Πλατεία Βικτωρίας, Σάββατο 27/2/2016, απόγευμα. Ένας άνδρας, Έλληνας, έρχεται στην πλατεία με δύο σακούλες μανταρίνια για να τα μοιράσει στα παιδιά των προσφύγων και των μεταναστών. Με το που δίνει τα πρώτα, μέσα σε δευτερόλεπτα μαζεύονται μπροστά του δεκάδες παιδιά που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο θα προλάβει να πάρει ένα δύο μανταρίνια. Σε λίγο δίνει μερικές μπανάνες και κρουασάν. Παιδιά και ενήλικες δίνουν μάχη γύρω του και του αρπάζουν τα κρουασάν.
H πείνα στην πλατεία Βικτωρίας δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι πραγματική για μεγάλο μέρος των ανθρώπων που βρίσκονται εκεί. Όπως πραγματική είναι και η απουσία κάθε μορφής μέριμνας από την πλευρά του ελληνικού κράτους.
Η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά σε ένα δύσκολο και πολύπλοκο πρόβλημα, που η διαχείρισή του ούτως ή άλλως θα ήταν πολύ δύσκολη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσε να κάνει, αντί να ρίχνει το φταίξιμο στους Ευρωπαίους για να καλύψει –μέσα από τις υπαρκτές ευθύνες των άλλων-– τη δική της καταστροφική ανεπάρκεια.
Υποτίθεται ότι το κόμμα που κυβερνά ήταν από χρόνια ο καλύτερος φίλος των μεταναστών. Στα προγραμματικά του κείμενα έλεγε ότι θα πρέπει να εφαρμοστεί η πολιτική των ανοιxτών συνόρων και όποιος θέλει να μπορεί να μπει και να έχει δικαίωμα και παραμονής στη χώρα μας. Και παράλληλα έλεγε ότι θα προμηθεύσει ταξιδιωτικά έγγραφα σε όσους θέλουν να πάνε στις υπόλοιπες χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης.
Ούτε το ένα μπορούσε να γίνει, ούτε το άλλο. Η ελεύθερη είσοδος και εγκατάσταση μεταναστών στην Ελλάδα σε λίγο καιρό θα έφερνε εκατομμύρια ανθρώπους που δεν θα έβρισκαν δουλειά και θα έμεναν σε φαβέλες. Κι αν η Ελλάδα τούς προμήθευε ταξιδιωτικά έγγραφα (που δεν είναι άλλα από ταυτότητες και διαβατήρια), αμέσως οι άλλες χώρες της ΕΕ θα έκλειναν τα σύνορα και θα ακύρωναν και τη δυνατότητα των Ελλήνων πολιτών να ταξιδεύουν στην Ευρώπη χωρίς διατυπώσεις.
Όλα αυτά δεν ήταν παρά λόγια. Λόγια που ικανοποιούσαν τον «κινηματικό» εαυτό τού ΣΥΡΙΖΑ. Λόγια που τα χαρακτήριζε η έλλειψη σοβαρότητας. Με την ίδια ελαφρότητα μιλούσαν και για την οικονομική κατάσταση. Μόνο που τα λόγια για την οικονομία έπεισαν μεγάλο μέρος των πολιτών. Και βρέθηκαν να διαχειρίζονται τα πολύ σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, άνθρωποι που το μόνο που είχαν κάνει ως τότε ήταν να διατυπώνουν θέσεις και συνθήματα που ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτιά μα απείχανε πολύ από την αλήθεια.
Έτσι οι καλύτεροι «φίλοι των μεταναστών», όταν βρέθηκαν στην κυβέρνηση, εφάρμοσαν την πολιτική των ανοιχτών συνόρων, χωρίς να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις συνέπειές της. Δίπλα στο τεράστιο προσφυγικό κύμα συνέρρευσαν στην Ελλάδα μετανάστες από το Μαρόκο, την Αλγερία και άλλες χώρες γιατί διαδόθηκε ότι εδώ υπάρχει ο ευκολότερος τρόπος να μπουν στην Ευρώπη.
Οι «φίλοι των μεταναστών» ήταν φίλοι μόνο στα λόγια. Μέχρι την ορκωμοσία της υπηρεσιακής κυβέρνησης τον Αύγουστο δεν είχε γίνει σχεδόν τίποτε για την υποδοχή και την περίθαλψη των προσφύγων. Ο στρατός απείχε επιδεικτικά για να μη χαλάσει το πατριωτικό προφίλ του υπουργού Άμυνας (γιατί αυτός πουλούσε άλλο εμπόρευμα), τα εκατοντάδες εκατομμύρια που διατέθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν απορροφήθηκαν και οι πρόσφυγες πλημμύριζαν τα νησιά.
Για να γίνουν τα στοιχειώδη, όπως οι χώροι υποδοχής, ταυτοποίησης και προσωρινής φιλοξενίας, έπρεπε πρώτα να μας θέσουν προθεσμία με την απειλή εξόδου από το χώρο της συνθήκης Σένγκεν. Μέχρι τότε η ελληνική κυβέρνηση ήταν ικανοποιημένη με την εικόνα χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών να κατασκηνώνουν στις παραλίες τουριστικών νησιών.
Όταν η κατάσταση έξω άλλαξε και οι κυβερνήσεις άρχισαν να υπολογίζουν περισσότερο το πολιτικό κόστος, η ελληνική κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά σε ένα ακόμη αδιέξοδο που, σε μεγάλο βαθμό, δημιούργησε μόνη της. Όντας οικονομικά εξαρτημένη, απομονωμένη από τα αποτελέσματα της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και αποδυναμωμένη από τα βάρη που συσσώρευσε, έγινε το εύκολο θύμα που οι άλλοι θα του φορτώσουν όχι μόνο αυτά για τα οποία ευθύνεται, αλλά και εκείνα που θέλουν να βγάλουν από πάνω τους.
Οι «φίλοι των μεταναστών» ήθελαν να ανοίξουν τα σύνορα για να είναι συνεπείς προς την ιδεολογία και τις διακηρύξεις τους, αλλά ήθελαν και ταυτόχρονα οι ευρωπαϊκές χώρες να δέχονται όποιον περνάει τα ελληνικά σύνορα. Ο ανθρωπισμός τους θα έβρισκε εφαρμογή με την προϋπόθεση ότι το κόστος θα το αναλάμβαναν κάποιοι άλλοι. Ήθελαν να κάνουν... μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα.
Τα... ξένα κόλλυβα αποτελούν τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτοί θεωρούν τον εαυτό τους αρμόδιο μόνο για τα λόγια, τα συνθήματα, τις διακηρύξεις και τις υποσχέσεις. Όταν έρθει η ώρα της σύγκρουσης των λόγων με την πραγματικότητα φταίνε πάντα οι ξένοι. Ακριβώς όπως και στην οικονομία. Για αυτά που έταξαν χωρίς να έχουν τα λεφτά, τους έφταιγαν οι έξω που δεν έδωσαν χρήματα (επιπλέον από όσα έδωσαν). Και τότε ανακάλυψαν πραξικοπήματα (this is a coup).
Η Ελλάδα σήμερα δεν βρίσκεται απλώς αντιμέτωπη με την κατάρρευση των ψεύτικων υποσχέσεων αλλά με κάτι πολύ σοβαρότερο. Αν οι ψεύτικες υποσχέσεις και οι παραπλανητικές περιγραφές του σύγχρονου κόσμου είχαν εγκαταλειφθεί εγκαίρως, η ζημιά θα μπορούσε να περιοριστεί. Η μεγάλη καταστροφή ήρθε όταν επιχειρήθηκε να γίνει πολιτική σαν τα ψέματα να ήταν αλήθεια. Σαν οι ίδιοι να είχαν πιστέψει τα ψέματά τους.
22°
