Εκτός κι αν ισχύει το αντίστροφο. Δεν μπορώ να ξέρω ποιος ακριβώς το ξεκίνησε πρώτος. Εκείνο που ξέρω, ακριβέστατα, είναι ότι παραγνωριστήκαμε κι άρχισαν φοβέρες. Η σκηνή του ψεύτικου οργασμού δεν βγάζει πια καθόλου γέλιο και δυστυχώς, ούτε πια και κλάμα. Όσο κλάψαμε - κλάψαμε. Κι αν ρωτάς για μένα, το τελευταίο μου χαρτομάντιλο το ’βρεξα έξω από το Ακροπόλ, στην πολλά υποσχόμενη συγκέντρωση των 58, αν θυμάσαι. Και για να λέμε την αλήθεια, δεν είμαι καθόλου πρόθυμη να περιμένω άλλα 58 χρόνια, ίσαμε να μάθω πού ακριβώς σκάλωσε εκείνο το συμπεθεριό. Ας σκαλίσει ο καθένας απ’ αυτούς το μυστικό στα απομνημονεύματά του, σε δέλτους κατά προτίμησιν.
Τω καιρώ εκείνω η Φώφη Γεννηματά δεν μας είχε κάνει γνωστές τις φιλοδοξίες της και ο Σταύρος Θεοδωράκης τις έκρυβε κι αυτός, στο σακίδιό του. Αχ, τι καλά που ήταν τότε που δεν ξέραμε τι θα μας ξημερώσει! Δυο-τρεις μέρες βάστηξε αυτή η θεία αμηχανία και μετά ξανάρχισε το μοίρασμα της τράπουλας. Με τη διαφορά ότι , έκτοτε, τα φύλλα λιγόστεψαν, πολύ. Πρώτοι εξαφανίστηκαν από την πιάτσα της κεντροαριστεράς οι άσσοι, μετά οι φιγούρες, βαθμηδόν και κατ’ ολίγον οι μπαλαντέρ και σταδιακά το δέκα το καλό, μέχρι να μείνουνε οι δυο τους και να διαγκωνίζονται. Για το ποιος θα πάρει το τριο καρώ και ποιος το τρεις παρά τέταρτο.
Έχει πολύ πόνο αυτή η ιστορία για να την κάνουμε ανάλαφρη κομεντί με τον Μπίλι Κρίσταλ και τη Μεγκ Ράιαν της οποίας ανεπιτυχώς αντιγράφω χρόνια τώρα το κούρεμα. Αυτό το ασύμμετρο καρέ πήρε πάντως πολλούς στο λαιμό του. Πρέπει να μετρήσεις καλά πριν πατήσεις την πρώτη ψαλιδιά σου. Και δυστυχώς, στην περίπτωσή μας, το λάθος έγινε πάνω στο μέτρημα αλλά από τακτ, πες, ουδείς εξ ημών το ανέφερε. Εδώ που φτάσαμε, και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Και ο Χάρυ μα και η Σάλυ ήταν εξαρχής λίγοι, πολύ λίγοι, γι’ αυτή την υπόθεση. Ακόμη λιγότεροι είμαστε πια κι εμείς, αλλά ποιος μας μετράει;
