Αυτή τη φορά δεν γράφτηκε στους τοίχους ούτε στα αυτοσχέδια πανό «Είμαστε όλοι Gay». Στην Πλατεία της Δημοκρατίας στο Παρίσι ή σε αυτή του Χρηματιστηρίου στις Βρυξέλλες δεν συγκεντρώθηκαν μάζες πολιτών για να διαμαρτυρηθούν και να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους, λες και ο τρόμος και το μίσος αυτή τη φορά ήταν διαφορετικής σύνθεσης. Βλέπετε, αυτή τη φορά ο χώρος του εγκλήματος ήταν ένα gay bar στο Ορλάντο και οι 50 νεκροί στην πλειοψηφία τους ομοφυλόφιλοι. Λες και διαφέρουν από τους επιβάτες του αεροδρομίου των Βρυξελλών ή από τους θαμώνες του «Μπατακλάν».
Ο εκτελεστής ήταν αφγανικής καταγωγής, προφανώς βαθιά διαταραγμένος, πάνοπλος με νόμιμο οπλισμό, μουσουλμανικής διαπαιδαγώγησης, ο οποίος σκότωσε στο όνομα του Ισλάμ. Άλλο που δεν ήθελε το «Ισλαμικό Κράτος». Ως «Μάννα εξ ουρανού» αντιμετώπισε τη σφαγή. Έσπευσε να υιοθετήσει το άρρωστο φασιστοειδές και να πιστωθεί τον τρόμο προπαγανδίζοντας το μίσος. Στο ίδιο μήκος κύματος και η διαταραγμένη πολιτική σκέψη του Ντόναλντ Τραμπ. Στο τάνγκο του τρόμου χρειάζονται πάντα δύο για να σύρουν το χορό.
Μπορεί η ομοφοβία να οδηγήσει στην τρομοκρατία; Ναι, μπορεί. Το δίδαξε ο γερμανικός ναζισμός με τα ροζ αστέρια που έφεραν οι ομοφυλόφιλοι στο πέτο τους, με τον εκτοπισμό και την εκτέλεσή τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το διδάσκουν οι τζιχαντιστές που εκτελούν στη Ράκα και τη Φαλούτζα τους gay. Τον δίδαξε το σταλινικό καθεστώς του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπου ως γνωστόν δεν υπήρχαν gay (ήταν εκτοπισμένοι στα Γκούλαγκ ή ζούσαν σε καθεστώς απόλυτου τρόμου με ό,τι αυτό συνεπάγεται) διότι κατά τας σοβιετικάς γραφάς η ομοφυλοφιλία ήταν καπιταλιστική «εκτροπή». Το διδάσκει και ο Πούτιν με την ομοφοβική νομοθεσία του. Για τον Ερντογάν ούτε λόγος, έστω και εάν στην Ανατολία εξακολουθεί να ισχύει και να λέγεται η γνωστή λαϊκή ρήση «Χωρίς πάπλωμα μπορώ να κοιμηθώ, χωρίς αγόρι όμως όχι». Δεν υπάρχει Τούρκος που να μη γνωρίζει έστω και ως πληροφορία τη ρήση αυτή.
Στα σοκάκια της Μασσαλίας
Ένας γάλλος κοινωνιολόγος σε συνέντευξή του στη «Liberation» της Δευτέρας που μας πέρασε κατέληγε στο εξής συμπέρασμα. «Στην Ανατολική Ευρώπη ο επιθετικός χουλιγκανισμός είναι πλέον σαν επαγγελματικό σπορ». Πρόκειται για κάτι το εφιαλτικό. Σωματώδεις Ρώσοι με αγκυλωτούς σταυρούς και χριστιανικά σύμβολα προσφέρουν υπηρεσίες στην Αγία Πετρούπολη και τη Μόσχα στις ομάδες των ολιγαρχών με αμοιβή. Είναι στρατιές μανιακών εθνικιστών οι οποίοι καμουφλάρουν το σαδισμό και τη βαρβαρότητά τους πίσω από την ορθοδοξία, τη «Μάνα Ρωσία» και την ομάδα τους. Σύγχρονοι νομάδες σαν τους Κοζάκους παλαιότερα χρησιμοποιούνται από τους ισχυρούς. Τα συνθήματά τους περιορίζονται στην ισχύ του «Ξανθού έθνους», την ομοφοβία τους, το μίσος για τους ξένους, το ματσισμό. Πρόσωπα ηλίθια, κατακόκκινα, κορεσμένα από το αλκοόλ και τις ουσίες.
Στην απέναντι όχθη της Μάγχης χιλιάδες παραβατικοί τύφλα στο μεθύσι, από τις φτωχογειτονιές των αγγλικών πόλεων, χωρίς στον ήλιο μοίρα, με ξυρισμένα κεφάλια, σβάστικες και συνθήματα περί Αρίας Φυλής, μεταναστεύουν μαζικά με ένα μόνο σκοπό. Να συγκρουστούν με αντίπαλους όχλους χούλιγκανς σε κάποια άλλο μέρος εκτός Βρετανίας, όπου η βία στα γήπεδα και στα πέριξ είναι πια μια δύσκολη υπόθεση. Αυτές οι δύο φυλές βρέθηκαν στη Μασσαλία. Τα καλντερίμια βάφτηκαν κόκκινα από το αίμα.
Μέσα στο Σαββατοκύριακο που μας πέρασε η καθ’ ημάς Δύση βίωσε την πολυμορφική φασιστική βία σε όλες της τις διαστάσεις. Από το Ορλάντο μέχρι τη Νίκαια της Κυανής Ακτής. Η οργανωμένη κοινωνία, ανήμπορη και ανίσχυρη, απλώς παρακολουθούσε. Πρόκειται για τη βία που αναμετέδωσε η τηλεόραση. Διότι το ίδιο το Σαββατοκύριακο φλεγόταν η Σύρτη και η Βεγγάζη στη Λιβύη, τη Ράκα και το Χαλέπι στη Συρία, η Φαλούτζα στο Ιράκ. Δυτικά αεροσκάφη μαζί με τους ρώσους, γάλλοι και εγγλέζοι κομμάντος στη Λιβύη, αμερικανοί αξιωματικοί στη Συρία και το Ιράκ, το σαββατοκύριακο που μας πέρασε η δυτική κοινωνία βίωνε σε πλήρη υπερπαραγωγή τον αέναο κύκλο της εσωτερικής και της εξωτερικής βίας που αλληλοτροφοδοτούνται και αυτοαναπαράγονται.
Υπάρχει η αίσθηση σε διάφορες ομάδες σκέψης και ανάλυσης πως τα πράγματα έχουν ξεφύγει και πως μία συνολικότερη εκτροπή δεν απειλεί απλά αλλά ήδη έχει κερδίσει έδαφος και προπύργια εντός των τειχών της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας. Η δυτική κοινωνία ανέχεται, με την προτροπή και των ΜΜΕ, τον Φάρατζ να κοκορεύεται πως μαζί με τον Γκρίλο θα ανατρέψουν τη σάπια Ευρώπη. Ένα τμήμα της αμερικανικής κοινής γνώμης ανέχεται, αν δεν θαυμάζει, τον Τραμπ, η Ανατολή και τα Βαλκάνια «προσκυνούν» τον ισχυρό Πούτιν, ο Ερντογάν έχει βάλει την Τουρκία στο γύψο, η Τζιχάντ κατατρώει τα σωθικά των δυτικών κοινωνιών μεθοδικά και αποτελεσματικά, το μίσος και ο τρόμος αποτελούν πλέον προϊόντα τηλεοπτικής και διαδικτυακής μαζικής κατανάλωσης. Υπάρχουν ομάδες σκέψης και ανάλυσης που προειδοποιούν πως στις δυτικές κοινωνίες μας οι «Υπνοβάτες» τείνουν να αποτελέσουν την πλειοψηφία. Από τους «Υπνοβάτες» έως τα «Ζόμπι» η απόσταση είναι ένα τσιγάρο δρόμος. Από το Ορλάντο και τη Μασσαλία έως την Αθήνα, η απόσταση είναι μερικά δευτερόλεπτα σερφάρισμα στο διαδίκτυο ή ένα κλικ για την αποστολή ενός τιτιβίσματος.
