παρούσα φάση πράξη αυτο-ακρωτηριασμού για το σύστημα Τσίπρα.
