Έχω πολλούς φίλους που έχουν τριπάρει με τη νέα μεταρρυθμιστική του κάψα. Ποια είμαι εγώ που θα τους τη χαλάσω; Το θέμα των «θρησκευτικών», όπως και το θέμα της «απλής και άδολης αναλογικής», υπήρξαν άλλωστε το πασπαρτού της παλιάς, της δικής μου εποχής. Με κάτι τέτοια φτιάξαμε χαρακτήρα, καθώς και κάτι που έμοιαζε πολύ με συνείδηση. Νομίζαμε πως έτσι θα αλλάζαμε πίστα και πως αυτομάτως θα περνάγαμε σε μια άλλη εποχή ένθα ουκ έστιν πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός και οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως φωστήρες.
Στην αναμπουμπούλα επάνω, αντ’ αυτών, έλαμψαν ο Χριστόδουλος, η κυρία Λουκά και ο Άνθιμος Θεσσαλονίκης. Πώς διάολο; Στις μέρες μας, ακόμη κι αυτός, ο καλός ποιμήν Ιερώνυμος, μεταλλάσσεται σε ζηλωτή που λίγο απέχει από το να αφορίσει ξανά τον Ανδρέα Λασκαράτο. Τα ίδια και χειρότερα και με τις άτσαλες πολιτικές παρεμβάσεις στη διδασκαλία της ιστορίας διά των οποίων αναδύθηκε από τον πάτο της πολιτικής ζωής ένας συγκυβερνήτης της Πρώτης-φορά-αριστερά, να ποντίζει στεφάνια στη γραμμή Παλούκια- Σαλαμίνα και να στέλνει την ψυχή μας στην Κούλουρη.
Μοιάζει με παραίτηση, είναι όμως ορθολογισμός να ξεχωρίζεις τον μεταρρυθμιστή από τον λαϊκιστή. Μπορείς; Μπορείς, φερ’ ειπείν, να δεις σε τι αποσκοπεί η χθεσινή εγκύκλιος Φίλη διά της οποίας απαγορεύει στα ιδιωτικά σχολεία να παρέχουν στους μαθητές τους έξτρα διδακτικές ώρες για τα καλλιτεχνικά, τα οικονομικά, τις ξένες γλώσσες, τον αθλητισμό και τη σύγχρονη τεχνολογία; Η μοχθηρή και λαϊκίστικη αυτή ντρίμπλα θα τονώσει το θρησκευτικό μας συναίσθημα, θα χειροτονήσει τον Παππά - παπά και τον Καλογρίτσα – καλογρίτσα, ενώ ταυτόχρονα θα εμπεδώσει αναποδράστως την ανάγκη μας για υποχρεωτική και ανά τρίωρον επίκληση στο Θείον. Με Χριστούς, Παναγίες, καντήλια ή όπως αλλιώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας.
Τι μας συμβαίνει και τα σκατώνουμε; Γιατί δεν μπορούμε να σταυρώσουμε μεταρρύθμιση για μεταρρύθμιση; Επειδή χτίζεις με άχυρο και επί σαθρού εδάφους, θα σου έλεγαν τα τρία γουρουνάκια αν, μ’ ένα φου, δεν τους είχε κάνει ο λύκος το τσαρδί ρημάδι.
16°
