Το χειρότερο δεν είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς, μετά την τελετή των Θεοφανείων, επικαλέστηκε για άλλη μια φορά, τη βοήθεια του Θεού (που πιθανότατα επειδή μιλάει μαζί του την έχει «σιγουράκι»). Το χειρότερο είναι ότι αυτή τη φορά, προσπάθησε να απευθυνθεί και στους νοήμονες, κάνοντας την προσωπική του υπέρβαση.
Δηλαδή η επίκληση του Θεού, ήρθε σαν συνέχεια της αναφοράς του α) «στην επιχειρηματικότητα του Έλληνα», β) στην αισιοδοξία και γ) στην ενότητα που υπάρχει σήμερα! Τα «εφόδια» δηλαδή που όπως είπε, «μας δώσανε προκοπή και ευημερία και θα μας δώσουν και πάλι».
Τουλάχιστον προσπάθησε. Αλλά πάλι, όταν αυτοί που εκπροσωπούν την «επιχειρηματικότητα του Έλληνα», είναι ο Κουρής και ο Λαυρεντιάδης, όταν το 68% των Ελλήνων πιστεύει ότι το 2013 τα πράγματα θα πάνε χειρότερα (πάει η «αισιοδοξία») και όταν οι μισοί Έλληνες είναι ταμπουρωμένοι απέναντι στους άλλους μισούς (πάει και η «ενότητα»), καταλαβαίνεις ότι κάτι πάει λάθος στην επιχειρηματολογία.
Οπότε στην αμέσως επόμενη παράγραφο, ο Αντώνης Σαμαράς, έκανε ό,τι θα έκανε ο καθένας: Αναδίπλωση. Και επανήλθε στα οικεία: «Δύναμη από τη ευχή του αγιασμού» και «Βοήθεια του Θεού, για να τα καταφέρουμε» κτλ. Πίσω στα ρητορικά σιγουράκια δηλαδή, που τουλάχιστον κρατάνε συσπειρωμένους τους «άλλους».
Αφού δηλαδή δεν έχουμε τίποτα να πούμε στους ορθολογιστές, ας πιάσουμε αυτούς που μπορεί να μην είναι το πιο νοήμον ή το πιο ενεργό κομμάτι της πολιτικής πελατείας μεν, αλλά που τουλάχιστον είναι αυτοί που δεν θέλουν και πολλά: Λίγο Θεό συν λίγο ύφος κατηχητικού και «τους έχεις».
Βέβαια, εδώ που τα λέμε, αν ο Θεός φανέρωνε και κανένα νομοσχέδιο που να βοηθούσε να πιάσουμε τους διαφυγόντες φόρους από τις Off Shore και από τους μεγαλο-επιχειρηματίες που εμφανίζουν έσοδα 18.000 ευρώ, μεταξύ μας, θα του ήμασταν υπόχρεοι.
17°
