Φαντάζομαι στην κατασκευαστική εταιρεία «Αγνάντι» τους Τσίπρα και Παππά με αλφάδι, μυστρί, φτυάρι, καρότσι, πυλοφόρι και μαντίλι στο κεφάλι, και είναι σα να βλέπω μπροστά μου το πολυγωνικό αψιδωτό κυβιστικό κοτέτσι τους να στέκεται όρθιο για τρία λεπτά και ύστερα, με το «αψιού» μίας πουντιασμένης κότας, να λύνεται και να καταρρέει. Και φτου κι απ’ την αρχή.
Τα ξέρω αυτά γιατί κάποτε δούλευα κι εγώ οικοδομή, και θυμάμαι που είχε ο μάστορας απά στη σκαλωσιά ένα φτηνό τρανζιστοράκι κι έπαιζε ολημερίς Μπετάλικα.
Παρά ταύτα, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι το έργο της κυβέρνησης διαπνέεται από τις κλασικές αξίες του Μαρξυσμού.
Άσχετο: Ρε γαμώτο, τώρα με την άνοιξη έχουν φουντώσει όλες οι ανεργίες μου.
Στα νέα από την επιστήμη τώρα: Σύμφωνα με μία πρόσφατη ψυχολογική έρευνα, στην Ελλάδα το επάγγελμα του ταξιτζή μαστίζεται από μία ενδημική νεύρωση γνωστή με τον επιστημονικό όρο «πλυστοφοβία».
Μπαίνω στο φέισμπουκ και τι βλέπω; Μία που με έχει καταθάψει, μόλις μου έστειλε αίτημα φιδίας.
Εμένα που με βλέπετε έχω κάνει πολλά επαγγέλματα, αλλά πάντα με μεράκι και σύστημα. Ας πούμε, όταν ήμουν δάσκαλος κολύμβησης το σύστημά μου ήταν να μαθαίνω στα παιδιά να κολυμπάνε βήμα-βήμα. Πρώτα τους μάθαινα την κάμπια, και μετά την πεταλούδα.
Ενώ όταν δίδασκα τάε κβον ντο, πριν τον αγώνα τούς μάζευα όλους, καθόμασταν σταυροπόδι και πίναμε τελετουργικά ένα φλιτζάνι ζεστό κλωτσάι.
Εδώ που κάθομαι και σας γράφω, σε μία γωνία έχω ένα ανθεκτικό πλατύφυλλο φυτό εσωτερικού χώρου που ευδοκιμεί σε μεσαία γλάστρα με ντουμάνια, φτηνές μπίρες και κλασικό ροκ: είναι ο φρίκος.
Και στο κλουβί ακριβώς δίπλα, είναι το αγαπημένο μου σκληρό και απάνθρωπο πουλί: το πτήνος.
18°
