Η διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης έναντι των Ευρωπαίων εταίρων και του ΔΝΤ κινείται σε λάθος κατεύθυνση. Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν το πολιτικό κόστος δύσκολων μέτρων συμβάλλουν στην επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης προετοιμάζοντας, άθελά τους, νέα δημοσκοπική και πολιτική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν διδάσκεται από τα λάθη προηγούμενων κυβερνήσεων αλλά τα επαναλαμβάνει σε χειρότερες συνθήκες.
Απαράδεκτη καθυστέρηση
Η ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του τρίτου προγράμματος - μνημονίου ήταν προγραμματισμένη για τον περασμένο Νοέμβριο. Αντί να δώσει εξετάσεις συνέπειας και αποτελεσματικότητας η κυβέρνηση προτίμησε να επαναλάβει τα λάθη που έκαναν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το 2014 και η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ το 2015. Έπαιξε πολιτικά στην εξάντληση των χρονικών περιθωρίων δημιουργώντας ξανά κλίμα οικονομικής αβεβαιότητας. Από τον περασμένο Ιανουάριο σταμάτησε η επιστροφή των καταθέσεων στις τράπεζες, μεγάλωσαν τα προβλήματα συγκεκριμένων κλάδων της οικονομίας και πήρε νέα παράταση η ύφεση.
Πολιτική διαπραγμάτευση
Το δεύτερο λάθος του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα έχει να κάνει με την έμφαση που έδωσε στην πολιτική διάσταση της διαπραγμάτευσης. Ο πολιτικός συμβιβασμός μεταξύ της Αθήνας και των Ευρωπαίων εταίρων και του ΔΝΤ συνοψίζεται στη συμφωνία του περασμένου Ιουλίου - Αυγούστου με την οποία ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή το Grexit. Υπάρχει επίσης καλή πολιτική διάθεση από την πλευρά της γερμανικής κυβέρνησης λόγω του προσφυγικού και των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών λόγω της προσέγγισης με τον ΣΥΡΙΖΑ να βρεθούν λύσεις και να κλείσει θετικά η πρώτη αξιολόγηση του τρίτου προγράμματος - μνημονίου.
Θα πρέπει να γνωρίζει όμως ο κ. Τσίπρας πως η καλή πολιτική διάθεση δεν καταργεί τους οικονομικούς υπολογισμούς γιατί σε αυτή την περίπτωση θα βρεθούν εκτεθειμένες, στην κοινή γνώμη των χωρών τους, οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να διευκολύνουν τους χειρισμούς της Αθήνας.
Υπάρχει λοιπόνμία καταχρηστική πολιτικοποίηση της διαπραγμάτευσης η οποία βέβαια δεν λύνει τα προβλήματα.
Διαπραγματευτική προχειρότητα
Παρά το γεγονός ότι το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης έχει αλλάξει τον τρόπο παρουσίασης των βασικών θέσεών της, παραμένει δέσμιο της παραδοσιακής διαπραγματευτικής προχειρότητας.
Στο ασφαλιστικό προτείνονται ψευτολύσεις, στο φορολογικό η κυβερνητική πολιτική αποκτά ξανά χαρακτηριστικά οικονομικού οδοστρωτήρα, στα κόκκινα δάνεια γίνονται πολύμηνες συζητήσεις χωρίς περιεχόμενο και στο ζήτημα του υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων η κυβέρνηση δέχτηκε πολύ εύκολα εξωπραγματικούς στόχους και τώρα δυσκολεύεται να συμφωνήσει στον τρόπο που θα επιδιωχθούν.
Στο τρίτο μνημόνιο και ύστερα από απίθανες διαπραγματευτικές περιπέτειες όλων χωρίς εξαίρεση των μνημονιακών κυβερνήσεων, το Μαξίμου μπορούσε να τα καταφέρει καλύτερα.
Λάθος μείγμα
Η διαπραγμάτευση βασίζεται στην προώθηση του λάθος μείγματος οικονομικής πολιτικής. Η κυβέρνηση πρώτα εξυπηρετεί την εκλογική πελατεία της και αυτοεξυπηρετείται και στη συνέχεια προσπαθεί να καλύψει τα όποια κενά στην οικονομική πολιτική. Η μείωση των αμυντικών δαπανών ετεροχρονίζεται για να μείνει χαρούμενος ο κ. Καμμένος, η αύξηση του κόστους του μισθολογίου του Δημοσίου συνεχίζεται για να βολευτούν συγγενείς και φίλοι και να περάσει το μήνυμα της απόλυτης πολιτικής προστασίας των δημοσίων υπαλλήλων, η μείωση των δημοσίων δαπανών αποφεύγεται με κάθε τρόπο, τα φαινόμενα διαπλοκής και έλλειψης διαφάνειας συνεχίζονται παρά το υποτιθέμενο ηθικό πλεονέκτημα μιας υποτιθέμενης Αριστεράς στην οποία πρωταγωνιστούν γνωστοί «ευέλικτοι» του παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ και λαϊκιστές που προέρχονται από τη ΝΔ.
Η θεωρία συνωμοσίας
Το πολιτικό μενού της κυβερνητικής αυτοκαταστροφής δεν θα ήταν πλήρες χωρίς την προβολή μίας ακόμη θεωρίας διεθνούς συνωμοσίας σε βάρος της λαοπρόβλητης κυβέρνησης Τσίπρα. Αυτή τη φορά το ρόλο του κακού έχει, για τις ανάγκες του σεναρίου, το ΔΝΤ, ενώ πέρυσι τέτοια εποχή κακοί ήταν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε με το ΔΝΤ να προβάλλεται από την τότε κυβέρνηση Τσίπρα σαν σύμμαχος της Ελλάδας σε ό,τι αφορούσε την αναδιάρθρωση ή και τη μείωση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου.
Οι θεωρίες συνωμοσίας περιορίζουν την αξιοπιστία της ελληνικής κυβέρνησης, ενισχύουν το κλίμα οικονομικής αβεβαιότητας και μπορεί να προκαλέσουν την αρνητική αντίδραση ορισμένων Ευρωπαίων εταίρων και πιστωτών.
Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα έχουμε μπροστά μας δύο σενάρια. Μια μίζερη θετική πρώτη αξιολόγηση που δύσκολα θα οδηγήσει σε καλή οικονομική συνέχεια και μια νέα καταστροφή σαν εκείνη του 2015. Τα λάθη, ιδιαίτερα στην οικονομική πολιτική, πληρώνονται ακριβά. Το κακό είναι ότι άλλοι τα κάνουν και άλλοι τα πληρώνουν.
20°
