Οι μειώσεις συντάξεων είναι αναπόφευκτες χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα λύσουν το πρόβλημα και δεν θα προκύψουν νέες περικοπές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ισχύει, όμως, ότι, αν γινόταν γρήγορα αυτό που θα γίνει αργότερα, θα είχε ολοκληρωθεί έγκαιρα η αξιολόγηση και θα δημιουργούταν μια πραγματική δυνατότητα για την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και για την απομείωση του χρέους, επομένως για τη δημιουργία συνθηκών προσέλκυσης ξένων επενδύσεων μέσα σε ένα περιβάλλον οικονομικής σταθερότητας με την εγγύηση των θεσμικών πιστωτών.
Αντί για αυτό, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα επέλεξε τον εύκολο δρόμο των κόκκινων γραμμών, της κολακείας των συνταξιούχων και του στρουθοκαμηλισμού. Η κυβέρνηση δεν έχει πρόβλημα να πνίξει στους φόρους τον κόσμο της εργασίας (όσος έχει απομείνει!) και η αντιπολίτευση βολεύεται στην καταγγελία κάθε επώδυνης απόφασης για οποιονδήποτε επαγγελματικό κλάδο, είτε πρόκειται για μαγκούρες είτε για γραβάτες.
Ο δημόσιος διάλογος αναφέρεται (ξανά) στις πιέσεις των έξω, στις «εμμονές» του Σόιμπλε και του Τόμσεν, στα αδιέξοδα της λιτότητας (που είναι πραγματικά αλλά δεν αίρονται παρά μόνο με ανάπτυξη), στην κούραση της ελληνικής κοινωνίας (που είναι δικαιολογημένη αλλά δεν θα περάσει χωρίς ανατροπή του μοντέλου της χρεοκοπίας).
Κάπως έτσι, ανάμεσα σε μπλόκα, διαδηλώσεις, προπηλακισμούς πολιτικών και λαϊκή αγανάκτηση, φτάνουμε ξανά στην άκρη του γκρεμού για να τεθούν τα διλήμματα στην ώρα που τίθενται πάντα, δηλαδή μια ανάσα πριν το τέλος (του ρευστού και των ψευδαισθήσεων).
Η επανάληψη είναι θανατηφόρα αν σκεφτεί κανείς ότι κάθε επόμενη φορά είναι χειρότερη από την προηγούμενη γιατί έχουν μειωθεί οι δικές μας αντοχές και η ανοχή των άλλων, ενώ το ευρωπαϊκό περιβάλλον γίνεται όλο και πιο βαρύ, όλο και πιο δύσκολο.
Αντιμετωπίζουμε την προσφυγική κρίση ως ευκαιρία για δημοσιονομική χαλάρωση ενώ στην πραγματικότητα διαγράφεται ένας φοβερός κίνδυνος να εγκλωβιστούν εδώ πολλές χιλιάδες μετανάστες που θα θέλουν να φύγουν για την Ευρώπη και δεν θα μπορούν, επομένως θα μείνουν μαζί μας αναγκαστικά και ενώ δεν υπάρχουν δομές, θεσμοί, σχέδιο, ευρωστία και αποτελεσματικότητα του κράτους, ούτε καν η αναγκαία συζήτηση για να καταλάβουμε τι είναι αυτό που θα συμβεί. Γίνονται καταλήψεις σχολείων εναντίον των hot spots και κανένα κόμμα δεν έχει κάτι να πει, εκπαιδεύονται έφηβοι στην ξενοφοβία και τον ρατσισμό χωρίς αντίδραση, ενώ φουντώνει η συλλογική ανησυχία για το ΝΑΤΟ και τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο την ώρα που η Αγκυρα ανοίγει και κλείνει τη στρόφιγγα των μεταναστευτικών ροών ανενόχλητη από τις Βρυξέλλες, τελευταία τους στέλνει στο Καστελόριζο για να υπενθυμίσει τα ζωτικά της συμφέροντα στη συγκεκριμένη θαλάσσια περιοχή.
Ο πατριωτισμός μας είναι ρηχός και φασαριόζικος. «Πού είναι η εθνική κυριαρχία μας;» φώναζαν έξαλλοι Κρητικοί αγρότες στο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Μιχελογιαννάκη θυμίζοντάς του ότι προεκλογικά τους έλεγε να μην πληρώσουν ΕΝΦΙΑ γιατί θα καταργηθεί. Τους το ’λεγε και τον πίστεψαν;
Ποιος ξέρει πόσοι τον είχαν πιστέψει όταν μας γνώρισε μια καθηγήτρια της Ιατρικής Αθηνών και διευθύντρια σε κεντρικό νοσοκομείο η οποία κοινώνησε και παρόλα αυτά, σύμφωνα με τη διήγησή του, δεν κόλλησε AIDS λόγω της πίστης της, ενώ κατά την άποψή του (είναι και γιατρός!) ο ιός «μεταδίδεται με το σάλιο». Την απεργία πείνας που είχε κάνει για συμπαράσταση σε Σύρους πρόσφυγες στο Σύνταγμα δεν την είχαν πιστέψει πολλοί γιατί με την πρώτη βροχή είχε εγκαταλείψει το σλίπινγκ μπαγκ ενώ πιάστηκε να καταναλώνει ένα σνακ σε καφετέρια της πλατείας.
Ίσως όμως ήταν ειλικρινής όταν πριν ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο ανέκραξε ότι δεν είναι «κωλοτούμπας» αλλά «εγώ ο μ@@@ φταίω που δεν προετοιμάστηκα για τη δραχμή», θέλοντας να πει ότι τώρα θα ήταν καταστροφική μια έξοδος από το ευρώ. Και για να γίνει πιο κατανοητός το έκανε πιο λιπαρό: «Ζητώ συγγνώμη γιατί εγώ ήθελα να πάω να φάω ένα γύρο και να μην είναι η πίτα και τα υλικά της εισηγμένα. Αν δεν είναι 100% ελληνικά, δραχμή δεν έχει».
Με άλλα λόγια, όλα παίζονται στο αν η πίτα θα τυλίγει ντόπιο ή ξένο πράγμα – στην πρώτη περίπτωση θα σημαίνει ότι μπορούμε και μόνοι μας, στη δεύτερη περίπτωση θα υποτασσόμαστε βρίζοντας στους δανειστές-εκβιαστές.
Το μέλλον της χώρας εξαρτάται από τους Μιχελογιαννάκηδες που ψηφίζουν στη Βουλή, επηρεάζουν τις πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων και φτιάχνουν κλίμα στα κανάλια. Δεν ήρθαν από άλλον πλανήτη αλλά βγήκαν μέσα από τα έγκατα της κοινωνίας που τους ψηφίζει – άλλος για καζούρα, άλλος για να βγάλει το άχτι του, για πελατειακούς λόγους, από ταύτιση ή επειδή έτσι, με το μαζοχιστικό στοιχείο που κρύβει κάθε υποτροπή στο junk food, σε πειράζει αλλά το τρως, θα ήθελες να κάνεις εμετό και δεν μπορείς, ξέρεις πως είναι ανθυγιεινό αλλά μήπως σου αξίζει κάτι καλύτερο;
