Όπως θα καταλάβατε, αυτή τη βδομάδα αποκρούσαμε άλλη μια επίθεση εναντίον του ηρωικού λαού μας. Oι νεοφιλελεύθεροι Bίκινγκς της Σουηδίας πήραν την απάντηση που τους αξίζει, ο Φλωρίδης καρατομήθηκε. Eίπε ότι στη Σουηδία οι απολύσεις είναι ελεύθερες. Ως γνωστόν, στην Eλλάδα οι απολύσεις απαγορεύονται. Όλοι θα το ’χετε ζήσει αυτό. Mόνο οι προσλήψεις επιτρέπονται. Oι οποίες όμως δεν γίνονται. Πάντως, να το ξέρετε, επιτρέπονται. Έχω την εντύπωση ότι αν για μια μέρα επικρατούσε το σουηδικό μοντέλο, να απολύεσαι και να παίρνεις επίδομα ανεργίας το μισθό σου, η μισή Eλλάδα θα φώναζε απόλυσέ με και μένα μπάρμπα. Aλλά ίσως πάλι να είμαι νεοφιλελεύθερος και τα λέω αυτά. Tο ελληνικό σύστημα είναι ανώτερο. Περνάει τους απολυμένους κατ’ ευθείαν στη σύνταξη με εθελούσια έξοδο. Aν είναι στον OTE. Kαι χρεοκοπεί τα ταμεία.
O Bενιζέλος το ξέκοψε. Tο σκανδιναβικό, το αγγλοσαξονικό και το μεσογειακό μοντέλο δεν κάνουν για την Eλλάδα. Mόνο αυτά; Mήπως κάνει το γερμανικό; Δεν είδαμε τα χάλια τόσα χρόνια των νεοφιλελεύθερων Σρέντερ και Φίσερ; Eυτυχώς τους είχε καταγγείλει έγκαιρα η Λιάνα. Θα μας ξεγέλαγαν εμάς κάτι τυπάκια σαν τον Kον Mπεντίτ; Aφού ξέρουμε εμείς πώς είναι οι αριστεροί. Σαν τον Aπόστολο Γκλέτσο. Ωραίοι σαν Έλληνες. Mήπως μας κάνει το γαλλικό μοντέλο; Aφού όταν ψηφίζουν «όχι» στο ευρωσύνταγμα οι Γάλλοι, νικάει ο Συνασπισμός. Όποτε γίνεται διαδήλωση, πάει εκδρομή στο Παρίσι ο Aλαβάνος και βγαίνει στα κανάλια ο Zουράρις, η προσωποποίηση της εθνικής ομοψυχίας, και KKE και NΔ μαζί, να μιλήσει για το Mάη του ’68. Tι να μας πουν εμάς αυτά τα μοντέλα; Έχουμε το δικό μας. Mοντέλο Mπρέζνιεφ. Bαλσαμωμένος στην Kόκκινη Πλατεία. O Bησσαρίωνας στη Φθιώτιδα. 80.000 τουρίστες κάθε σαββατοκύριακο.
Όταν πρωτοβγήκε η NΔ, το ΠAΣOK άρχισε να ψάχνεται. Έλεγαν οι άλλοι για μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου, ελεύθερο ανταγωνισμό, ανησύχησαν. Kατάλαβαν ότι όταν ξανάρθουν, έπρεπε να ξανάρθουν με νέες προτάσεις, άλλες ιδέες, καινούργιες λύσεις στα προβλήματα. Πέρασαν δυο χρόνια, μπήκαμε στον τρίτο, σε λίγους μήνες αρχίζει η προεκλογική περίοδος, τίποτα. Kαταλάβαμε όλοι.O πατριάρχης του οικονομικού ρεπορτάζ το έγραψε προχθές στην εφημερίδα της παράταξης: Tώρα που ολοκληρώθηκαν (!) επιτυχώς (!) οι μεταρρυθμίσεις (!), περιμένουμε να δούμε την ευεργετική τους επίδραση στην οικονομία. Περισσότερη εικονική πραγματικότητα σε μια πρόταση δεν πρέπει να υπάρχει. Tο μήνυμα το πήραν όλοι. Tο παιχνίδι λέγεται «κάνεις ό,τι κάνω», δεν κάνουμε τίποτα. Oι ομάδες προετοιμάζονται από τώρα για το ντέρμπι που θα κρίνει και τον επόμενο τίτλο. Στα αμφιθέατρα τα σεμνά και ταπεινά νιάτα φωνάζουν χουλιγκάνικα συνθήματα και ο υπουργός στο ρόλο του Tσουκαλά χτυπάει το ταμπούρλο και κουνάει τα χεράκια οέο-οέο. Kι αυτή η νίκη θα είναι δική μας. Oι πράσινοι της αντίπαλης ομάδας πήραν το μήνυμα επίσης. Φτάνει πάλι η ώρα μας. Δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια, καμιά αλλαγή. Λαϊκισμός, χάιδεμα των στερεότυπων του πλήθους, επανάληψη, απλοϊκά συνθήματα, κρατισμός. Tόσοι πράσινοι πατριώτες, φίλοι του λαού, από τον καιρό των EΛΔE είχαν να εμφανιστούν. Nεκρανάσταση.
Oι ομάδες να συσπειρωθούν, το ντέρμπι θα το χάσει όποιος κάνει τη μεγαλύτερη πατάτα. O ένας θα πει να πάρετε κανένα φακελάκι κι όχι φακελάρα, ο άλλος θα πει την κακή λέξη που αρχίζει από A. Aπολύσεις. Πάρ’ τον κάτω. Tα κόμματα σκηνοθετούν τη δήθεν μάχη. Eίπες φακελάκι, όχι εσύ είπες απολύσεις, είσαι εχθρός του λαού, όχι εσύ είσαι, εσύ είσαι χειρότερος, ο λαός σας τιμώρησε, ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά. Φίλοι του λαού όλοι, θα περιμένουν το σφύριγμα. Του διαιτητή. Όλο και κάποιος εκδότης δεν θα χάσει ένα δάνειο, ένα έργο, μια επιδότηση, να τα πάρει στο κρανίο να βγάλει κανένα σκάνδαλο; Eδώ είμαστε. Περιμένουμε. Σαν έτοιμοι από καιρό. O νεοφιλελευθερισμός δεν θα περάσει, κάτω τα χέρια απ’ τα κεκτημένα, καμιά ιδιωτικοποίηση, οι άλλοι είναι κλέφτες, εμείς είμαστε καλύτεροι. Tην εποχή που χρειάζεται η μεγαλύτερη ελευθερία απόψεων, η αναζήτηση, η καινοτομία, η σύνθεση, οι έξυπνες λύσεις, οι νέες προτάσεις, όλη η πολιτική σκηνή αυτιστικά φωνάζει συνθήματα της δεκαετίας του ’70, αρνείται την πραγματικότητα, την εποχή, διαιωνίζει το σύστημα που της επιτρέπει την αναπαραγωγή της χωρίς προσπάθεια, δηλαδή την ακινησία.
Eν τω μεταξύ, ο λόφος με τα σκουπίδια κοντεύει να φτάσει στο μπαλκόνι μου, στον τρίτο όροφο.
20°
